"ဟာ....ခင်များရူးနေတာလား!!!"
"မင်းကိုဖယ်လို့ပြောသားပဲ....."
"ခင်များကြီး!!!! ဟင့်...အင်း...အီး...ဟီး...."
"ဘာလို့ငိုတာတုန်း..."
ရုတ်တရက်စွာနေတုန်း.ထငိုတဲ့အသေးလေးကြောင့် ဘာလုပ်ရမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး....
အဲ့အချိန် ရုံးဆင်းလာတဲ့jinနဲ့ hoseok...
"CEO ရှေ့မှာဘာဖြစ်တာလဲမသိဘူး..."
"လာသွားကြည့်ရအောင်...ငါ့ကုပ္မဏီရှေ့ကြီးမှာ..."
အနက်ရောင်ကားကြီးကို ရင်းနှီးနေသလို....ပြီးတော့..jeonရဲ့ကိုယ်ရံတော်ပါလား...သူ့ဘေးကငိုနေတဲ့ကောင်လေးက...
"Jimin ah...."
"ဟင့်....အင်း...hyung...အီး...ဟီး..."
"ဘာဖြစ်တာလဲjimin....ဟင်...ပြောပါဦး...."
ငိုနေရာကနေ ပြေးလာပြီးထားတဲ့ညီလေး...တစ်ဝမ်းကွဲညီလေး...USမှာကျောင်းတက်နေတာ ဘယ်ချိန်ကပြန်ရောက်လဲ မသိလိုက်...
"အဲ့လူကြီး....ကျွန်တော်ရဲ့အသစ်စက်စက်ကားလေးကို သုံးခါတောင်တိုက်ပစ်လိုက်တယ်....အီး..ဟီး...."
"တိတ်တော့...hyungပြန်ဝယ်ပေးမယ်..."
"ဟုတ်..အင့်...ဟင့်..."
"အကိုလေး....ကျွန်တော့်ကိုBossလာကြိုခိုင်းလိုက်လို့ပါ..."
"သူကရော..."
"Bossက အလုပ်မအားလို့ မလိုက်လာနိုင်တာလို့ ပြောခိုင်းလိုက်ပါတယ်...."
"အင်း...hobi ah..ငါသူနဲ့လိုက်သွားလိုက်မယ်....ပြီးတော့ ဟိုကားကိုရွှေ့ထားပေးပါဦး..."
"ဟုတ်ကဲ့CEO..ကောင်းကောင်းပြန်ပါ..."
"အေး...မင်းရောဂရုစိုက်မောင်း....သွားပြီးနော်..."
"Jiminလာလေ...."
"မလိုက်ဘူး!!!!....အဲ့လူကြီးမောင်းတဲ့ကား....မစီးဘူး!!!!...."
"ဟူး...လာပါ....ကိုယ်မင်းကိုတောင်းပန်ပါတယ်..."
"ပြီရော...ဟင့်..."
တကယ်မလွယ်ကျောလေးဗျာ..တောင်းပန်လိုက်မှပဲ ကားပေါ်တက်တော့တယ်....
"ဒါနဲ့မင်းbossရဲ့ဖုန်းနံပါတ်ပေးပါ...ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောချင်လို့...."
