28

338 32 7
                                    

xxviii.

"Ano ba!" sigaw ko nang mabangga ako ng kung sino. Tinitigan ko siya ng masama, "Watch while you walk!"

It feels like nostalgic kahit na isang buwan lang ako nawala. Sa isang buwan na iyon, doon ako natuto. I know my place as a poor, but I know my rights as a person. Kung dati ay hinahayaan ko silang gawin kung anong gusto nila sa akin, ngayon hindi na pwede. The old me is gone after a month. It's impossible, yes. But I am now an icon of growth, no one can stop me from taking all the revenge I deserve.

With these eyes who are staring at me, these are the eyes that I remembered judging me. Suprise now btches? Tama yan, magulat kayo kung sinong nasa harapan niyo.

Pagpasok ko sa room, memories brings back to me. Natigil ang lahat sa mga ginagawa at napatingin sa akin, Shaira was shocked to see me.

"What a lovely reaction, my dear. Missed me?" I asked.

Tumawa siya, "Of course! Sino bang hindi makaka miss sa lampang tulad mo." aniya kaya nagtawanan sa buong klase.

"So pity of you, thinking that I am the same Karen Emille Sebastian who you used to bully before. But sorry, she's now gone."

Umupo ako sa upuan, they are still staring at me, nang lumapit si Shaira at umupo sa harapan ko ay nakipaglabanan ako ng titig sakaniya.

"So, how's your child?" she asked, hindi ako kumibo. "Alam mo, you've gone for a month. And usap usapan na sa school na nabuntis ka raw ng isa sa pito, akalain mo iyon? Kaya siguro desperada kang makausap ang Enhypen dahil ikaw mismo, hindi mo alam kung sinong ama ng anak mo!" tawa nila.

Ngumiti ako, "Well, isn't good for me then? My child's father is one of the Enhypen members kapag nagkataon. But too bad, I wasn't pregnant, maybe ikaw?" I asked.

Natigil sila sa pagsasalita at napalitan ang tawa nila ng panggigigil. Tama iyan, you better watch who you bully from now on.

Break time. Nasanay na ako sa Toduro na mag isa tuwing break, hindi ako gaano nakipag interact sakanila dahil ang gusto ko lang ay matuto kung paano lumakas.

It's been a month since then, and I can still recall the fresh memories I had. It was a very scary day, sinamahan ako ni Yeonjun sa may principal office at ipaliwanag ang pagiging exchange student ko saglit. At first akala nila ay spy ako, but with all the bruises that I have at dahil estudyante ng Toduro si Yeonjun ay pinayagan ako.

Since Yeonjun is a graduatint student now, hindi kami same ng schedule kaya lagi akong mag isa tuwing recess. Marami naman akong nakakasundo sa classroom at iyon ang malaking pagbabago sa akin, I was traumatized by the thought of ibu-bully nila ako, but I was wrong. Dahil sakanila I learned how to fight, how to be savage, and how to ignore things.

I suddenly looked at the garden, dito ko unang natanggap ang ferrero kong chocolates. What a lovely memory.

Nagsimula akong magbasa at magsolve until I got bored. Pumasok ako sa loob ng library at naghanap ng magandang libro doon. It was a book about Dandelions, halos matawa ako nang panibagong memory nanaman ang na unlocked.

Napukaw ng atensyon ko ang isang libro kaya agad kong hinawakan to, but the book was being held by someone, nang tignan ko kung sino iyon ay doon na nagsimulang kumulo ang dugo ko.

"Karen." bigkas niya sa pangalan kom

I chuckled, "You know what? I'll never knew that this day would come, the day that I will hate my own name because you utter it." seryoso kong sabi.

"Karen, I'm sorry-"

"Maiaalis ba ng sorry mo ang sakit na dinulot niyo sa akin? Hindi di ba? Save that sorry of yours dahil hindi ko iyan tatanggapin."

It was so brave of me to face Jay like that. He's stunned and unable to speak, maybe nagulat siya sa inasal ko? Tama yan, ganyan niya, manibago kayo. Wala na ang mahinang Karen na nakilala ninyo. After all those pain, after all those tears I cried. It will all now be gone.

Palabas na ako ng library nang hawakan niya ang braso ko na agad ko namang inalis, "Bitawan mo ako!", sigaw ko dahilan upang mapatingin sa amin ang iba pang mga estudyante na nasa loob ng library.

"Karen please, let's talk." aniya saka akmang hahawakan ulit ako.

"Get your filthy hands of me! Mga kamay iyan ng pustador! Sa ganiyan ba kayo yumayaman? If yes, then how much I owe you? Ibabalik ko!"

"Karen, please calm down." aniya.

I can feel my eyes became teary, I wanna curse this eyes for showing some tears to him! He doesn't deserve to see me cry!

"Karen please..."

"You said it's over right? Then don't talk to me anymore."

It's no movie shooting, it doesn't have any script, it's full of reality. The act of being in pain, and the act of begging for forgiveness. Nothing can ever make you heal if someone doesn't even care about you at the first place. The person you've trust the most will be the one who will betray you, and I'm so sick of it. Every time I remembers it, my anxiety is being triggered and started to remember all the words he've said.

Naniwala ako dahil alam ko ay totoo, hindi ko inaasahan na laro lang pala ang lahat. Money is really indeed the root of all evil, at dahil sa pera ay nakuha akong ipagpalit. Ganito talaga ang hindi pinipili, masakit. Pero mas masakit ang piliin ka dahil kailangan ka. It's always the battle of needs and wants.

Yeonjuj texted me that he'll picked me up after his class, kaya nang matapos na ang klase ko agad akong nagmadaling lumabas dahil paniguradong naroon na siya. Nakita ko sa peripheral vision ko ang pito na nakatingin sa akin, what now? Hindi ko sila pinansin at dumiretso nalang kay Yeonjun. It's always be the iconic pustahan for me, at dahil doon ay sinira niyo ang pagkakaibigan natin if you really value me, but I guess they're not.

Possessive You (Enhypen Series #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon