Where to next??? By Vivianna Dark

Κεφάλαιο 16 Δεν χωράς πουθενά...δεν χωράς πουθενά!

Η μέρα που έτρεμα για τόσο καιρό πλέον είχε έρθει και δεν μπορούσα να την αναβάλλω για ακόμη μια φορά όπως έκανα τρεις εβδομάδες τώρα!
Οι μέρες μου είχαν αρχίσει να κυλάνε εντελώς μηχανικά πλέον.
Το ξυπνητήρι χτυπάει
Σκοντάφτω στα τυφλά μέχρι το μπάνιο όπου κάνω ένα ντουζ για να συνέλθω.
Φορώντας τις κρέμες μου, το μπουρνούζι και τη πετσέτα στα μαλλιά σαν να είμαι σε διακοπές σε σπα πολυτελείας, πατάω το κουμπί στην καφετέρια για να γίνει ο καφές.
Σκοντάφτω πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού στο δρόμο για την κρεβατοκάμαρα, και φυσικά στεγνώνω μαλλιά, βάψιμο και ιστορίες
Γεμίζω την τεραστίων διαστάσεων κούπα μου με καφέ και καίω την γλώσσα μου με τη πρώτη γουλιά όπως όταν πάω στη δουλειά.Αυτή είναι η ιεροτελεστία και δεν μπορεί να αλλάξει πλέον.
Θα έλεγε κανείς ότι μέχρι τώρα θα είχα μάθει και δεν θα έπινα καφέ μέχρι να φτάσω στο γραφείο τουλάχιστον....αλλά αν δουλεύεις στο γραφείο που δουλεύω ξέρεις ότι αυτό είναι αδύνατον!
Ρεπό λοιπόν σήμερα... Η μία μέρα στην εβδομάδα που μπορώ να κάνω πραγματικά ότι θέλω....αλλά φυσικά πάντα καταλήγω να τρέχω για όλα όσα δεν πρόλαβα να κάνω μέσα στην εβδομάδα που πέρασε!
Σήμερα αυτό που έπρεπε να γίνει ήταν να βγάλω τα καλοκαιρινά ρούχα και να μαζέψω επιτέλους τα χειμερινά! Ο Μάιος σχεδόν τελειώνει και εγώ ιδρώνω και ξειδρώνω μέσα στα μακριά πουκάμισα και τις στενές μαύρες φούστες που φτάνουν ως το γόνατο. Όλο το γραφείο με έχει πάρει στο ψιλό γιατί όλοι τους φοράνε πλέον βερμούδες, κοντά παντελόνια ή αεράτα φορέματα...
Έτσι κι εγώ λοιπόν αφού τσουρουφλίστηκα με την πρώτη γουλιά καφέ όπως κάθε μέρα μπήκα στο δωμάτιο που από την ημέρα που αγόρασα το σπίτι έχει γίνει αποθήκη. Φυσικά εγώ ήθελα να το κάνω δωμάτιο διαλογισμού...αλλά μέχρι στιγμής μόνο μου προκαλεί άγχος, δεν το έχει πάρει πίσω!
Ανοίγω τα κουτιά που γράφουν "Μόνα καλοκαιρινά ότι έχει απομείνει" και γελάω με την μοίρα!
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΌΣ
Πρώτο κουτί:
Δύο σορτσάκια τζιν
Τέσσερα φαρδιά τισέρτ
Δύο φορέματα μακριά μέχρι το πάτωμα, για γάμους βαφτίσεις και τέτοια
Δύο φορεματάκια μέχρι το γόνατο, κυρίως για την παραλία.
Δεύτερο κουτί :
Πιτζάμες χιλιοτρυπιμένες, άνετες με ελεφαντάκια
Νυχτικιά φανελένια μπλε της μάνας μου, που της την έκλεψα πέρσι το καλοκαίρι γιατί δεν χωρούσα στη δικιά μου...
Νυχτικάκι, δώρο της Λίλας για τα γενέθλια μου πέντε χρόνια πριν... φούξια με λεοπάρ λεπτομέρειες, που καλύπτει μετά βίας τα απαραίτητα, μαζί με το ρομπάκι του και την μάσκα ύπνου στο τσεπάκι της
Και φυσικά το ολόσωμο μαγιό μου, μαύρο σε στιλ 50'ς με όλα τα λάστιχα ξεχειλωμένα...
Θεέ μου δεν χρειαζόταν να κατεβάσω τα καλοκαιρινά... Πολύ απλά,πρέπει να πάω για ψώνια επειγόντως!!!

"Μπορείς να μου πεις ποιος είναι ο λόγος που δεν μπορούσες να μου πεις τι θέλεις από το τηλέφωνο? Το τέρας βγάζει δόντια και δεν έχω κοιμηθεί καλά μια εβδομάδα ολόκληρη...."
Παραληρεί η Λίλα μπαίνοντας μέσα στο σπίτι μου με φούρια.
"Εσύ και όλη η υπόλοιπη πολυκατοικία αγάπη μου...αφού σφαδάζει το δαιμονιάρικο λες και το σφάζουν!"  απαντάω και κλείνοντας την εξώπορτα την οδηγώ στο δωμάτιο.
"Τώρα τον έχει ο Αντώνης?"  ρωτάω ενώ ανοίγω το πρώτο κουτί.
"Τον πήγε στη μάνα του να τον κανακέψουν λίγο...έτσι το λέμε το 'μάνα κράτα το παιδί λίγο να την πέσω' στα Αντωνηκά!"
Γελάμε και οι δύο και μόλις η Λίλα καταλαβαίνει τι της δείχνω το γέλιο της κόβετε μαχαίρι!