Karanlıktaysan,
gölgen bile seni yalnız bırakır.
Ω
Kimileri sadece geceleri yaşar, kimileri sadece geceleri yaşadığını hisseder. Ben ise ne geceleri yaşıyordum ne de geceleri yaşadığımı hissediyordum. Ben çünkü gecenin ta kendisiydim. Gecenin zifi...
Masaya son eksikleri de koyduğuma göre iki uykucuyu uyandırma vakti.
Bugün pazardı ve haliyle tatildi. Bende mis gibi bir kahvaltı hazırlamıştım.
Odaya girdiğimde gördüğüm görüntüye bir kez daha aşık oldum.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Bebeği 2 yaşında gibi düşünün)
Ben şimdi sizi nasıl uyandırayım. Allahım sana şükürler olsun bu görüntüyü bana nasip ettiğin için.
Yavaşça yanlarına uzandım. Güneş geçen ay 2 yaşına girmişti. Ve şimdiden güzelliği ile babasını kıskandırmaya başlamıştı. Ufak tefek anlamsız kelimeler söylese de henüz anlamıyorduk. Konuşmasın da biraz geciklik ama doktor bebekten bebeğe farklılık olduğunu ve endişe etmememiz gerektiğini yavaş yavaş açılacağını söylüyordu. Abim ve Barlas ise yarış içindeydi dayı ve baba dedirtme konusunda.
Yavaşça parmağımı yanağında dolaştırdım. Gözleri yavaşça açıldı ve şapşal bir gülümseme gönderdi bana.
-Günaydın Güneşim. Hadi uyandır bakalım babayı.
Beni anlamış ve babasına dönmüştü ve bir elini babasının yanağına bir elini ise dudaklarının üstüne koydu.
Barlas'tan tepki ise gecikmedi. Dudaklarının üstündeki eli ardı ardına öpmeye başlayınca gıdıklanan Güneş ise gülerek geri çekildi.
Barlas Güneşi tutarken bana döndü.
-Güne güzelliklerle başladım, daha ne isteyeyim.
Uzandım alnımdan öptü, Güneşten gelen değişik sesler ile ona döndük. Hafif sinirli gibi duruyordu.
Barlas'ın kahkahası ile gülmeye başladı.
-Hatun sanırım kızımız kıskandı.
Gülerek aşağıya indik ve keyifli bir kahvaltı sonrası bahçeye çıktık. Güneş oyuncakları ile oynarken durdu ve bize baktı.
