Philip Glass - Morning Passages
Kim Taehyung'u herhâlde artık iyiden iyiye tanıyorum dediğim günlerden birinde, ruh eşim, hayat arkadaşım, mezuniyetimle aramdaki mesafeden mütevellit giriştiğim diplomasız şeytanlık serüvenimde bana eşlik eden yoldaşım; tüm umursamazlığıyla oturuverdiği koltuğa iyice yayılıp, "Şu tavanı boyatsak mı acaba?" diye bir soru attı ortaya ve bunu öyle apatik bir tavırla yaptı ki ona dair bildiğimi sandığım her ne varsa yeni baştan incelemeye almakla almamak arasında şöyle bir gidip geldim.
"Neden ki?" diye sordum onunkine pek benzemediğinden emin olduğum eğreti bir kayıtsızlıkla. "Ne bileyim Jeongguk," dedi bana ismimle hitap ederek. Adımı cümlenin sonuna ekleyip vurgulu bir şekilde söylemesi hoşuma gitti, engelleyemedim, ki gülümsememi de öyle. İnsanın kendi ismini sevdiği insanın ağzından duyması bambaşka bir zevk derlerdi. Kimin dediğini bilmiyorum ama var böyle bir şey. Mevzubahis konunun kaynağı, sevdiğine kavuşamayan yahut sırf kavuşamamak acısına olan meftunluğundan birbirlerini ayrılığa mahkûm kılmış olan bir şair falandır ya, şahıs olarak hakikaten bilmiyorum. Ancak kim olduğunu bilmesem de söylediği şeyin mânâsını biliyor ve ben de ona katılıyorum.
"Biraz değişiklik iyi olur sanki?" dedi aniden bana bakmaya başlayarak. O esnada kafamın içinden neler geçtiğini tahmin bile edemezdiniz. Biraz değişiklik iyi mi olur sanki, diye yanıtladım içimden. Biraz değişiklik iyi mi olur sahiden? Korkunç bir atiklikle bu meseleye sıra önceliği verip akıl duvarlarım arasındaki klinik sedyesine buyur ettim. Kahverengi deriyle kaplı hafif dalgalı koltuğun üzerine uzanarak aynı hızda bana döndü o da. "Evet," dedim ona, titreyen sesimi kontrol altında tutmaya çalışırken, "Değişiklik ihtiyacın olduğunu söyledin," kafasını salladı.
"Bunun altında yatan sebep, değiştirmek istediğin hâlde seni faaliyete geçirecek cesareti bir türlü kendinde bulamadığın bir şeyin ya da birinin hayatında bulunması olabilir mi? Sırf söyleyemediğin için tahammül etmek durumunda kaldığın biri varsa ve şayet bu kişi hep yanındaysa bunalmış olabilir misin? Bu ani gelişen değişim ihtiyaçlarının temelindeki sebepler çoğunlukla müdahale edemediğimiz şeylerdir. Eğer öyleyse bana söyle çünkü sen de biliyorsun, burada konuşulanlar burada kalır."
Bulanık suratıyla suratıma baktı. Bön bön izledi beni ve bu bakışma hâli bana hakikaten de sinir krizleri geçirtti.
"İyi olmaz mı?" diye sordu tüm meselelerin ağababası sevgilim.
"Nereden çıktı şimdi bu?" dedim üzerimdeki beyaz önlüğü birkaç dakikalığına çıkartıp, gerçek hayata dönerek. "Neden tavanı boyatmak istiyorsun ki birdenbire? Kirli desem değil, rengini sevmiyorsun desem dümdüz beyaz işte sevilmeyecek bir yanı yok. Tavan," dedim yükselmesine engel olamadığım sesimle. "Altı üstü tavan işte neden boyamak istiyorsun şimdi?"
Gözlerime baktı ve ruhani dünyamızın içinde de, dışında da tanış olduğumuzu hatırlatır gibi bilindik bir simayla gülümseyiverdi. "Bilmem," dedi gayet rahat bir edayla. "Daha önce hiç tavan boyamadım, meraktan belki de." Sen her şeyi böyle merak edecek misin, der gibi baktım yüzüne ama anlamadı yüksek ihtimalle.
Yalan, dedim içimden. Kesin yalan söylüyor, kesin sıkıldı benden. Sonra etrafıma bakarken, "Yoksa.." diye mırıldandım birden. Seviştik diye mi, diye tamamladı beni içimde konuşup duran ben.
Hikâyenin tam da bu noktasında, "Ne alaka," "ne abarttın," "yok daha neler," bilmem ne diyebilir veya şizofreniden muzdarip olduğum gibisinden bencilce argümanlara sahip olabilirsiniz. Neticede insanlar, hele ki empati becerisinden yoksun olanlar, diğer insanların düşüncelerini anlamlandırma hususunda ciddi sancılar çekebilirler, ki zaten onları yoksunluk sıfatıyla anma sebebimiz budur. Hak verebilirim size, gerçekten. Bu sizin çabasızlığınızdan kaynaklanan bir kusursa da mühim değil, bize okulda bunları da öğretiyorlar, yargılamam kimseyi, yargılayamam. Hem yargı hususları bir kere meslek etiğine aykırı falan filan fakat asıl mesele benim hiç de istemeyeceğim bir şekilde haklı olabilme ihtimalim.
