"You will always be real to me. Always."
Jannaiah unexpectedly found her greatest love at the age of 17. But what if the destiny didn't made their love story a happily ever after? Or what if their love story has never been real ever since? Find out...
As usual, nag chichikahan lang kami ni Simon habang pinapanood ang dahan dahang pag lubog ng araw. Napaka ganda. Siguro kung magiging movie 'tong scene namin ngayon ay magiging blockbuster talaga. Swak dito yung mga mapanakit na lines na, "Perfect place with a perfect person." O di kaya yung, "It was the right place, it was the right person, but it didn't work out." Taray! Pero no issue since magkaibigan lang naman talaga kami nitong hilaw na 'to. Habang nakatingin ako sa kalawakan ng dagat ay may nahagip ang mata ko na isang pamilyar na muka saakin mula sa malayo. Naka side view ito habang nakikipag usap sa isang security guard sa beach. I focused my eyes on him hanggang sa unti unti syang humarap saakin. Parehas kaming nanlaki ang mata nang makita namin ang isa't isa. Guess what? It's Sandro. 🙂 I don't even know kung paano sya nakarating dito sa Subic knowing na congressman sya sa Ilocos. Bumilis ang tibok ng puso ko nung oras na yun, wala parin syang pinagbago. Napaka gwapo nya parin, wearing white polo long sleeves with blue beach shorts and casual slippers.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Napatulala nalang ako habang pinagmamasdan syang tumatakbo palapit saamin ni Simon. Hindi pa pala alam ni Simon na nakita ko si Sandro. Nagising ako sa katotohanan nang malapit na sya saakin, agad akong tumayo kasabay ng pag hila ko sa braso ni Simon.
"Let's go!" Pagmamadali ko.
"W-w-wait! Chill! What's wrong?" Tanong ni Simon.
Hindi ako sumagot sakanya at ngumuso lang ako kay Sandro na naglalakad na malapit saamin. Nagulat si Simon, "Wait? What is he doing here??" The confusion drew on Simon's face.
Hindi na ko nag salita at agad na hinila ulit ang kanyang braso patakbo at papalayo kay Sandro. I don't wanna talk to him. I miss him pero it doesn't mean na mapapatawad ko na agad sya.
Napahinto kami ni Simon nang abutan kami ni Sandro at pahintuin ako sa pag hawak nya sa braso ko. "Janna, let's talk." Sh*t! Parang nakuryente na naman ako, parang bumalik lahat ng ala ala namin noong nagkatitigan kami ni Sandro. Hingal na hingal sya at tila ba ay may gustong sabihin saakin.
Inalis ni Simon ang kamay ni Sandro sa braso ko, "Let go of her, kuya! Ano pa bang gagawin mo?" Straight na pagtatagalog ni hilaw este ni Simon.
I blushed, grabe pinapagitnaan ako ng dalawang anghel. Agad namang sumagot si Sandro. "What the hell, Simon! Sino ka ba para pigilan ako ha?"
"Tama na kayo!! Sandro, umalis kana. I don't wanna talk to you right now. Simon, halika na at mag ayos na tayo ng gamit, bukas na bukas ay babalik na tayo sa Baguio." Pag pipigil ko.
Mangiyak ngiyak si Sandro, "Wait, Janna! Wag mo naman akong iwanan oh." Pagmamakaawa nya sakin.
"Bakit? Ayaw mong iniiwanan ka basta basta pero ikaw mismo ginawa mo yun sakin, Sandro! Kingina! Kung alam mo lang kung gaano namaga yung mata ko kakaiyak tuwing gabi na namimiss ko yung presensya mo. Alam kong mali 'tong nararamdaman ko pero pucha ganun kasi kita kamahal, Sandro! OO, TAMA YUNG NARINIG MO, MAHAL KITA! Mahal kita matagal na! Mahal kita simula nung una palang. Kaya nga ayokong nawawala ka sa paningin ko kasi ikaw lang ang bumubuo sa araw ko. Pero wala eh, bigla ka nalang nawala na parang bula. Iniwanan mo lang ako na parang pusa na iniwan sa kalye. Nagkanda letche letche ako sa lahat! Ni hindi manlang ako nakakain ng maayos kakaisip sayo! Kaya ngayon na alam mo na ang lahat, makakaalis na siguro ako." Biglaan kong pag amin kay Sandro habang pigil na pigil ako sa pag iyak. Agad kong pinatigas ang puso ko at tinalikuran ko nalang sya habang si Simon naman ay bumuntot saakin pabalik ng kwarto. Naiwan na tulala si Sandro habang unti unting nag uunahan ang mga luha nya sa kanyang pisngi.
INSIDE THE ROOM*
Humagulgol ako sa iyak habang naka dukdok sa unan. Shucks! Hindi ko alam kung tama lang ba yung desisyon ko na umamin sakanya. Hays, nadala kasi ako sa emosyon ko. Parang nung time na nagkita kami ay sabik na sabik talaga kong sabihin sakanya ang lahat. Pero lintek! Ayoko syang iwanan nang ganun! Ayoko syang iwanan ng luhaan. Pero kailangan nya ring malaman yung sakit na nadulot nya saakin! Ang tagal ko na syang gustong makita pero kung talikuran ko sya kanina parang pinakita ko na rin na hindi ako masayang nagkita kami ngayon. Pasensya na, Sandro. Masakit ka palang mahalin pero ayos lang.
Ayos lang na paulit ulit akong masasaktan as long as dahil sayo yun.
