"ငါဘယ်သူလဲ မင်းမသိဘူးလား..."
"သိ...သိ...သိပါတယ်...."
"စကားတောင် ထစ်ကုန်ပြီ...taehyungရေ...ငါဘာမှမလုပ်ရသေးဘဲ ကြောက်နေပြိီလား...ဟား..ဟား..."
စကားထစ်လို့ကြောက်နေတဲ့အကောင်ကို taehyungကိုပြောရင်းစနောက်လေတော့....taehyungက...
"Bossကိုကြောက်တာ ဆန်းမှမဆန်းတာဗျာ ဒီကောင်သေးမထွက်တာပဲ တော်သေးတယ်....ဟား..ဟား."
ဟုတ်တယ်..အရင်ကကောင်တွေဆုိ Bossကြည့်ရုံနဲ့ သေးထွက်နေပြီ...တကယ့်ကောင်တွေ ထိစရာရှားလို့ ဒီလူကိုမှရွေးထိတာကို...
"မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ....တောင်း...တောင်းပန်ပါတယ်...အား!!!!.."
ရီသံကြားလေတော့ ချက်ချင်းတောင်းပန်လာတဲ့ကောင် သိပ်ကြောက်နေမှန်းသိသာတယ်...တောင်းပန်နေရင်း အသံကျယ်လေတော့...မီးရဲရဲတောက်နေတဲ့ ဆေးလိပ်နဲ့ အော်နေတဲ့ပါးစပ်ဖို့ ထိုးဖိလေတော့ ငယ်သံပါတဲ့အော်သံမျိုး...မထူးဆန်းတော့ပါ ကြားရရုိးနေပြီမို့....
"ဖြေစမ်း!!!!...မင်းကဘယ်ကကောင်လဲ....ဘယ်သူလွှတ်လိုက်တာလဲ...ဖြေ!!!..."
လုံးဝပြောင်းလဲသွားတဲ့အသံနဲ့ မျက်နှာထားဟာ နေရောင်ပါမှိန်သွားစေမယ့် တိမ်စိုင်တွေလို ညို့မှိုင်းလာခဲ့ပြီ....
"မဖြေဘူးလား....ရတယ်ေလ..."
ဒိုင်း....ဒိုင်း...
"အား!!!!!..."
သေနတ်ကိုဆွဲပြီး ခြေထောက်နှစ်ဖက်ထဲ ကျည်ဆန်နဲ့ဖြိုခွင်းလေတော့ ကျယ်လောင်တဲ့အသံဟာ ဂိုထောင်ထဲဟိန်းလို့ပေါ့....
"ပိတ်ထားတုန်းလား..ဟမ်!!!..."
"တောင်း...တောင်းပန်ပါတယ်...မသတ်ပါနဲ့..."
လုံးဝမဖြေ တုန်လှုပ်ပြီးကြောက်နေတာတောင် လုံးဝအဖြေမလာတဲ့ သစ္စာရှိလူတန်းစားလာလုပ်နေတော့...
"ဖြေမလား...မဖြေဘူးလား...နောက်ဆုံးပဲ..."
လေသံတင်းတင်းနဲ့မေးကာ နုဖူးကို ချိန်ထားတဲ့သေနတ် နောက်ဆုံးဆိုတဲ့ စကားဟာစနောက်နေတာမဟုတ်ခဲ့ဘူး....သကောင့်သားဟာလည်း မသတ်ဖို့သာတောင်းဆိုနေခဲ့တာ မေးသမျှဘာမဖြေခဲ့....
