"မင္းအိမ္မွာဒီညတည္းမယ္....ၿပီးေတာ့...ဒီအခန္းမွာေနရမွာလား....ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ ဝတ္စရာမရွိဘူး...မင္းအကၤ်ီေပးဝတ္..."တဲ့ေလ...
တစ္ခုၿပီးတစ္ခု...စာစီၿပီးမ်ားေျပာေနသလားမွတ္ရတယ္...တန္းစီေနေရာပဲ...
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာေပၚမွာ...ကိုယ့္ကိုအမိန့္ေပးရဲ႕ လူသားေလး....
"ေကာင္းပါၿပီ....မင္းစိတ္ႀကိဳက္ အကုန္လုံးရတယ္...."
တကယ္ဗ်ာ...မင္းနဲ႕ခ်စ္ရရင္ေတာ့ အဲ့ႏူတ္ခမ္းေလးကိုအရင္အျပစ္ေပးမယ္
"ေက်းဇူးပဲ...မင္းသြားေတာ့...အခန္းထဲကထြက္ေတ့ာ.."
"ေကာင္းပါၿပီ...မင္းေအးေဆးေနပါ...မင္းၿပီးရင္ဆင္းလာခဲ့ေလ...တစ္ခုခုသြားစားတာေပါ့.."
"အင္း.."
ကြၽန္ေတာ္သူ႕အေၾကာင္းမသိဘူး....နာမည္ေတာင္မသိတဲ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကားမွာ ရင္းနီုးမူကအတိုင္းအတာနဲ႕....မိတ္ဆက္မူေတြမရွိဘဲ....စကားေတြေျပာတယ္....သူ႕အိမ္ထိလိုက္လာၿပီး...သူ႕အိပ္ရာ သူ႕အဝတ္အစား သူ႕အရာအားလုံးကို ကိုယ္ကအသုံးျပဳခြင့္ရွိေနတယ္....ကိုယ္ကအခြင့္ထူးခံပဲလားမသိ....သူဂ႐ုစိုက္ေလးခံရတယ္....ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ျဖစ္တည္မူေလးက ကိုယ့္အတြက္တျဖည္းျဖည္းေရာင္မွိန္ေနခဲ့ၿပီ.....
"Yoongi....ငါတို႔ဒီညဒီမွာပဲနားမယ္.."
"ဟုတ္ကဲ့....Boss"
"ၿပီးေတာ့....ခဏေနငါတို႔တစ္ခုခုသြားစားမယ္....မင္းေနခဲ့..."
"ျဖစ္ပါ့မလား...ႏွစ္ေယာက္တည္းဆို..."
"ျဖစ္တယ္....ငါ့ဘာသာေမာင္းသြားမယ္...."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ..."
Yoongiကိုေျပာၿပီးတာနဲ႕ အခန္းထဲဝင္ကာေရမိုးခ်ိဳးလိုက္တယ္.....သူေလးလည္းေရခ်ိဳးျပင္ဆင္ေနမွန္းမွာေသခ်ာတယ္....
"သူဆင္းမလာေသးဘူးလား..."
"မဆင္းလာေသးဘူးboss.."
ဆိုဖာမွာထိုင္ရင္းပဲ သူေလးဆင္းအလာကိုေစာင့္ေတာ့မယ္....
ခဏၾကာေတာ့ဆင္းလာပါၿပီ....အနက္ေရာင္hoodieပြပြႀကီးကိုဝတ္ထားေတာ့ ေသးေသးသြယ္သြယ္ခႏၶာကိုယ္ေလးမွာေတာ့ ႀကီးႀကီးမားမားရယ္....ေအာက္ဖက္အနက္ေရာင္pantအတိုေလးနဲ႕လိုက္ဖက္လြန္းတဲ့ အျဖဴေရာင္နတ္သားေလး....
"မင္းအဝတ္စားေတြအားလုံးက အနက္ေတြခ်ည္းပဲ...ေ႐ြးစရာေတာင္မရွိဘူး..."
