မနက္စာ၊ေန႕လည္စာ၊ညေနစာ၊ညစာ၊ညလယ္စာ အားလုံးကိုလိုေလေသးမရွိလုပ္ကိုင္ေပးတယ္...စားခ်င္တာဆိုလည္း သူကိုယ္တိုင္သြားဝယ္ေပးတာမ်ိဳး တျခားလူကိုမသြားခိုင္းဘူး မလုပ္ခိုင္ဘူး...သူကိုယ္တိုင္စိတ္တိုင္းက် လုပ္ကိုင္ေပးရွာတယ္....ကြၽန္ေတာ့္အေပၚအၿမဲတမ္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးရွာတယ္....
တကယ္တမ္း ေဆး႐ုံဆင္းရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့....ကြၽန္ေတာ္သူနဲ႕ေဝးရမွာေၾကာက္လာတဲ့....သူ႕ဂ႐ုစိုက္မူေတြ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးရိမ္တယ္.....သူအနားမွာမရွိေတာ့မွာလည္း ေတြးပူတယ္....ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ.....
"ညေန ေဆး႐ုံဆင္းဖို႔ ကိုယ္အားလုံးျပင္ဆင္ၿပီးၿပီေနာ္...."
"......"
"Hyung...."
ဘာေတြမ်ားအေတြးမ်ားေနျပန္လဲ ခ်စ္ရသူရယ္....တစ္မနက္လုံးလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး...
ခုတင္ေဘးနားထိသြားၿပီး လက္ေလးအုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့....
"ဟင္....ဘာျဖစ္လို႔လဲ "
သူဝင္လာတာလည္း မသိလိုက္ဘူး....သူအနားေရာက္တာလည္း မသိလိုက္ဘူး....အေတြးကေရာက္ယက္ခတ္ေနတာကိုး.....
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး.....မသက္သာလို႔လား....တစ္ခုခုျဖစ္လို႔လား...ကိုယ့္ကိုေျပာေလ....ကိုယ္ရွိေနတာပဲေလ....."
ဟုတ္တယ္....သူရွိေနတယ္...ဒါေပမယ့္ ဘာေျပာရမွာလဲ.....ေနစရာမရွိလို႔စိတ္ညစ္ေနတယ္လို႔လား....ဒါမွမဟုတ္ မင္းအနားမွာမရွိေတာ့လို႔ ေၾကာက္ေနပါတယ္လို႔လား....ဘာေျပာရမလဲ....မင္းကိုေျပာျပလို႔မရဘူးေလ.....
"ဘာေတြေတြးေနလဲ ကိုယ့္ကိုေျပာ...."
"ဟင့္အင္း..."
"အင္းပါ ညေနေဆး႐ုံဆင္းရင္ ကိုယ္နဲ႕လိုက္ေနေနာ္.."
"ဟမ္....."
မထင္မွတ္ထားတဲ့ စကားလုံးေၾကာင့္ မ်က္လုံးေလးေတြ ျပဴးက်ယ္ခဲ့ရတဲ့အထိ အံ့ၾသမိတယ္....ေတြးပူေနရတဲ့ အပူတစ္ခုကို သူကေရျဖန္းေပးလိုက္သလိုပဲ....ၿငိမ္းသြားရတယ္....ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ပါ့လား သူနဲလိုက္သြားရင္ သူ႕အတြက္ဝန္ပိုတစ္ခုျဖစ္မွာစိုးမိတယ္.....
