Where to next??? By Vivianna Dark

Κεφάλαιο 17 Τα Μεταξωτά βρακιά...

Η Λίλα δεν χρειάστηκε και πολύ προσπάθεια να δεχτεί το γεγονός ότι πρέπει να πάμε για ψώνια. Όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά κυρίως γιατί με παρακαλάει να κάνουμε αυτό το μέικοβερ εδώ και χρόνια!
Καταλήγουμε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με συνοπτικές διαδικασίες και ξεκινάμε την αναζήτηση.

"Πρώτη στάση, εσώρουχα!!!"

φωνάζει μες τη μέση της Τσιμισκή και εγώ έχω πάρει ένα ωραιότατο κόκκινο χρώμα, σαν το always red από τα sephora... Ναι ναι το νούμερο 01(!) ένα από τα λίγα κόκκινα κραγιόν που τεριάζουν σε σχεδόν όλες τις επιδερμίδες όπως μου λέει και ξαναλέει η Λίλα προσπαθώντας να με κάνει να φορέσω κραγιόν στη καθημερινή μου ζωή.

"Γίνεται να μην φωνάζεις τόσο δυνατά το γεγονός ότι θα πάμε να πάρω εσώρουχα?.... Και.... Για μια στιγμή....? Γιατί χρειάζομαι εσώρουχα? Μια χαρά είναι τα εσώρουχα μου! Τα *εξώρουχα* είναι το πρόβλημα!"
Λέω αμυντικά, υπερασπίζοντας τη ντουλάπα μου.

"Μόνα τα περισσότερα από τα εσώρουχα σου τα πήρες από την Ιταλία." μου λέει λες και δεν το ξέρω αυτό... Μια μικρή περιουσία μου στοίχησαν.

"Ακριβώς!!! Είναι ιταλικά! Γεμάτα φινέτσα και..."

"Τρύπες Μόνα! Κάποτε ήταν γεμάτα φινέτσα.... Τώρα είναι γεμάτα τρύπες! Θέλεις να σου θυμίσω πότε ήταν η τελευταία φορά που περπατήσαμε στα σοκάκια της Ρώμης? Θέλεις να σου θυμίσω πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε?"

Σκέφτομαι τα λόγια της...ξέρω ότι έχει δίκιο... Αλλά δεν είμαι έτοιμη να αφήσω εκείνη τη Μόνα να φύγει... Την ανέμελη φοιτήτρια του εξωτερικού!....

"Γη καλεί Μόνα... Προχωράμε τώρα... Τα μαγαζιά δεν θα μας περιμένουν!"

Τέσσερα σουτιέν και τρία πακέτα με δαντελωτά εσώρουχα αργότερα είμαι εξαντλημένη. Η Λίλα από την άλλη δεν δείχνει σημάδια ελέους.

"Μόναααα κοίτα αυτό το σετάκι...ωωω είναι μεταξωτό...πρέπει οπωσδήποτε να το πάρεις!"

Την κοιτάζω επικριτικά και μετά κοιτάζω το σετ των εσωρούχων που μου δείχνει.
Και φυσικά το ερωτεύομαι αμέσως!

Αλλά το θέμα με τα μεταξωτά βρακιά και τους επιδέξιους κωλους.... Είναι ότι ο δικός μου κωλος δεν υπήρξε ποτέ επιδέξιος. Επιδειξίας ναι... Πιο πολλές φορές από όσο θα ήθελα. Αλλά επιδέξιος....? Ούτε μια!

Οπότε κάνω την καρδιά μου πέτρα και παίρνω τη Λίλα μακριά από το μαγαζί με τα εσώρουχα...

"Λιλού έχουμε κι άλλα μαγαζιά που πρέπει να επισκεφθούμε σήμερα... Ίσως μία άλλη φορά να βρεθούμε ξανά εδώ!"

Και κάπως έτσι βρεθήκαμε στο H&M να χαζεύουμε την καλοκαιρινή κολεξιόν!

"Κοίτα σε πόσα χρώματα βγαίνει αυτή η αηδία!"
Λέει η Λίλα δυνατά και χωρίς καμία ντροπή ενώ μου δείχνει ένα πλεκτό σαν μακραμέ μπλουζάκι με όλη την πλάτη έξω.

"Δεν ξέρω Λίλα... Ίσως να είναι της μόδας φέτος..."

"Τι να είναι της μόδας? Να ντυνόμαστε σεμεδάκια για το σκρίνιο?"

"Δεν είμαστε υποχρεωμένες να το αγοράσουμε αγάπη μου...Έλα, πάμε στην άλλη μεριά του μαγαζιού γιατί έχουν αρχίσει να μας κοιτάνε περίεργα από εδώ..."

"Έχεις δίκιο... Πάμε για παντελόνια... Έχω δει ένα υπέροχο ψηλόμεσο που θα σου είναι τέλειο!"

Και όντως το βλέπω στη βιτρίνα και παθαίνω ζημιά! Είναι από αυτά τα παντελόνια που έχουν τα κουμπιά δεξιά και αριστερά στην περιοχή της κοιλιάς, πολύ pin-up στυλ που μεταξύ μας κολακεύει αρκετά το σωματοτυπό μου...
Μπαίνω στο δοκιμαστίριο όλο χαρά... Και βγαίνω όλο νεύρα!
Γιατί ρε παιδιά? Γιατί το κέρατο μου?
Φοράει η άλλη ψηλομεσο παντελόνι θεαααααά. Το φοράω εγώ... Οβελιξ!
Που σκατά είναι η δικαιοσύνη σε αυτόν τον κόσμο?

"Βγαλ'το και θα κάνουμε ότι δεν έγινε ποτέ!"  μου λέει η Λίλα προσπαθώντας να μην πάθει αναρρόφηση από τα γέλια.

"Δεν αντέχω άλλο Λίλα είμαι πτώμα!"
Λέω και πραγματικά το εννοώ! Δεν θέλω να ξαναδώ βιτρίνα στα μάτια μου δεν θέλω να ξαναμπώ σε δοκιμαστίριο ποτέ!

"Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια Μόνα. Πάρε αυτό το μπουκάλι νερό και προσδοκώ ανάσταση νεκρών! Το επόμενο παντελόνι είναι ήδη στο φιτινγκ-ρουμ!"

Θεέ μου την μισώ όταν το κάνει αυτό!!! Αλλά κατά βάθος ξέρω ότι αν δεν το κάνει εκείνη εγώ θα εξακολουθώ να φοράω τα δύο τζιν σορτσάκια μου για όλο το καλοκαίρι.

Στο ταμείο καταλήγουμε μετά από κυριολεκτικά ένα δύωρο!
Η κάρτα της μισθοδοσίας μου βογκάει με το τελικό σύνολο αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο τα καταφέρνει να ανταπεξέλθει στις αγοραστικές μου προσδοκίες!

"Και τώρα πάμε στο σπίτι σε ικετεύω.... Πέφτω στα πόδια σου... Θα σου ανάψω και λαμπάδα αν χρειαστεί...αλλά πάμε σπίτι!"
Λέω με την απελπισία να ζωγραφίζει τη φωνή μου.

"Πολύ καλά... Αλλά δεν θα μου αρέσει!".  Δηλώνει η Λίλα με παιδικό πείσμα.

"Έχω ροζέ στο ψυγείο...."  λέω και βλέπω τα μάτια της να γυαλίζουν σα να της έταξα τα αστέρια!

"Αν πάμε από τον επάνω δρόμο θα φτάσουμε πιο γρήγορα!" λέει και ξέρω ότι νοητά είναι ήδη στο σαλόνι μου φορώντας πιτζάμες!