The Last Piece I : Call of the Past

CHAPTER 3

Her lips as red as an apple, her heels is as sharp as a dagger, and her hair is like the waves of the ocean, the dress perfectly curved on her body. Bakit parang magkatulad kami? At ngayon ko lang napansin?

"Bonjour, tout le monde. It's me Camilla Laurel Vilasco Natividad"

Masayang pagpapakilala ng babae. At may dalang pangngutya pa ito. She wink as she raised the glass of her wine.

Everyone was more shock nang magsalita siya. Even the way she speaks. Everything's blurry sanhi nang muntik na naman ako mawalan ng balance. But alice and Jeneshka held the back of me para hindi ako matuluyang matumba. I took a deep breath to compose myself.

Pinipigilan ko ang luha na nasa mga mata ko and just stared straight to her eyes, studying her features kung siya ba talaga yan, o isa na naman tong kalokohan.

"Miss please! wag kang mag biro nang ganyan, hindi kami na tutuwa" diin na sabi ni Caelum na may irita sa boses niya.

"It is really me kuya Cae si Camilla to, I'm alive hindi ako tuluyang namatay, too bad hindi kasi masyadong magaling ang nagtangkang pumatay sakin" the way she speaks ay parang may pinapahiwatig siya.

I AM NOW FUCKING CONFUSED!

Halos hindi nag sink in sa akin ang mga sinasabi niya. Gusto niya talagang lahat kami ma paniwala niya. At totoo naman Kuya ang tawag ni Camilla noon ky Caelum at sa iba pa. Ngunit hindi pa rin ito sapat sa iba kong mga kasama upang maniwala sila. After some minutes of silence may nag salita.

"Maniniwala na ba kami sayo? We all know that Laurel died 7 years ago wag na tayong mag lokohan and just fucking leave!" sigaw ni Alijah sa harap naming lahat na na iinis din.

Pero ang nagtataka ko lang ay para itong napapawisan, na mumutla siya, bakas sa mukha niya ang matinding pag-aalala at yun ang hindi ko alam kung bakit. And itong Camilla man na hindi ko alam kung siya ba ito o hindi ay iba na manalita. It's just so not like her.

"Hindi ko kayo pinipilit na maniwala sakin kung ayaw niyo, in fact hindi naman kayo ang pinunta ko dito. It's my - oh never mind." sabi ng babae at nilibot ang kanyang mga mata sa mga tao.

Unti unti siyang lumalapit sakin. Her eyes laid to me at nagtitigan kami. Ang iba kung kasamahan ay tumitingin lang sakanya habang lumalapit siya sakin.They were preparing, their hidden self defenses. At alam ko na pinapalabas nila yun dahil baka isa na naman itong patibong. But I gave them a signal na wag.

"Ate Samantha, It's nice to see you again. Mabuti naman at nakabalik ka pa dito sa pinas."

She looked at me from head to toe.
Assesing me na kung totoong ako ba talaga ang kausap niya or ano, the way she looked at me ay parang hindi siya makapaniwala and also bakas rin ang irita sa mukha niya. And wait? did I just heard her said 'nakabalik ka pa?'

Halos tumulo na ang kanyang luha papalapit sakin. She forced a smile at nung naka lapit na siya she hugged me so tight.

At napatulala na lang ako while a tear drop off my cheek. Hindi ako makapaniwala sa nangyayari. I'm having goosebumps habang nakayakap siya. She's cold. Everything flashed back lahat ng alaala ko sa kanya. At doon na lahat napatulo ang aking mga luha.

"Camilla," I whispered, something was blocking my throat at tila hindi ako makasalita. While others was watching us. I hug her back. Nakatingin ang mga lalaki kong kaibigan ng masakit sa kanya. Seryoso lamang nakatingin si TOP sa amin.

I was sure she is Camilla.

Napatigil na lang kami nang tumigil siya kakayakap sakin. I didn't move, I didn't flinch. I was just standing there, wala akong magawa may pumipigil sakin, hindi ako makapagsalita.

