Makkers One Shots

Nooit meer (Rucan)

(RudiXDuncan)

Pov Rudi
"Hoe kon je? Hoe fucking kon je?" schreeuw ik naar hem. Ik stap naar voren en mijn hand komt hard op zijn wang terecht. "Rudi, calm down!" In zijn ogen ontstaan tranen. Bijna krijg ik medelijden, bijna. Dan bedenk ik me weer wat hij gedaan heeft. Het kleine beetje medelijden wat ik voor een paar seconden in me had, is meteen verdwenen. "Ga alsjeblieft weg, Duncan." Zijn naam spreek ik vol afgunst uit. Hij kijkt me smekend aan, maar ik schud mijn hoofd. Zuchtend loopt hij de trap op om zijn spullen te pakken. Een paar minuten later komt hij terug, zijn ogen rood en wangen nat. Het is vrij duidelijk dat hij gehuild heeft. Ik leun tegen de deurpost van de woonkamer en kijk toe hoe hij zijn jas en schoenen aantrekt. "Doei." hoor ik hem zacht zeggen. Ik geef hem geen blik meer, maar draai me om en smijt de deur van de woonkamer dicht. De boosheid waarvan ik dacht dat het minder was geworden, is blijkbaar nog steeds heel erg aanwezig. Mijn hand reikt naar de afstandsbediening en ik zet de tv aan. Even mezelf afleiden.

Dezelfde avond lig ik alleen in bed. Vanochtend verlangde ik er nog naar om in de avond weer samen met Duncan in bed te liggen. Gisteren is hij in de ochtend weggegaan, voor een werkafspraak. Tenminste, dat dacht ik. Vandaag kwam hij in het begin van de middag thuis en alles verliep normaal, ondanks het feit dat hij onaangekondigd in een hotel had geslapen was er niks aan de hand. We hebben gezellig geknuffeld op de bank en een beetje gegamed. Toen zei Duncan ineens dat hij wilde praten.

Vreemdgaan. Iets wat ik nooit van Duncan had verwacht. Hij was altijd zo lief en zorgzaam voor mij en dan gaat hij vreemd. Ben ik niet goed genoeg voor hem? Het erge is, dat hij niet zomaar met iemand vreemd is gegaan. Hij is vreemdgegaan met een van mijn beste vrienden, Link. Ik weet natuurlijk niet hoe het gegaan is. Het kan Duncan of Link zijn geweest die aanstalten ernaar heeft gemaakt. In ieder geval is Duncan vooral verkeerd bezig geweest. Hij is degene die vreemd is gegaan, niet Link, want hij is single.

Het zonlicht wat een beetje door de gordijnen op mijn gezicht schijnt, maakt me wakker. Ik wrijf in m'n ogen en draai me om. Mijn armen proberen zich om een lichaam heen te slaan, maar dan bedenk ik me dat ik alleen in bed lig. Gisteren, toen Duncan het net verteld had, voelde ik veel boosheid in me. Die boosheid is er niet meer. Nu voel ik alleen maar verdriet. Na drie jaar een relatie te hebben vertrouwde ik hem heel goed. Ik hield van hem met heel mijn hart. Ineens laat hij me zo hard vallen. Ben ik degene die iets fout heeft gedaan? Was ik niet lief genoeg voor hem? Nam ik niet genoeg tijd voor hem? Ja, ik ben veel met werk bezig, maar ik combineerde dat goed met aandacht geven aan Duncan. Of nou ja, dat vind ik.

Ik zou gewoon willen weten waarom hij het gedaan heeft. Eigenlijk wil ik niet met hem praten. Misschien later, maar niet nu. Het doet me veels te veel pijn als ik alleen al denk aan wat hij gedaan heeft, laat staan als ik er met hem over moet gaan praten.

De weken daarna voel ik me leeg. Ik mis Duncan, maar ik kan hem niet zomaar vergeven. Ik zou hem moeten haten om wat hij gedaan heeft. Het probleem is, dat dat niet lukt. Ik hou nog steeds van hem.

De bel gaat. Langzaam strompel ik naar de deur. Hier heb ik nou net geen zin in. Als ik open doe, zie ik Joost me glimlachend aankijken. "Hey Roeds! Ik weet dat het slecht met je gaat, dus ik wilde even langskomen." "Dat had echt niet gehoe-" "En ik heb ook iemand voor je meegenomen." Joost stapt opzij en ik zie Duncan staan. Hij kijkt me bang aan. Nadat ik me besef dat hij er staat, smijt ik de deur dicht en storm ik de trap op, naar mijn slaapkamer.

Pov Duncan
"Het komt wel goed." fluistert Joost in mijn oor. Hij slaat kort een arm om me heen en wrijft over m'n rug. Zodra hij me loslaat ga ik snel achter hem staan. Mijn gedachtes gaan tekeer. Het komt helemaal niet goed, daar vertrouw ik niet in. "En ik heb ook iemand voor je meegenomen." Joost stapt opzij en ik zie Rudi. Hij kijkt emotieloos naar me. Na zo'n twee seconden gooit hij de deur dicht. Door het kleine raampje van de deur zie ik hem de trap oprennen. Naast me hoor ik Joost geïrriteerd zuchten. "Typisch Rudi dit." Ik knik zachtjes. "Het is beter als we hem even met rust laten. Kom, dan gaan we in de auto zitten." Joost slaat opnieuw zijn arm om me heen en samen lopen we naar zijn auto. Als we zitten, knuffel ik hem meteen. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen. "Joost, ik ben je heel dankbaar." snik ik. "Ik ben blij dat ik je kan helpen, Duncan." Toen Rudi me wegstuurde heb ik Joost gebeld. Hij heeft me meteen opgehaald en me bij hem thuis opgevangen. Al een maand lang. Joost heeft me zo erg geholpen. Alleen al als ik op de bank zat en hij zag dat ik me kut voelde, kwam hij samen met Harm naar me toe om te knuffelen. Zonder ook maar iets te zeggen verder, gewoon lekker knuffelen. Joost en Harm ship? Yep yep