Blood Moon: The shadow of the wolf/ Η σκιά του λύκου

'' Την έχασα...''

Ελίζα:

       Δεν έχω καταλάβει τι έγινε... Το μόνο που κατάλαβα είναι πως την έχασα... Πως έγιναν όλα αυτά; , Πότε μολύνθηκε η Ιρίνα και γιατί δε μου είπε τίποτα; Η Νόρα το ήξερε; Φάνηκε σαν να το ήξερε. Γιατί δε μου το είπε; , Γιατί; , Άμα... Άμα το ήξερα θα την είχα αποτρέψει να έρθει και... και... Δεν έχει σημασία. Η Ιρίνα είχε μολυνθεί και την είχε καταβάλει η μόλυνση αυτή. Πήγε... Πήγε να με σκοτώσει και... η Νόρα... Η Νόρα με προστάτεψε , αλλά τη σκότωσε.

       ΤΗ ΣΚΟΤΩΣΕ!! Πως μπόρεσε; Γιατί τη σκότωσε και απλά δε την σταμάτησε; Έλεγε πως την αγαπούσε, πως ήταν η αδερφή της αλλά στη δύσκολη στιγμή αντί απλά να την ελέγξει τη σκότωσε... ΓΙΑΤΙ;!; Γιατί;

       Ένα ξαφνικό αίσθημα θυμού δημιουργείται μέσα μου για την Νόρα. Σκότωσε την αδερφή της αυτή που έλεγε πως θα προστατεύει πάντα. Ααααα!! Θέλω τόσο πολύ να της επιτεθώ , να καταλάβω πως μπόρεσε να το κάνει αυτό;!

       Βγάζω τα νύχια μου χωρίς να το καταλάβω, δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου με ένα αίσθημα θυμού και λύπης να με καταβάλει ταυτόχρονα. Κατευθύνομαι προς τη Νόρα. Την έχω σχεδόν φτάσει. Όμως, αυτό που βλέπω δεν είναι αυτό που περίμενα. Δεν βλέπω μια Νόρα που θέλει να δικαιολογηθεί ή να είναι έτοιμη να τρέξει μακριά, όπως τότε με την Έμμα. Αυτό που βλέπω είναι ένα κορίτσι, το οποίο βρίσκεται γονατισμένο , με το κεφάλι κάτω δίπλα από το άψυχο σώμα της Ιρίνα, να βαριανασαίνει. Και τότε το ένιωσα. Ένιωσα την καρδιά της να χτυπάει γρήγορα και την απελπισία που έβγαινε από το σώμα της.

       Έφτασα πάνω από το σώμα της Ιρίνα. Την κοιτάω, μου έχουν ξεριζώσει την καρδιά... Βλέπω την Ιρίνα την κοπέλα με την οποία πριν λίγες στιγμές γελούσαμε , αγκαλιαζόμασταν και κάναμε έρωτα. Τώρα να κείτεται νεκρή στο έδαφος χλωμή, άχρωμη, μολυσμένη. Δεν μπορώ να νιώσω τίποτα... Αισθάνομαι ένα κενό μέσα μου. Δεν είναι σωστό, έπρεπε... Έπρεπε να έχουμε περισσότερο χρόνο μαζί, να μάθουμε η μία την άλλη , να δεθούμε παραπάνω, να κερδίσουμε αυτό το πόλεμο μαζί... Πόναω... Πολύ. Επειδή ξέρω πως δεν θα μπορέσω να την ξαναδώ, έχει φύγει... Πάνω που τη βρήκα και μου έφερε λίγη χαρά στη ζωή μου , έφυγε... Την έχασα...

        Γονατίζω με τα δάκρυα να τρέχουν πάνω στο πρόσωπο μου , χωρίς να μπορώ να τα ελέγξω. Σκύβω προς το πρόσωπο της. Τα μάτια της είναι κλειστά και το πρόσωπο της γαλήνιο , δεν είναι μεταμορφωμένη πια έχει τα παλιά της χαρακτηριστικά. Είναι σαν να κοιμάται. Τη φιλάω στο στόμα για τελευταία φορά για να την αποχαιρετήσω...