"မင္းလုပ္လို႔ေလ...မင္းေၾကာင့္သီးတာ.."ဆိုၿပီး...ႏူတ္ခမ္းတေထာ္ေထာ္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပဳစားေလတဲ့ လူသားေလး....
"ဘယ္လိုကိုယ့္ေၾကာင့္....ကိုယ္ဘာလုပ္လို႔လဲ..."
"မင္းဘာလို႔စိုက္ၾကည့္ေနလဲ...စားေသာက္ေနတာကို..."
သူမသိတဲ့ပုံစံနဲ႕ မ်က္လုံးေလးဝိုင္းျပန္တဲ့ တက္တူးပိုင္ရွင္ေလး...
"ေအာ္....ကိုယ္ကမင္းစားေနတာၾကည့္ခ်င္လို႔ေလ...ၿပီးေတာ့...."
"ဘာျဖစ္လဲ..."တဲ့
စကားေတာင္ဆုံးေအာင္ေျပာခြင့္မေပးဘဲ....ရန္ေတြ႕ျပန္တယ္...
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ....စားပါ...ေျဖးေျဖးစား...ကိုယ္မၾကည့္ေတာ့ဘူးေနာ္..."
"ၿပီးတာပဲ..."
တစ္ေန႕လုံးဘာမွမစားရေသးတဲ့အငတ္ေလးက်ေနတာပဲ စားလိုက္တာ စားပြဲေပၚကရွိသမွ်အကုန္စားေနတာ အစားသရဲေလး....မင္းကိုယူၿပီးေနာက္ ကိုယ္ေတာ့အခ်က္အျပဳတ္သင္ထားမွနဲ႕တူပါတယ္....
အမည္နာမေတြ မိတ္ဆက္စရာမလိုပါဘဲ...မင္းနဲ႕ကိုယ္ဟာ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့....မျမင္ဖူးမေတြ႕ဖူးေပမယ့္ မင္းကကိုယ့္ကိုလက္ခံေပးတယ္....မင္းအေၾကာင္းအစအဆုံးသိတဲ့ကိုယ့္ကို....ကိုယ့္အေၾကာင္းဘာမွမသိတဲ့မင္းက ယုံၾကည္ၾကည္နဲ႕လိုက္ခဲ့ေပးတာ ေက်းဇူးပါ ကိုယ့္ရဲ႕လူသားေလးရယ္...
"ဘာစားဦးမလဲ....အသီးတစ္ခုခုစားမလား..."
ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႕ တင္းတိမ္ပုံမေပါက္ေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္အစားသရဲေလးက တစ္ခုခုကိုလိုခ်င္ေနေသးတဲ့ပုံ....
"ဒီမွာ....မင္းႀကိဳက္တယ္မို႔လား..."
"သရက္သီး..."
သူကတကယ္ပဲ...ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အစားေတြဖန္ဆင္းေပးတဲ့ နတ္ဘုရားလိုပဲ လိုခ်င္ရာရနိုင္တဲ့သူလိုမ်ိဳးပဲ ကြၽန္ေတာ္သရက္သီးေတြေတြ႕လိုက္တာေၾကာင့္ စားခ်င္ေနတာ အခုေတာ့ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်အခြံေတြခြာကာ လွလွေလးတုံးလို႔ ကမ္းေပးလာတဲ့မ်က္လုံးဝိုင္ေလး....ကြၽန္ေတာ့္ကို သိပ္ဂ႐ုစိုက္ရွာတယ္....
"မႀကိဳက္ဘူးလား...ကိုယ္ကမင္းအတြက္ ဝယ္ခိုင္းလိုက္တာ..."
"မဟုတ္ပါဘူး...ေက်းဇူးပဲ.."ဆိုကာ အၿပဳံးေလးတစ္ပြင့္ေပးရင္း လွမ္းယူျပန္တယ္...တကယ္ပါပဲ ကိုယ္ေတာ့မင္းမွမရရင္ ႐ူးနိုင္တဲ့အေျခအေနျဖစ္ေတာ့မယ္
^6^
Mulai dari awal
