ျပန္မထနိုင္ေတာ့ဘဲ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႕ ေသြးေတြနဲ႕ၾကည့္ရက္စရာမရွိတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုနားသြားခဲ့ေတာ့တယ္....ေရာက္သြားတာနဲ႕ထိုခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုကို ေပြ႕ဖက္ထားၿပီး နာနာက်င္က်င္ေအာ္ငိုျပန္တယ္....
လိပ္ျပာငယ္ဟာ အေတာင္က်ိဳးလိပ္ျပာေလးသက္သက္မဟုတ္ဘူး...ႏွလုံးသားပါနာက်င္ရတဲ့ အျဖစ္ကိုလိပ္ျပာငယ္ေတာင္ မသိေသးပါဘူး....
လိပ္ျပာငယ္ေသြးပ်က္သြားမယ့္ေန႕ကို တစ္ေယာက္ေသာသူက ခံနိုင္ရည္ရွိပါ့လား....
လိပ္ျပာေလးရဲ႕ နာနာက်င္က်င္ေအာ္သံဟာ မွိန္ျပျပမီးေရာင္ေအာက္ကေန လင္းလင္းထင္းထင္း အခန္းတစ္ခုထဲ က်ယ္ေလာင္ေနျပန္ေရာ.....
"ပါး...!!!! မား...!!!!!..."
ေဆး႐ုံရဲ႕VVIPအခန္းထဲက ျဖဴျဖဴလ်လ် လိပ္ျပာျဖဴေလးဟာ လႈတ္ယွက္လႈတ္ယွက္နဲ႕ မ်က္ရည္ေတြၾကားက ေအာ္ငိုေတာ့ ေဆး႐ုံေစာင့္ေနတဲ့Bossတစ္ေယာက္ ျပာျပာယာယာ ျဖစ္စရျပန္ေရာ...
"Hyung....Hyung....ကိုယ္ရွိတယ္ေလ...."
လက္ကေလးကိုဖြဖြအုပ္ကိုင္ရင္ သူအနားမွာရွိေၾကာင္း ေျပာျပေနတာ သူဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနလဲ ေမးစရာမလိုပါဘူး..မ်က္ႏွာမွာထင္းေနတာ သိသာေနတယ္ေလ....
အုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ႏွစ္စုံဟာ ထုတ္သာမေျပာတာ တစ္ေယာက္ေပၚတစ္ေယာက္ေလးနက္မူေတြ အျပည့္ရွိခဲ့ၾကဖူးတယ္....
ေဆး႐ုံခုတင္ထက္က ႏူတ္ခမ္းျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးဟာ အရင္လိုနီရဲစိုစြတ္မူေတြ မရွိေတာ့ဘူး ျဖဴလ်လ်ခႏၶာကိုယ္ေလးမွာ ျဖဴစြပ္စြပ္ႏူတ္ခမ္းအသက္မဲ့လ်က္ တင္းေစ့ေနခဲ့ၿပီ....
"မင္း......မင္း......မင္း....."
ေျပာဖို႔စကားေတြဟာ ထြက္က်မလာခဲ့ဘူး အိပ္မက္ျဖစ္ေနတာမို႔ ယုံနိုင္ဖို႔တြန့္ဆုတ္ေနခဲ့တယ္....ျဖစ္နိုင္ပါ့မလားလို႔လဲ ဦးေႏွာက္ကိုႏွလုံးသားက အႀကိမ္ႀကိမ္ေမးခဲ့တယ္....ဦးေႏွာက္နဲႏွလုံးသားက လြန္ဆြဲေနၾကတယ္...ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မယုံခဲ့ဘူး....ဘာလို႔လဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖက အိပ္မက္ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ပဲ....
ေသြးတစက္စက္က်ေနတဲ့ဓားကိုကိုင္ထားသူက ခ်စ္ရသူျဖစ္ခဲ့တယ္...ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႕အသက္မဲ့ေနခဲ့တဲ့ လူႏွစ္ဦးဟာ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕မိဘေတြပဲ အိပ္မက္ညာေနတာလား ဘာကိုစိတ္ဆြဲေနလဲ့လို႔ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို မက္ခဲ့တာလဲ မသိဘူး....လက္ေတြ႕မွာ အမွန္မျဖစ္ဖို႔ပဲဆုေတာင္းပါရေစ...
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုယ့္ကိုေျပာစရာရွိေနလို႔လား...."
မ်က္လုံးေလးေတြပြင့္လာတာနဲ႕ ဖတ္ရခက္တဲ့မ်က္ဝန္းေတြဟာ ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲဆိုတာ နားမလည္ခဲ့ဘူး...
