Aria of the Arcane ①

KABANATA 14: Unang Hakbang | Malaya

"Hindi ko kailangan ang paumanhin mo." Nakataas ang isang kilay ni Auria. Iniabot niya ang kanyang tungkod at tinulungan ang sarili na tumayo. Napangiwi siya nang mapatapak sa lupa ang isa niyang paa. "Ang kailangan ko ay magpokus ka nang lubusan para mapabilis ang pagkontrol mo sa iyong kapangyarihan."

Ang akala niya ba'y gano'n kadaling magpokus? tanong ni Aya sa kanyang isipan. Kung kayang basahin ni Auria ang iniisip niya, malamang ay nasampal na naman siya. "May bumabagabag kasi sa akin kaya naaantala ang pagpopokus ko. Mabilis naman akong nakalilikha ng bola ng tubig, eh."

"Kung gano'n, iwaksi mo kung anuman ang bumabagabag sa 'yo!" Itinuro siya ni Auria gamit ang tungkod. "Ganyan din ang problema ko kay Avel noon. Masyado siyang maraming iniisip. Minsan mabibigat pa nga ang mga alalahanin niya kaya nahirapan siyang lumutang. Tingnan mo siya ngayon. Kasing natural ng paghinga ang paglutang niya."

Narinig na noon ni Aya na ang masungit na si Auria ang nagturo kay Avel kung paano maging mahusay na aerocaster. Nasabik nga siya nang nalaman na pareho ang kanilang guro. Kaso hindi niya inasahan na sasampalin siya ng hangin sa tuwing magkakamali siya. Napaisip siya kung ilang beses nasampal ng hangin sa mukha si Avel bago ito natuto.

Bumuntong-hininga si Auria, sandaling ipinikit ang mga mata. "Kailangan mo muna sigurong banlawan ang isipan mo para mawala kung anuman ang bumabagabag sa 'yo."

"Ano'ng ibig n'yong sabihin—"

Whoosh!

Sa isang kumpas ng kamay ng kanyang guro, biglang tumilapon si Aya mula sa kinauupuan sa lupa patungo sa batis. Tumilamsik ang tubig nang bumagsak siya roon. Napahilamos siya ng mukha pagkaahon niya. Nabasa ang suot niyang damit at may tumutulong tubig sa kanyang buhok.

Humarap sa kanya ang guro niya, hawak ng parehong kamay sa harapan ang tungkod. "Huwag kang aahon diyan hangga't hindi ka nakagagawa ng bolang tubig sa isang kisap-mata."

Araw-araw, gano'n ang uri ng pagsasanay na pinagdaraanan ni Aya. Minsa'y naisipan na niyang sumuko at mamuhay na lamang nang matiwasay sa puweblo. Ngunit alam niyang hindi niya magagawa 'yon. Hindi siya basta-basta patatahimikin ng konsensya niya kung siya'y nagpapahinga habang ang kapatid niya'y nahihirapan kung saan man ito dinala.

Hindi siya susuko. Wala sa bokabularyo niya ang salitang "suko." Mas pipiliin niyang tiisin ang mga sampal ni Auria kaysa pabayaan ang kanyang ate. Walang sinabi ang pinagdaraanan niya sa posibleng panganib na kaharapin ni Yumi.

Nagpalutang-lutang si Aya sa batis, nakatingala sa maaliwalas na kalangitan habang pinagmamasdan ang mabagal na pagtawid ng mga ulap. Ipinikit niya ang kanyang mga mata't dinama ang pagdaloy ng tubig sa paligid niya. Dahan-dahang kumalma ang isip niya habang pinakikiramdam ang tahimik na daloy nito. Wala siyang ibang inisip kundi ang tubig na kalmadong tumatangay sa kanya.

Itinaas niya ang kanyang mga kamay at muling nagpokus. Hindi muna niya iminulat ang kanyang mga mata. Dinama niya ang mabagal na agos ng tubig at ang kalmadong tunog nito. Hindi muna niya inisip ang kanyang ate at ang kanilang pamilya. Napagtanto niya sa tuwing nagugunita niya ang masasayang tagpo kasama ang mga kaanak, sinusundan ito ng mapapait at nakababahalang alaala. Minabuti niyang iba na lamang ang isipin.

Kalma ka lamang, Aya. Maging kasing kalmado ka ng tubig na 'to.

Nang bumukas ang mga mata niya, mas malaki pa sa kanyang kamao ang nalikha niyang bola ng tubig. Malawak na kumurba ang labi niya. Sa wakas! Napatayo siya't umahon na sa batis. Nagmadali niyang ipinakita kay Auria ang kanyang nagawa.

"Nakita mo na?" komento ng guro niya. "Kung iwawaksi mo ang mga bagay na nagdudulot sa iyo ng pangamba, mas mapadadali ang pagtuon mo ng atensyon. Para sa mga hydrocaster na gaya mo at ni Yumi, dapat ay gaya ng batis na 'yan ang iyong isipan: tahimik at malumanay na umaagos. Sa tuwing may pagkabahala kang nararamdaman, bumibilis ang agos at nagmimistulang daluyong hanggang sa hindi mo na makontrol."