Chapter 14

9 0 0
                                    

Chapter 14

Christmas

"Let's meet tomorrow..." he trailed off.

"Sure ka? Pwede namang ipa-lbc 'tong regalo ko." tapos kung pumayag, maiirita ka? Katangahan.

He groaned hearing what I said. "I'll pick you up tomorrow." voice marked with finality.

"Ate!" alas otso ng umaga ay kumalabog ang pinto ko dahil sa katok at tawag nanaman ni Berry.

"What!" I shouted back at her. I regretted it the moment my mouth closed. Do you remembered what day is today, Mei?

Nilakad ko ang pinto at binuksan 'yon, kasabay ng pagsigaw ulit ni Berry, ngayon ay sa mukha ko, na tila bagyong pati ang gilid ng mga labi ko'y tatangayin. Peste!

"Kuya Jiran is here!"

But, I also think my anger was also blew off by that cyclone. Ang bungangang dapat sana'y sisigaw sa napakagaling kong kapatid ay gumuhit ng malapad na ngiti.

However, Berry has the kind of shocked and the apologetic look, I didn't know which emotion won, though. But, well, apology accepted.

Bumalik lang ako sa kama at mabilis na tinangay ang aking itim na maleta dahil nandoon na nakalagay ang lahat ng dadalhin ko.

"Ate," Berry called me as I walked pass her. Her jaw dropped, looking at me. Well, specifically, my luggage. I ignored her. Bahala ka d'yan.

"Tara na," usal ko, hindi parin siya nililingon.

I just heard her sigh before putting her tote bag on my luggage, pinatong niya 'yon. I glanced at it. White tote bag na may nakalagay na Lisa sa gitna, gamit ang pink na font.

Ngumuso na lamang ako at inangat ang aking maleta nang pababa na ng hagdan. Sumulyap ako sa tanggapan para tingnan kung nandoon ba si Jiran, hindi naman ako nabigo.

He glanced at my right hand for a moment, and then he unhestitantly walked to the staircase.

Nang alam ko agad na aakyat siya ay inilahad ko na ang dala ko, ilang hakbang palang niya paitaas.

I heard Berry snorted behind me. "Thank you, Kuya." wait...

"What?" bulalas ko, kasabay ng pag-abot ni Jiran sa inilahad ko.

Why didn't I fucking notice it immediately? I harshly glared at Berry who's now smiling at me like Basett when she ruined my damn nap!

"Sinong nagsabing pwede kang sumama? Bakit hindi ka nagpaalam sa akin?"

"Ate..." she keeps on smiling like our dog. Quit me with that face, Betunia. I am telling you. "I thought you already know, nang pinatong ko ang bag ko sa maleta mo..." her lips protruded.

Inirapan ko siya bago bumaling uli paharap. Sinalubong ako ni Jiran.

"Why?" he asked.

"Sana tinanong mo muna ako." I really have no problem with Berry being around pero, "Paskong pasko ngayon, Jiran. Sino ang kasama nina Mama dito?"

He slightly bit her lower lip. "I invited them-"

"Sabi ni Mama okay lang daw, Ate. At ayaw din nilang sumama. Basta dito tayo magdidinner."

"Ma," I went near Mama. "Are you sure about Berry coming with us?"

Ngumiti si Mama at tumango. "You both enjoy today. Just remember to be back before dinner..."

My lips protruded and in the end, I just nodded.

Ito ang pangalawang beses kong makakapasok sa kanilang mansyon. Hell, our house is big, but it is just a house. Compared to this fucking huge mansion. Siguro ay kung ita-times 8 ang bahay namin ay magiging kasing laki na nito.

When I first came here, I didn't really notice the interiors and I regret it right now. Not that their mansion is not noticeable enough, I think I was just really pre-occupied with Jiran at that time.

Ngayon ay mula gate palang ay pansin ko na. Their huge and tall black gate resembled that of a huge castle's one. After that is their yard, sa gitna noon ay may kalsada at sa kada gilid noon ay may pine tree na kasalukuyang dinadaanan namin, at sa dulo ay ang fountain. Their fountain is a huge wolf, an alpha, ready to fight with the vampire king.

Jiran parked his car in front of their fountain. Jiran got put of the car and opened my door. While Berry already got out from the back.

Agad na lumapit ang boy nila kay Jiran para kunin ang susi at ipark ng maayos ang sasakyan. Lumingon ako sa kanilang fountain para sana titigan 'yon ng malapitan nang mapatalon ako sa nakita.

"What the hell!" I literally jumped when I saw the eyes of the fucking wolf staring at me.

"Tangina Jiran para namang totoo yan," tinuro ko ang hayop na lobo. Gaya ng sabi ko kanina ay nasa posisyon ito na makikipag away, pero hindi ko naman kanina nakita ang mukha! Nakalabas ang mga pangil nito at gintong ginto ang mga mata. Paano nila nagawa 'to?

I heard Jiran chuckled behind me. "Earlier, you seemed very fascinated by it."

"Sino namang hindi magugulat at matatakot dito? How did you do this, it seems very real..." hinaplos ko ang mga pangil n'yon, pero sa una ay nag-alinlangan pa ako dahil baka talaga buhay 'to!

Jiran chuckled more when I poked those golden eyes several times. That's for scaring me, bitch.

Hanggang ang mga kamay at mata ko ay napadpad sa batong tinatapakan ng lobo.

Ralph
Raúl
"Though bygone, utility remains eminence."
"Anque pasada, la utilidad sigue siendo eminencia."

"Alien language..." I whispered to myself.

Ngayon ay napahalakhalak na ang lalaki sa likod ko. "Do we look like aliens?" humalakhak ulit siya pagkatapos niya 'yong itanong.

I just shooked my head and rolled my eyes.

Biglang umingay sa aming likod kaya napatayo kaagad ako.

His cousins were grinning at us. Si Berry ay kausap na ang isang masayahing bata na sa tingin ko ay grade one palang. I smiled at them. This is just my second time seeing Nella too, hindi kasi siya kasali sa volleyball kaya hindi ko siya gaanong nakikita. Sa pagkakarinig ko ay badminton ang nilalaro nito.

I also noticed a tall, tan and handsome man beside her. Hindi ko napigilan ang kaunting pagtaas ng kilay ko. Her boyfriend.







His Pair Of Heartbreak (Salazar Series #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon