ဖုန္းေတာင္ဘယ္နားက်န္ခဲ့လဲမသိဘူး....ကားယူၿပီးအသည္းအသန္ေမာင္းလာတာ ေရာက္ခါနီးက်မွ ဆီကုန္ၿပီးကားကရပ္သြားေသးတယ္....သတိထားမိေတာ့မွ ပိုက္ဆံအိတ္လည္းမပါဘူး ဖုန္းလည္းမပါဘူးဆိုေတာ့...ေျပးလာခဲ့ရေတာ့တယ္...အဲ့ေတာ့မသနိုင္ခဲ့တဲ့ဆံပင္ေတြဟာ ဖရိုဖရဲေပါ့....ေမာတာကတစ္မ်ိဳး...မေမာပါဘူး...သူ႕မ်က္ႏွာေလးျမင္လိုက္ရတာနဲ႕ေပ်ာက္ေရာ...
"Jin....jin hyung...."
ေမာလို႔ေသေတာ့မယ္...
တံခါးသံအရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႕တိုးတိုက္ဝင္လာတဲ့သူေၾကာင့္အလွေလးဟာ စကားေတြေတာင္ထစ္လို႔ေပါ့.....namjoonကေတာ့လွည့္ၾကည့္ၿပီး တုန္လႈပ္ျခင္းမရွိခဲ့....
"အာ....Jeonjungkook...ဘယ္...ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး...."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုယ္လာလို႔မရဘူးလား..."
"မ...မ...မဟုတ္ပါဘူး...လာေလ...ထိုင္.."ဆိုေတာ့...
ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ကပ္ရပ္ခုံမွာလာထိုင္တဲ့သူ ပုံစံၾကည့္ရတာလဲ ဖရိုဖရဲနဲ႕ေျပးလႊားလာပုံ...ၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲေျပာခ်င္ရာေျပာေတာ့တယ္
"မင္းအခုလုပ္ေနတဲ့projectထဲငါပါရွယ္ယာဝင္မယ္..."
"မင္းအားေနတာလားေဂ်..."
"ငါႏွစ္ခါမေျပာဘူးRM..မဟုတ္ရင္မင္းတို႔projectကိုဖ်က္လိုက္..okလား..."
"ေဂ်....မင္း!!!!!..."
"ေနၾကပါဦး...မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကဘာလဲ..."
အဲ့ေတာ့မွ သေကာင့္သားႏွစ္ေယာက္လုံး အၾကည့္ကကြၽန္ေတာ့္ဆီက်ေရာက္လာၿပီး...
NJ-"သူငယ္ခ်င္းငယ္..."
Jk-"ဘာမွမဟုတ္ဘူး.."
တၿပိဳင္ထဲေျဖလိုက္တဲ့အေျဖက ကြဲလြဲစြာ....
"ဘာေတြလဲ...ဘာမွမဟုတ္ဆိုတာဘာလဲ jeon..."
"ဟုတ္တယ္...ကိုယ္နဲ႕သူက ဘာမွမဟုတ္ဘူးေလ..."
ခပ္ေအးေအးနဲ႕တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေျဖေလတဲ့Boss J....
"namjoonကေရာ ဘာေျပာခ်င္ေသးတယ္..."
"မေျပာေတာ့ဘူး..."
"ဟမ္...ဒါဆိုမင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘာလို႔သိေနတာလဲ....ၿပီးေတာ့ ေဂ်နဲ႕RMဆိုတာက ဘာလဲ..."
သေကာင့္သားႏွစ္ေယာက္ အက်ပ္ရိုက္ေနပုံပဲ....
