ဂြီ...ဂြီ.....
သူ႕မွာစားေတာင္မရေသးဘူး...ဆြဲေခၚခံလာရေတာ့....ေအာ္ၿပီေပါ့....
"မင္းဘာမွမစားရေသးဘူးလား..."
"ဟုတ္တယ္ေလ...မင္းပဲဆြဲေခၚလာၿပီးေတာ့...."
"ခုဏကဘာစကားမေျပာဘူး...အခုက်ေတာ့ ကပ္ကပ္လန္ရန္ေတြ႕ေနတယ္.....မင္းတကယ္မလြယ္ေလးဘဲ...."
တကယ္ဗ်ာ ေျပာမယ့္ေျပာေတာ့လည္း တတြတ္တြတ္နဲ႕...ႏူတ္ခမ္းေလးတေထာ္ေထာ္နဲ႕....
"မလြယ္တာမင္းေလ.....ငါ့ကိုဆြဲေခၚလာၿပီးေတာ့...."
ေၾကာက္တဲ့စိတ္ကို ဗိုက္ဆာေနတဲ့အစားႀကီးစိုးတဲ့ဗိုက္က အနိုင္ယူကာ ရန္ေတြ႕ေနေတာ့တယ္...
"ဟုတ္ပါၿပီ....ကိုယ္ဆြဲေခၚလာလို႔ ျဖစ္ရတာပါ....ဒါနဲ႕ေလ..."ဆိုၿပီး...
အနားကိုတျဖည္းျဖည္းကပ္လာေတာ့....လူကိုေၾကာင္သြားတာပဲ.....ၿပီးေတာ့....ရင္ဘတ္ထဲက တဒုတ္ဒုတ္နဲ႕ ရထားတစ္စင္းခုတ္ေမာင္းေနသလိုပဲ.....
"မင္းဘာလို႔....မ႐ုန္းဘဲ....လိုက္လာတာလဲ..."တဲ့....နားနားကပ္ၿပီး ဖြဖြဆိုေတာ့ လူက႐ူးခ်င္လာၿပီ......
"ကိုယ္တစ္ခုခုလုပ္လိုက္မွာ မေၾကာက္ဘူးလား..."ဆိုၿပီး
မ်က္ႏွာနားကို ေရာက္လာတဲ့ သူ႕လက္ေၾကာင့္....
"အ့......ေသပါၿပီ....မင္းဘာလို႔ တြန္းတာလည္း..."
ခုဏကၿငိမ္ေနၿပီး အခုေတာ့လူကိုတြန္းလႊတ္ၿပီး ေထာင့္ကပ္ေနတဲ့ အႏွီးေပါက္ေလး ေၾကာက္ေနသလိုပဲ....
"မလာနဲ႕....ငါနဲ႕မလာ..တက္တူးေတြေၾကာက္လို႔..."တဲ့ေလ....
တကယ္သူေတာ္ေတာ္ကိုေၾကာက္ေနရွာတာ ကိုယ့္လက္ကတက္တူးတဲ့ေလ...
လွန္တင္ထားတဲ့ အကၤ်ီကိုဆြဲခ်လိဳက္ၿပီး...သူ႕အနားကိုတိုးကာ ဖက္ထားမိေတာ့....
"ကိုယ္အုပ္ထားလိုက္ၿပီ....မရွိေတာ့ဘူးေနာ္...မေၾကာက္နဲ႕ေတာ့..."
"မင္းလက္ကတက္တူးေတြကို မေဖာ္ထားပါနဲ႕ ငါေၾကာက္လို႔..."ဆိုၿပီး ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ကာ အကၤ်ီစေလးဆြဲထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ခရမ္းႏုေရာင္လူသားေလ...
"ေကာင္းၿပီ...ကိုယ္ေနာက္တစ္ခါ...လက္ရွည္ေတြပဲဝတ္ထားေတာ့မယ္....မင္းမေၾကာက္နဲ႕ေတာ့....မင္းကိုထိခိုက္ေအာင္ ကိုယ္မလုပ္ဘူး...ကိုယ့္ကိုယုံ...."