"ကိုယ္က ကာလာေတြသိပ္မဝတ္လို႔ပါ....ကိုယ့္မွာအနက္ပဲရွိတယ္..."
"သြားမယ္ေလ....တစ္ခုခုစားရေအာင္.."
"အင္း..."
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး စားေသာက္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဆီ ဦးတည္လာခဲ့တယ္....
ဆိုင္ကေတာ့...ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႕....လင္းလင္းထင္းထင္းရယ္...
"မင္းဒီဆိုင္မွာ...စားမလို႔လား..."
ကြၽန္ေတာ္ကခ်မ္းသာတယ္ဆိုေပမယ့္....လမ္းေဘးစာသိပ္ႀကိဳက္တာ....
"မင္းမႀကိဳက္ရင္ တစ္ျခားေနရာသြားတာေပါ့...."
ေကာင္ေလးႀကိဳက္မယ္ထင္မဲ့ ဆိုင္ေ႐ြးေပမယ့္....သူကသေဘာမက်ဘဴးတဲ့ေလ....
ကားေလးကေမာင္းလာရင္ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့...
"ရပ္....ကားရပ္....ဒီမွာကားရပ္လိုက္...."
ေတာ့ပိုကီဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္
အသံဆာဆာနဲ႕ခ်စ္ရတဲ့လူသားေလးကေအာ္ေလေတာ့....
"ဟိုမွာ..ေတာ့ပိုကီစားမလို...."တဲ့ေလ
"လမ္းေဘးမွာစားမလို႔လား...."
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕CEOေလးက လမ္းေဘးဆိုင္မွာစားမွာတဲ့ေလ.....ဆိုင္ႀကီးမွာမစားဘဲ လမ္းေဘးမွာ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ေတာ့ပိုကီဆိုင္တဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းႀကိဳက္တတ္တဲ့လူသားေလး
"ဘာလို႔လဲ....မင္းအတြဥရက္အဆင္မေျပလို႔လား..."
"မဟုတ္ပါဘူး...လာေလ...ဆင္းရေအာင္...."
ကိုယ့္အတြက္ ပထမဆုံးလာဖူးတဲ့ေနရာမို႔မထိုင္ခ်င္ေပမယ့္....သူ႕အတြက္ဆိုငရဲေတာင္သြားေပးမယ့္ကိုယ္က သူ႕စိတ္တိုင္းက်ေပါ့...
"အင္း....သြားမယ္...."ဆိုကာ...ေဘာင္းဘီအတိုေလးနဲ႕ CEOေလး ေျပးေျပးလႊားလႊား....
ဆိုင္ထဲေရာက္တာနဲ႕....အစားသရဲေလးက ႏူတ္ခမ္းေလးေထာ္လို႔မွာေနျပန္ေရာ.....
"ေဒၚႀကီး....ေတာ့ပိုကီအစပ္ႏွစ္ပြဲ....ငါးအသားေခ်ာင္း ဆယ္ေခ်ာင္း....ၿပီးေတာ့...ထမင္းလိပ္ႏွစ္ပြဲ....အဲ့ဒါေတြခ်ေပးပါ...."
"မင္းအဲ့ဒါေတြ အကုန္စားနိုင္တာလား...."
မွာတာမ်ားနည္းနည္းလား....အမ်ားႀကီးရယ္...
"မင္းေရာစားေလေနာ္..."တဲ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕သူေတြ႕ထဲက သူစၿပဳံးတာ ဒါပထမဆုံးပဲ....သိပ္လွတယ္....မင္းေတာ့...ကိုယ့္ကို႐ူးေအာင္လုပ္ေနတာလား.....
"အင္း.."သာေျပာလိုက္တာ တကယ္ေတာ့ မစားနိုင္
ဘူဆန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းေဘးဆိုင္ထဲက မိုးက်ေ႐ႊကိုယ္ေလးႏွစ္ေယာက္.......
__________________________
ဘူဆန္ၿမိဳေလးက ေနာက္တစ္ပိုင္းဆက္ဦးမယ္ေနာ္
Thank my readers,
💜Minna💜
^7^
Mula dari awal
