Living With The Badboy

deel 1

Sadie

Ik had geen idee wat mij bezielde. Eén ding wist ik wel, ik was razend op mijn ouders.

Het was een warme dag geweest, de laatste dag als vijdejaar. Nu de school gedaan was betekende dat er enorm veel feestjes waren. Vanavond was er één bij mijn beste vriendin Kiya en de knapste jongen zou me er mee naartoe nemen, Liam Bradly. Al sinds mijn dertiende had ik een oogje op deze jongen en nu vier jaar later zag hij ook eindelijk iets in mij. Jaren heb ik erover gedroomd dat hij mij eindelijk zou mee uitvragen, deze avond moest perfect worden.

Totdat mijn ouders vroeger dan verwacht terugkwamen van hun etentje, juist op het moment dat Liam aankwam. Mijn vader werd helemaal gek, een jongen in zijn huis is echt zijn ergste nachtmerrie. Van hem moet ik wachten met daten totdat ik uit zijn huis ben, jongens zorgen alleen maar voor problemen, zegt hij, en voor onbedoelde zwangerschappen.

Ik heb mij nog nooit zo hard geschaamd, moest hij dit nu echt doen in het bijzijn van de knapste jongen ooit. En zijn regel is echt belachelijk, ik ben de enige van mijn vriendinnen die nog nooit iets met een jongen heeft gehad. Straks wilt niemand mij meer, een 17-jarige zonder ervaring. Ik wil echt geen loser zijn. Er was maar één iets wat ik kon bedenken -en ik kon moeilijk naar vriendinnen gaan, want hun ouders zouden me gewoon terug sturen- en dat is misschien niet het beste idee wat ik ooit heb gehad.

Ik sta voor een oud appartementsgebouw, het ziet er uit alsof het elk moment kan instorten. Ik zucht, ik wou dat ik gewoon thuis was gebleven, maar dan denk ik aan mijn vader die zegt dat ik eerst zelfstandiger en wijzer moet worden als ik iets met een jongen mag beginnen en dat dat zeker niet kan zolang ik thuis woon, dus ik moet doorzetten, voor Liam.

'Ga je nog naar binnen.' Geschrokken kijk ik om. Een meisje met pikzwart haar en enorm veel piercings in haar oren en neus kijkt me vragend aan. 'Je belemmert namelijk mijn weg.'

'Sorry.' Ik doe snel een stapje opzij. Ze stapt naar binnen en houd de deur voor me open. Ik mompel een bedankje. Ze haalt een sleutel boven en doet de deur naar de trappenhal open en snel loopt ze naar boven. Voor de deur dichtvalt steek ik mijn voet er tussen. Er is geen lift dus ik zal moeten lopen. Ik weet dat het op verdieping vijf is want ik ben hier één keer eerder geweest voor een feestje dat totaal uit de hand was gelopen. Bij appartement 5B blijf ik staan. Dit is mijn laatste kans om me te bedenken, maar op dit moment wil ik helemaal niet terug naar mijn ouders en ik ken maar één persoon die op een jonge leeftijd al alleen woont en van wie ik bijna honderd procent zeker weet dat hij me zal binnen laten. Dus ik haal nog eens diep adem en druk op de bel.

Kai

Snel zap ik langs verschillende zenders, er is niet echt iets op maar ik weet niet echt wat ik anders moet doen. Ik had naar één van de vele feestjes kunnen gaan die er die avond waren omdat de vakantie was begonnen, maar mijn hoofd staat er niet echt naar. De deurbel gaat, zuchtend zet ik de tv uit. Waarschijnlijk is het Riley die weer eens irritant komt doen omdat ze haar verveelt.