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲက ေၾကာက္ေနတဲ့လူသားေလး အတိတ္ဆိုးေတြရွိခဲ့သလား စိတ္ပူလိုက္တာ....
"မင္းဗိုက္ဆာေနရင္....တစ္ခုခုစားမယ္ေလ..."
"လႊတ္လို႔ရၿပီ....မေၾကာက္ေတာ့ဘူး...."
ဖက္ထားတာမ်ားက်စ္လို႔ လူလည္းဖက္ထုပ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ မလႊတ္ေသးဘူး...အသက္႐ူၾကပ္လာတာေၾကာင့္ လႊတ္ဖို႔ေျပာေတာ့...သူကခပ္ေထ့ေထ့ရယ္ေသးတာ...
"ဟက္....မင္းပဲအမ်ိဳးမ်ိဳး...."
တကယ့္မလြယ္ေက်ာေလး...ေၾကာက္တယ္တဲ့ရင္ခြင္တယ္ ဝင္လာတယ္ အခုေတာ့ တြန္းေနျပန္ၿပီ...
"ဗိုက္ဆာေနၿပီ....ငါတစ္ေနကုန္ဘာမွမစားရေသးဘူး....မင္းလုပ္လို႔...."
"ေဟာဗ်ာ....ဟုတ္ပါၿပီ...ကိုယ့္ေၾကာင့္ပါ....တစ္ခုခုလိုက္ေႂကြးမယ္..."
"Yoongi....အိမ္ကိုေမာင္း..."
အိမ္ဆိုတာ ဘူဆန္မွာရွိတဲ့အိမ္ပါ...ေမြးရပ္ေျမဘူဆန္မွာ...မိဘေတြမရွိထဲက မေနျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ေစာင့္ေတြနဲ႕အရင္တုန္းကလိုပဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပဲထားတယ္..တစ္ခါတစ္ေလေတာ့...ျပန္လာနားျဖစ္တဲ့ မိဘေတြပိုင္တဲ့အိမ္....
"ဟုတ္ကဲ့...."
အေတာ္ၾကာေမာင္းႏွင္ၿပီးေနာက္....က်ယ္ဝန္းလွတဲ့ ၿခံထဲက အိမ္ေတာ္ႀကီး....ကားေလးဝင္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းေသးတယ္ အိမ္ေတာ္ႀကီးနဲ႕....နန္းေတာ္လိုမ်ိဳး...ရဲတိုက္ႀကီးနဲ႕တူတဲ့ Jeonအိမ္ေတာ္တဲ့ေလ...ၿခံအဝင္ဝမွာ Jeonစံအိမ္ေတာ္ဆိုတာကိုပန္းကႏုတ္ေတြနဲ႕လွလွပပထြင္းထုထားတယ္....
"ေရာက္ၿပီ...လာေလ..."ဆိုၿပီးေခၚတဲ့ မ်က္လုံးဝိုင္းေလး....သူအဲ့ေလာက္ေတာင္ခ်မ္းသားတာလား....
"ဒါကိုယ့္မိဘေတြရွိစဥ္က ေနခဲ့တဲ့အိမ္ေလ....အခုေတာ့.."
ဝမ္းနည္းရိပ္သန္းလာတဲ့ လူသားေၾကာင့္ သူ႕မွာမိဘမရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ သတိထားမိတာေၾကာင့္....
"ငါဗိုက္ဆာေနၿပီ...."
"ဟုတ္ပါၿပီ...လာ...လာ..."
"Yoongi သူစားဖို႔တစ္ခုခုျပင္ခိုင္းထားလိုက္...."
"ဟုတ္..."
[A\N-BossJရဲ႕ၾကမ္းတမ္းမူဟာ ခ်စ္ရတဲ့လူသားအတြက္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး....]
______________________________upပါၿပီရွင့္....ၾကာသြားရင္sorryပါေနာ္....ဖီးဘက္ေလးေတြေမွ်ာ္လင့္တယ္ရွင္
Thank my readera,
💜Minna💜
