Where to next??? By Vivianna Dark

Κεφάλαιο 7 Η θανάσιμη Barbie

Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω στο σπίτι φουριόζα και με το δεξί! Το τσεκούρι κρέμεται από την ζώνη μου και νιώθω σαν χαρακτήρας σε βιντεοπαιχνίδι, αν και μεταξύ μας φαίνομαι σαν χαρακτήρας από το Αστερίξ και Οβελίξ...

Πίσω μου η Λίλα ισορροπεί με τις κούτες και το καροτσάκι με τον συμπυκνωμένο μπελά!

"Μπορείς να μου πεις τι τον ήθελες μαζί μας? Δεν μπορούσε να τον κρατήσει η μαμά σου?"   τη ρωτάω γιατί ξέρω τι θα συμβεί στη συνέχεια...

"Η μαμά μου είναι στην Έδεσσα γιατί θέλει να κάνει θερμά λουτρά... Πήγε από προχθές με τη θεία μου την Ελπινίκη".
Απαντάει σχεδόν ψιθυριστά γιατί το ζιζάνιο ακόμα κοιμάται, λες και το να έχει θεία Ελπινίκη κάποιος είναι κάτι φυσιολογικό! Μου θέλουν και λουτρά τρομάρα τους γιαγιάδες έχουν γίνει! Βέβαια από την άλλη... Όντως έγιναν γιαγιάδες άρα λογικό να πάνε στα λουτρά...

"Έχουμε και στο Λαγκαδά λουτρά στην Έδεσσα βρήκαν να πάνε? Θέλουμε να κάνουμε λίγο φασαρία να φοβόμαστε να μην ξυπνήσει το μωρό?"
Παραπονιέμαι λες και δεν έχω άλλους καημούς...

"Μόνα συγκεντρώσου έχουμε δουλειά... Από που θα ξεκινήσουμε? Και επίσης... Αυτός που σκατά είναι? Δεν είναι και το πιο εργατικό πρόσωπο που ξέρω... Θα έπρεπε να έχει σχολάσει ως τώρα."

"Έχει πάει σε ένα φίλο του μέχρι να τελειώσω με τα πράγματα μου... Θα του στείλω μήνυμα όταν τελειώσω και θα αφήσω τα κλειδιά στο τραπεζάκι δίπλα στη πόρτα... Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει... Γιατί το τραπεζάκι αυτό είναι δικό μου..."

"Α εσύ είσαι όντως αποφασισμένη! Θα πάρεις τα πάντα!"

Χαμογελάω σατανικά και λέω όλο νόημα...

"Όλα όσα είναι δικιά μου... Εκτός από το κρεβάτι! Γιατί αυτό... Έχω αλλά σχέδια! Και ας τον να γυρίσει στο σπίτι και να κοιμηθεί στις πλαστικές καρέκλες που είχε πάρει όλο καμάρι για το μπαλκόνι... Που του είπα ας μην πάρουμε πλαστικά θα τα κάψει ο ήλιος στην Ελλάδα μένουμε... Αλλά οοοοοόχι ήθελε να τα πάρει και τα πήρε... Το τραπέζι έσπασε πριν από δύο εβδομάδες επειδή έβαλα πάνω τη λεκάνη με τα πλυμένα... Θέλω να δω πόσο θα αντέξουν οι καρέκλες!"

Αναμαλλιασμένη μπαίνω στην κουζίνα και αναλογίζομαι την τελευταία φορά που ήμουν εδώ μέσα... Πόσο χαρούμενη και ηλίθια ήμουν...

"Έμενα πάντως φιλενάδα με φοβίζεις... Θύμησε μου να μην βρεθούμε ποτέ στο αντίπαλο στρατόπεδο..."