Ik doe de deur open en zeg geïrriteerd. 'Wat nu weer?' Ik werp en blik van "hier heb ik geen zin in", maar het is helemaal Riley niet die voor de deur staat, het is Sadie Barret en haar grote blauwe ogen kijken me doodsbang aan. Van alle mensen die om dit uur zouden aanbellen of zelf maar zouden rondlopen in een appartementsgebouw als het mijne, had ik Sadie Barret het minst verwacht. Ze is een typisch rijkeluiskindje met veel te rijke ouders, een moeder die haar de juiste manieren leert en een vader die voor het geld zorgt. Natuurlijk ook nog een oudere broer en voila we hebben het perfecte gezin. En ook op school heeft ze het goed, ze de populairste chick van de hele school, voornamelijk omdat ze waarschijnlijk ook het meeste geld heeft, maar dit jaar heeft ze ook vrouwelijke rondingen gekregen waardoor ze nu veel meer aandacht van de jongens heeft gekregen. Volgens al mijn vrienden is ze fucking hot. Om eerlijk te zijn heb ik haar altijd al knap gevonden. Haar blauwe ogen tonen een gevoel van kwetsbaarheid waardoor ik haar wil beschermen. Nou ja, dat had ze toen ze nog de verlegen Sadie was van vorig jaar. Niet de Sadie die te veel zelfvertrouwen heeft gekregen door de aandacht van de jongens -of ik denk toch dat het daar van komt-, want om eerlijk te zijn Sadie is misschien wel de knapste en rijkste van de hele school, ze is ook de grootste bitch.

Maar hoe ze hier nu voor de deur staat, lijkt ze weer dat kwetsbare meisje van vroeger.

'Wat heb je nodig?' Het komt er bruusker uit dan mijn bedoeling was.

Haar ogen worden weer fel. 'Ik kom een tijdje bij jou intrekken.' Ze zegt het niet als een vraag, eerder als een bevel.

'Sorry, maar ik ben geen kinderopvang.'

Ze kijkt me aan alsof dat het domste is wat ze ooit iemand heeft horen zeggen. 'Dat zeg ik toch ook niet, ik word je roommate. Daarbij ben ik ouder dan jou dus het zou vreemd zijn als jij op mij zou passen.' Haar gezicht is compleet emotieloos, vroeger was het enorm makkelijk om haar gevoelens van haar gezicht af te lezen, maar op één of andere manier heeft ze ballen gekweekt ofzo.

'Ja, vijf dagen ofzo.'

'Negen om precies te zijn, maar uhm zou je me willen helpen met wat koffers uit mijn auto te halen.'

Wacht wat, ze meende dat serieus. 'Sorry?'

'Ja, koffers.' Ze kijkt me aan alsof ik een klein kind ben. 'Waar mensen hun spullen insteken zodat ze het makkelijker kunnen vervoeren.'

'Ik weet wat koffers zijn.' Ze begint een beetje op mijn zenuwen te werken. 'Maar ik heb geen behoefte aan een "roommate". Ik red het prima op mijn eentje.'

Ze zucht en rolt met haar ogen alsof ik de gene ben die lastig doet en niet zij. 'Ik betaal de huur.' Ze kijkt me aan met een blik die verveling uitstraalt.

Wow, zij is goed. Natuurlijk weet ze me te overtuigen, geen huur betalen hoeven te betalen is enorm handig. Zeker als je amper geld hebt.

'Laat je me nog binnen.'

Snel doe ik een stap opzij. 'Ja kom er in. Je zal wel op de zetel moeten slapen want ik heb maar één slaapkamer.' Haar ogen worden groot, alsof ik juist heb gevraagd om in het midden van een bos te overnachten. Wat had ik ook verwacht, zij is natuurlijk gewoon om in een groot bed te slapen met de beste matras. Ik zucht. 'Ik slaap wel op de bank, jij mag mijn bed hebben.'

Hoewel haar gezicht een beetje dankbaarheid aantoont, heeft ze nog niet eens dankjewel gezegd. Niet één keer.

Ze zet haar tas neer. 'Help je me nog even met mijn andere koffers.'