His Pair Of Heartbreak (Salazar Series #2)

Chapter 9

Chapter 9

Questions

"Are you hungry?" Jiran asked, looking at me intently.

Tumawa ako. "Kakakain ko lang," ang tahimik ng mga babae kanina sa likod ay unti unti nanamang nagbulungan. Halos mapairap ako. Mga inggit.

He nodded. "Just tell me," he said. Still looking at me.

Pagkalipas ng mga ilang minuto ay may dumating na lalaki, nasa mid 40's siguro. Naka polo shirt, jersey shorts at asul na rubber shoes. Napangiwi ako ng kaonti dahil nawiwirduhan ako sa suot niya. Kung anong ikinapormal ng pang itaas ay yon ang ikinakaswal ng pang-ibaba.

Jiran chuckled when he noticed my reaction. "He's our coach."

Napatango ako.

Their coached smirked and turned to Yra. "Himala at nauna ako ngayon kay Jeremiah."

Siguro ay ang coach ng mga kababaihan ang tinutukoy niya.

Deila laughed. "Even I am surprised, coach."

Tumango lang ang coach nila at tumingin kay Jiran kaya napansin niya ako.

"Excuse me, hija. Only substitutes and family members are allowed to sit on the first stair. Nandoon ang pwesto mo sa itaas." itinuro niya ang mga babaeng kasalukuyan akong pinagtatawanan.

Sinamaan ko ng tingin si Jiran at inurapan ang mga babae bago ako tumayo at akma ng aakyat. Bakit hindi agad niya sinabi? At bakit may ganito silang patakaran eh sa pagkakaalam ko wala namang ganito?

"It's fine, coach. She'll sit beside my things, away from the sub players. At ensayo palang naman to." my eyes widened at Jiran.

Ano ang pakialam ko sa mga substitute?

"Isa pa coach," pagsabat ni Dale. "Ayos lang kasi soon-to-be family member na namin yan." he laughed.

Halos lumuwa ang mga mata ko sa panlalaki dahil sa sinabi ni Dale. Pumula ng kaunti ang pisngi ko. Anong pinagsasabi niya?

The Salazar cousins laughed at Dale's remark while most of the boys whistled. While the girls at my back gasped, some whispered. Si Jiran naman sa tabi ko ay tipid na ngumiti.

Pinanlakihan ko siya ng mga mata. "Anong ibig sabihin ni Dale?" tangina ka wag mo akong basta paasahin lang.

He just smiled and shrugged. Damn you! What are you doing to my heart?

Tumikhim ang kanilang coach. "Ano pang hinihintay niyo?" tukoy niya sa mga manlalaro. Agad naman silang lumapit sa coach nila.

"Stay here." Jiran commanded. I noddes. Where will I even go? Duh.

Luminya na ang mga manlalaro para sa warm up. Titig na titig ako kay Jiran habang ginagawa nila yun. Ilang beses pa akong napalunok habang pinanonood ang pawis niyang tumatagaktak.

Their coach spoke again after they finished warming up. "First six, left side. Sub six, right side." they're going to play.

Lahat sila ay gumalaw. Sa kanilang apat na magpipinsan ay si Jiran lamang pala ang pasok sa first six! Halos matawa ako.

Pero hindi maipagkakailang magagaling din ang tatlo. Lalo na si Dale. But of course, Jiran is much better. He's the team captain after all.

Sa huli ay hindi na nakapagtatakang ang first six ang nanalo.

After the first game, the other coach arrived.

"Nahuli ka yata?" nahihimigan ko ang panunuya sa boses ng coach nila Jiran.

My eyes diverted to Jiran who's walking towards the bleacher. Agad kong kinuha ang kanyang tumbler at iniabot sa kanya.

He accepted it and drank from it. He then grabbed the towel from his duffel bag and wiped his sweat.

Napaiwas ako ng tingin. Amoy na amoy ko ang kanyang bango dahil isang dipa lamang ang layo ko mula sa kanya.

I turned to him when he caught my hands. "W-What?"

"Tara sa labas." hinila niya ako.

"Where are we going?" I asked when we got outside the volleyball court.

"Kakain," tipid niyang sagot. Napatango ako.

"Si Yra at Deila, first six din ba?" I asked to start a topic.

"Si Yra lang. Siya ang team captain."

"Oh?" I was a bit fascinated by what he said. I'm excited to see Yra play.

Natawa ako ng maisip sina Dale, Raniel, at Yohan. "Akala ko talaga ay pasok din sa first six sina Raniel, Yohan, at Dale. Hindi naman sa minamaliit ko sila ha."

He smirked. "Don't judge a book by its cover."

Ngumiwi ako. "Tao sila, Jiran."

He laughed. I made him laugh! Yes!

"Anong gusto mo?" tanong niya nang makarating kami sa cafeteria.

I glanced at the menu for a while. "I'm fine with banana chips and coke."

Humugot siya ng pera sa wallet. "Dalawang banana chips at dalawang coke po."

Oh my God! He's respectful! My heart heated so bad while falling like a crashing plane.

Titig na titig ako sa kanya habang pabalik kami sa court at kapag nahuhuli niya ay nag iiwas ako ng tingin. Nang makabalik kami ay nag uumpisa na ang laro ng mga babae.

"Akala ko ba sub si Deila? Ba't magkakampi sila ni Yra?" I asked when I noticed it.

"Tigtatatlong sub at hindi kada team ang pag grupo sa kanila ni Coach Rem." paliwanag niya.

Just as I thought, Yra was really good at playing. I thin she's like the service ace if I'm right. And she's good at spiking too. She's very fitted for her position, indeed.

Pagkatapos ng mga babaeng maglaro ay sina Jiran na ulit. Iniba rin ngayon ang pag grupo sa kanila. Yung kagaya narin kina Yra.

"Tomorrow, 8 am. Don't be late boys." Jiran's coach left right after the game finished.

"Wag muna kayong umuwi, Jiran!" si Yra bago pumasok sa court para. Sila na ulit ang maglalaro.

Pwede na sila Jiran umuwi samantalang sina Yra ay hindi pa dahil hindi pa tapos ang training nila.

"Sa kanila nalang kayo sumabay ni Ate! Uuwi na kami," si Dale.

Yra nodded.

Umupo ulit si Jiran sa bleacher, halatang iritado. "Gusto mo na bang umuwi?" tanong ko.

He groaned. "It's not that, Meihan. I'm sure they will bombard you with fucking questions.

Kumunot ang noo ko. Ano naman ang itatanong nila?

My eyes diverted to Deila when I heard her laugh. "Coah, question." she laughed again.

"Bakit ka ba talaga nalate? Nagdate kayo ni Ate Hannah no?" nagtawanan ang lahat sa tinanong ni Deila.

"Who's Hannah?" I asked Jiran who's now smirking. He's mood suddenly changed huh?

"Anak ni Coach Marcus," tukoy niya sa Coach nila.