"ေတာက္...ကားကိုဘယ္လိုရပ္ထားတာလဲကြာ...အေရွ႕ႀကီးမွာ...."
ေဒါက္....ေဒါက္....ေဒါက္...
"ဘာလဲကြာ...တံခါးလာေခါက္ေနတာ ဘယ္ကေကာင္လဲ..."ဆိုကာ မွန္ခ်လိဳက္ေတာ့....
အနက္ေရာင္ဝတ္စုံနဲ႕လူ အသားျဖဴျဖဴကထင္းလို႔....မ်က္ႏွာေလးကလည္း ဖက္ထုပ္ေလးလိုပဲ ေခ်ာတာကေတာ့...ႏွစ္ခါျပန္ေငးရမယ့္႐ုပ္မ်ိဳးပဲ....ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အရပ္သိပ္မကြာေလာက္ဘူး...ရွည္လဲနည္းနည္းေပါ့....တံခါးလာေခါက္တဲ့လက္ေတြဆို ျဖဴလြန္းၿပီးလက္ဆစ္ေနရာေလးေတြရဲလို႔....ေတာ္ေတာ္ေလးၾကည့္ေကာင္းတဲ့သူပါ...ကြၽန္ေတာ္ကိုရီးယားျပန္လာတာ မွန္သြားၿပီ...
အေတြးထဲနစ္ေနတုန္း...နားထဲျဖတ္ဝင္လာတဲ့ ထိုလူရဲ႕အသံၾသၾသေလး....
"ဒီမွာ မင္းကားေ႐ြ႕ေပး...ေရွ႕မွာပိတ္မေနနဲ႕..."
ဘာေလးလည္းမသိဘူး...ၾကက္ေပါက္႐ုပ္နဲ႕ လူကိုလာၾကည့္ေနေသးတယ္...
"ဘာလို႔ဖယ္ရမွာလဲ....မဖယ္နိုင္ဘူး...."
"က်စ္...လာစားေနတယ္...မင္းေ႐ႊ႕မလား ဝင္တိုက္ရမလား.."
"ဘာ!!!ခင္မ်ား.တိုက္ၾကည့္ေလ...သတၱိရွိရင္..."
"Ok...."ဆိုၿပီး...ကားေပၚျပန္တက္သြားတဲ့လူႀကီး....
ကြၽန္ေတာ္လည္း ေဘးမွန္ထဲကၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့....မီးေတြလင္းလားၿပီး....ကားစက္နိူးေနပုံပဲ....႐ုပ္တရက္....
ဒုန္း....
"အ့.....ဟာ...ဒီလူ....တကယ္တိုက္ပစ္တယ္....႐ူးေနလားမသိဘူး...."
"ဟက္...မင္းေလးစြာတာ...လူမွားသြားၿပီ...."
ၾကက္ေပါက္ေလးေဒါသမီးထြက္ေလေတာ့....ကားထဲကဆင္းလာၿပီး...
ေဒါက္....ေဒါက္....
"တံခါးဖြင့္ေလ..."
"ဘာလဲ...ေ႐ႊ႕ေတာ့မလား...ဟင္..."
"ခင္မ်ား!!!!..."
"မေ႐ႊ႕ေသးဘူလား...."
ဒုန္း....ဒုန္း.....
"ဟာ....ခင္မ်ား႐ူးေနတာလား!!!"
"မင္းကိုဖယ္လို႔ေျပာသားပဲ....."
"ခင္မ်ားႀကီး!!!! ဟင့္...အင္း...အီး...ဟီး...."
"ဘာလို႔ငိုတာတုန္း..."
႐ုတ္တရက္စြာေနတုန္း.ထငိုတဲ့အေသးေလးေၾကာင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး....
