"ေအာက္မွာမထိုင္နဲ႔ေလ...ကိုကို႔ေဘးလာ"

သူ႔ေဘးကိုပုတ္ျပလာၿပီးေျပာလာသူ။ ခ်မ္း,ေခါင္းျဖည္းျဖည္းယမ္းျပလိုက္ၿပီး...ကိုကို႔ေအာက္ပိုင္းတစ္ေနရာကိုေမးအသာေငါ့ျပကာ...

"အမ်ားႀကီးနာသြားလားဟင္"

ဘုန္းဟန္ ေခါင္းယမ္းျပလိုက္ၿပီး ခ်မ္း,ေခါင္းေလးကိုပြတ္သပ္လိုက္ရင္း...

"မနာပါဘူး နည္းနည္းေအာင့္သြားတာ ခဏေနေကာင္းသြားလိမ့္မယ္"

"ကိုကို..."

"ဟင္..."

"ေဖေဖ ဘယ္ေလာက္ထိေတြ႕သြားေလာက္လဲဟင္"

ဘုန္းဟန္,ခံစားေနရသည့္ေဝဒနာလည္းသက္သာလာၿပီမို႔ငုတ္တုတ္ထိုင္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေအာက္ကေကာင္ေလးကိုခ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္မွဆြဲမ၍ရင္ဘက္ႏွစ္ခုထပ္တူက်ေစကာေနာက္သို႔လွဲခ်လိုက္ပါ၏။

"နာေနတယ္မဟုတ္ဘူးလား"

သူ႔အရာကိုထိမိမွာစိုး၍အတင္းျပန္ကုန္းထေနသည့္ေကာင္ေလး,ဘုန္းဟန္ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္မွထပ္ဆြဲခ်ကာဖက္ထားလိုက္ၿပီး...

"မနာေတာ့ဘူး ဒီတိုင္းေလးေန..အေဖအမ်ားႀကီးမေတြ႕ပါဘူးမစိုးရိမ္ပါနဲ႔ခ်မ္းရဲ႕..."

ယခုကိစၥကသူ႔ပေယာဂမကင္း၍ ခ်မ္းတစ္ေယာက္ၿငိမ္ေန ‌ျခင္း..မဟုတ္လို႔ကေတာ့လား အမေလး !! ကြၽန္ေတာ့္ကို႐ိုက္လိုက္မည့္အမ်ိဳး။

ဘုန္းဟန္ ႏွာေခါင္းဝနားေရာက္ေနၿပီးစံပယ္နံ႔သင္းေနသည့္ဆံသားေလးေတြကိုအသာနမ္းရႈိက္ေနေတာ့ မ်က္လုံးထဲတစ္ကြက္ခ်င္းေပၚလာသည့္ခ်စ္ရည္လူးမႈမ်ား။ မ်က္လုံးအသာေမွးကာ memory ျပန္ေခၚေတာ့မတ္ခနဲျဖစ္လာတဲ့ေကာင္က အေပၚမွာေမွာက္အိပ္ေနတဲ့ပူတင္းေပါင္မုန္႔ေလးကိုဖတ္ခနဲသြား႐ိုက္၏။ဖ်တ္ခနဲေမာ့ၾကည့္လာတဲ့မ်က္ဝန္းေလးေတြ။ အခိုးထြက္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ဆုံေတာ့ရွက္စႏိုးေလးမ်က္လႊာခ်သြားေလသည္။ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္လာတဲ့ရင္ခုန္သံေတြကိုေတာ့ရင္ခြင္ထဲစံျမန္းေနတဲ့နား႐ြက္ကေလးၾကားတန္ေကာင္းပါရဲ႕။

ဘုန္းဟန္ ပိုတိုးဖက္လိုက္ၿပီး ႏွစ္ကိုယ္ၾကား႐ုံေလး...

"ခ်မ္းေလး~~~ကိုယ့္အသက္ေလး...မင္းေယာက္်ားကခ်စ္ခ်င္ေနျပန္ၿပီကြာ"

ဘုန်းပြည့်ချမ်းဟန် (Complete)Where stories live. Discover now