ကိုယ့္လက္ေပၚမွာ မင္းလဲသြားတုန္းက ကိုယ္႐ူးေတာ့မလို႔ျဖစ္ခဲ့တာ မင္းကိုေပြ႕ၿပီး ေဆး႐ုံထိအ႐ူးလိုေျပးရခဲ့တာ...ပတ္ဝန္းက်င္လား ကိုယ္သတိမရခဲ့ဘူး...ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ခဲ့ဘူး...ကိုယ့္လက္ေပၚမွာ သတိလစ္ေနတဲ့မင္းက အရာအားလုံးထက္အေရးႀကီးေနခဲ့လို႔ေလ....
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး..."
ထားပါေတာ့ေလ အိပ္မက္ပဲေလ...ဘာမွမဟုတ္ဘဲနဲ႕ သူ႕ကိုမေျပာေတာ့ပါဘူးေလ...
"မင္းဗိုက္ဆာေနေရာေပါ့....ကိုယ္သြားဝယ္ခိုင္းလိုက္မယ္....ဘာစားခ်င္လဲေျပာေလ...."
"ငါ...ငါ.....ငါ....မင္းနဲ႕စားခဲ့ဘူဆန္တုန္းက ေတာ့ပိုကီစားခ်င္တယ္...."
"Ok ကိုယ္တိုင္သြားဝယ္ေပးမယ္....."
"မင္းကလား....."
"ဟုတ္တ္ေလ...ကိုယ္နဲ႕မင္းပဲသိတာေလ...."
"ငါကစတာပါ အဲ့ထိသြားမဝယ္ပါနဲ႕ အဆင္ေျပမယ့္ဟာေလးပဲ ဝယ္ခိုင္းလိုက္ပါ မင္းမသြားနဲ႕ ငါနားမွာေန ငါ့မွာဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူးေလ...."
အဆုံးသတ္မွာတိမ္ဝင္သြားတဲ့အသံေလးဟာ ဝမ္းနည္းသံစြတ္လာၿပီး ေမာ့ထားတဲ့မ်က္လႊာေလးဟာလည္း ေအာက္ဘက္ခုတင္ဆီခ်သြားျပန္တယ္....
"အင္းပါကိုယ္မသြားဘူး မင္းနားမွာေနေပးမယ္ေနာ္....ကိုယ္ရွိတယ္...ဘယ္သူမွမရွိရင္ေတာင္ ကိုယ္ရွိတယ္ေနာ္...."
ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး ေက်ာေလးသတ္ကာ ေခ်ာ့ျမဴလိုက္ေတာ့ စိတ္ေအးသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲတိုးေဝ့လာတယ္....သူကအျဖဴေလးမွန္းသိေပမယ့္ မင္းအေဖဟာယုတ္မာခဲ့တယ္ ခ်စ္ရသူရဲ႕....
Mrs.Kimဆုံးၿပီးတာနဲ႕ တစ္ရက္ပဲျခားတယ္ Mr.Kimဟာလည္း မိန္းမစိတ္နဲ႕ေထာင္ထဲမွာ ဆုံးပါးခဲ့ရတာမို႔....လူ႕ေလာကအလည္မွာ Kimမ်ိဳးရိုးဟာ လူအမ်ားရဲ႕အေျပာခံအဆိုခံ တံေတြးခြက္ပက္လက္ေမ်ာရခဲ့တယ္....ကိုယ္ေပးခဲ့တဲ့ နာက်င္မူအတြက္ ကိုယ္ကပဲတာဝန္ယူၿပီး မင္းကိုေလမထိေနမထိ ပိုးေမြးသလို ေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္...ကိုယ္ကတိေပးတာမဟုတ္ဘူး ကိုယ္သစၥာဆိုတာပါ ....
မင္းကသာအရာအားလုံးရဲ႕ အေရးပါသူျဖစ္ရမယ့္....မင္းကိုထိုးမယ့္လက္ညိုးရွိခဲ့ရင္ မင္းဆီမေရာက္ေစရဘူး ကိုယ္ကာကြယ္ေပးမွာ မပူနဲ႕ခ်စ္ရသူ....
ရင္ခြင္ထဲေထြးေပြးထားလ်က္ လူသားႏွစ္ဦးဆီ အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ဆိုးဟာ ေရာက္မလာေစဖို႔ အတတ္နိုင္ဆုံးေရွာင္ရွားေပးနိုင္ဖို႔ ကံတရားႀကီးက ဖယ္ရွားေပးပါေလ....
💜Minna💜
