Bad

Hoofdstuk 45

P.o.v Deena
Dioni en ik gingen weer terug naar het ziekenhuis. Daar aangekomen liepen we naar de kamer van Steffanie toe. Sam zat binnen te huilen omdat zijn meisje in coma lag waarom moest haar dit overkomen. Ik gaf Sam een knuffel hij knuffelde me terug en liep naar Dioni toe. Dioni vroeg of ik wat wou drinken maar ik wou niks het enige wat ik op dit moment wilde was dat Steffanie weer wakker zou worden. De jongens waren weg ik begon tegen Steffanie te praten. "Steffie word alsjeblieft wakker we missen je heel erg" ik begon weer te huilen. Ik miste mijn beste vriendinnetjes zo erg. We waren net weer die aardige meisjes die we eerst waren en Steffanie kenende zou dat geweldig vinden. Ik ga dit me zelf nooit vergeven ik had haar moeten helpen toen die meiden haar sloegen. De dokter kwam ineens binnen gelopen en zei dat hij nieuws had. Ik zei vertel maar. De dokter zei "ik moet u jammer genoeg zeggen dat er een kans is dat ze zich niks meer kan herinneren van het afgelopen half jaar. Ik antwoorde oke bedankt voor de mededeling. Toen vertrok de dokter de jongens kwamen de kamer weer ingelopen. Dioni vroeg wat de dokter kwam doen ik had ze verteld wat de dokter tegen mij had gezegd. Ik keek Sam aan en zag dat hij het er heel moeilijk mee had omdat hij en Steffanie bijna een maandje samen waren. Sam begin te huilen en riep waarom zij. Ik stond op en liep naar hem en gaf hem een knuffel. "Sam ze word wel wakker" "Dat weet ik Deena maar wat als ze onze relatie niet meer herinnert" "Dat is vast niet zo ze is niet zo vergeetachtig" "oke" we knuffelde nog wat verder. Ik was zo moe dat Dioni me naar huis bracht omdat ik moest rusten. Thuis aangekomen ging ik gelijk naar bed.
De volgende dag werd ik wakker omdat mijn telefoon afging ik keek wie het was en zag dat het Sam was.

*gesprek tussen Sam (s) en Deena (d)*
D: hoi Sam wat is er
S: Deena kom naar het ziekenhuis er is wat met Steffanie ik mag niet meer bij der.
D: Sam blijf waar je bent ik kom er aan. En ik hing op gelukkig had ik me kleding al aan. Ik was gister zo moe dat ik geen kracht meer had om me om te kleden. Bij het ziekenhuis aangekomen zag ik dat de andere boys er ook waren ik gaf iedereen een knuffel en Dioni een kusje. Ik vroeg aan Sam wat er aan de hand was. Hij zei weet ik niet ik wou vanmorgen naar der toe maar werd tegen gehouden door een dokter hij zei tegen mij u mag niet bij de patiënt komen want ze is nu in behandeling. We gingen zitten vijf minuten later kwam er een dokter naar ons toe gelopen en zei jullie mogen bij der maar wees rustig. En ineens werd ik wakker. " het is allemaal een droom, Steffanie is al wakker."