Para akong galing sa refrigerator na nag yeyelo na. After she stopped. At pagkatapos prumoseso ang lahat sakin doon ko siya nakausap.

"C-camilla. I'm glad you're here. Hi-hindi ka nawala. Ito ang pinakamasayang pagbabalik." I hysterically said bago ako ngumiti sa kanya at siya naman ay walang emosyong nakatingin sakin. So as the others, or more like mga kaibigan ko.

"I am. At kahit kailan man ay hindi ako mawawala." She fiercely uttered kaya nagtaka ako doon. Naninibago ako sa pananalita niya. Some guards went to her and told her to get out of the venue.

"Guards go get her away from Samantha," utos ni Drystan. His voice was so authorative. Kaya masakit na tinignan siya ni Camilla. That's weird!

"Paalisin niyo ang baliw na yan dito, we didn't hire any clown" diin naman na sabi ni Nicholai.

"Nicholai? she's our friend. Wag ka naman ganyan sa kanya." Saway ko. Ngunit hindi rin siya nagpahuli at masama rin ang ginagawad na tingin nito kay Camilla.

"Aalis ako, just don't touch me! I guess only ate Samantha missed me here."

Sa tono nang pananalita niya ay parang may halong pagka sarkastiko.

She immediately gave a glance to Nicholai again nang matapos niya akong tignan. I can see anger and fear sa mga mata niya nang bumigay siya nang tingin sa ibang mga lalaki din. And I don't know what for. But she just smiled to them.

"She really doesn't. So you may now leave." Kazzandria uttered rudely.

"Kazzi please," saway ko rin dito.

"Ah- hayaaan mo na sila Camilla. Bakit hindi ka muna manatili dito. They celebrated our welcome party. Ngayon at nandito ka na, come celebrate with us, coz' you are part of this-"

"I can't." Sagot niya. Bahagya akong nagulat dahil sa pagtitigil nito sa 'kin. A thing that Camilla mostly doesn't do when talking to us.

"Hindi ako magtatagal dito. Hindi tayo pwede magsama." Huling sabi niya bago kami tinalikuran.

"Wait-"

I was about to move forward but Caelum stopped me. He extended his arm to blocked my way. He looked at me and he told me not to go near her.

"Sam, please stop wag kang maniwala sa kanya, baka pinapaikot ka lang niya para makuha ang tiwala mo, we ain't sure if it's Laurel, patay na si Camilla, Iana". dagdag niya as he told me that in a low voice.

"Sam, Caelum's right hindi tayo sigurado, baka mga patibong na naman to nang mga kaaway natin." wika naman ni Maurene na pumatong ang isa niyang kamay sa aking balikat. At tumingin ako doon.

After that, I look straight into Caelum's eyes and just nodded, binigyan niya lang ako ng mapilit na ngiti. Bago niya ako pinakawalan sa kanyang pagka harang sakin. I just didn't move. Hindi nawala ang tingin ko sa kanya, even she went with the guards papalabas na ng venue. Pero nang nasa gitna siya ay tumigil siya at muling tumalikod samin..

"Samantha," pagkukuha niya ng atensyon ko. Bakit hindi niya ako tinawag na ate?

"Thank you for welcoming me warmly." sabi niya. Kaya doon ako napangiti.

"Also, don't forget to thank God for giving you second chance to live." Diin pang sabi niya bago tumalikod samin. Doon nawala ang ngiti ko. Anong ibig sabihin nun?

Everyone was quite for a moment, no one dared to speak up. Na taohan na lang kami lahat nang nagsalita si Amanda sa mic.

"Ehem Rawr!" he shouted. What the fuck?

Nagulat kami sa biglang pag sabi niya kaya napatingin kaming lahat, doon siya nag salita ulit.

"Yohoo! ano ba kayo, so tatayo na lang tayo? haaler, we ain't playing mannequin challenge," sabi niya.

At napatawa ang ibang mga tao sa luob. While us still processing kung ano ang mga nangyari. Ang bilis nang pangyayaring yun.

At anong ibig niyang sabihin?

Thank God for giving you second chance to live.

...............................