Living With The Badboy

deel 9

Sadie

Een beetje geïrriteerd, kom ik iets na acht aan bij Liam. Zenuwachtig strijk ik mijn jurkje glad en bel ik aan. Niet veel later doet Liam de deur open, even knap als altijd. 'Liam, het spijt me van...'

'Shtt,' hij legt zijn vinger op mijn lippen en trekt me naar binnen. 'Het is niet erg.'

'Kai had niet zo mogen reageren en....'

'Ik zei toch dat het niet erg was,' zegt hij nu iets feller. Een beetje geschrokken blijf ik staan. 'Sorry,' stamel ik en ik voel mijn hoofd rood worden.

Hij doet een of ander alcoholisch drankje in een glas en geeft het aan mij.

'Het is oké, ik hoef niets.'

'Wees niet zo'n watje,' zegt Liam. Vervolgens drinkt hij zijn glas in één teug leeg. Zelf neem ik een kleiner slokje, daar gaat mijn goede voornemen om niet te drinken.

'Zullen we naar mijn kamer gaan?' Ik knik zenuwachtig en volg hem naar boven. Zenuwen gieren door mijn lijf, wanneer hij de deur achter zich sluit. 'Liam, het spijt me echt heel erg...'

Redelijk ruw duwt hij onverwacht zijn lippen tegen de mijne. Ik heb altijd gedacht dat zoenen iets liefdevol is, maar deze kus is het omgekeerde van dat. Waarschijnlijk komt het doordat ik nog, maar heel weinig ervaring heb. Ik ben bang dat Liam deze kus ook maar niets vindt en me weg gaat sturen, maar in plaats daarvan brengt hij zijn hand onder mijn jurkje.

Ik duw hem van me af. 'Wat doe je?'

'Komaan, Sadie. Je gaat me toch niet weer teleurstellen?' Dit is mijn kans om eindelijk aan Liam te tonen wat ik waard ben. Dit is wat ik altijd al wou, dat Liam me eindelijk ziet staan. Kom op, Sadie dit is niet het moment om terug te trekken, want dan verpest je het voorgoed.

Liam gaat verder met wat hij bezig was en ik laat hem doen, want ik ben geen watje. Ik laat hem mijn jurk uitdoen, ik laat hem me kussen, ik laat hem doen wat hij wilt doen. Liefde maakt blind zeggen ze, liefde maakt je zwak.

Verlegen trek ik mijn jurk weer aan, hoewel hij juist alles heeft gezien wil ik me zo snel mogelijk weer bedekken. Liam neemt zijn telefoon erbij en begint te scrollen, zonder mij ook maar één blik waardig te keuren.

'Ik had een leuke tijd.' Ik heb geen idee wat je moet zeggen nadat je met iemand naar bed ben geweest, maar ik heb het gevoel dat als ik deze zin blijf herhalen, ik het op een gegeven moment ook ga geloven. Hij kijkt nog geen halve seconde weg van zijn scherm.

'Misschien kunnen we morgen samen iets leuks doen, naar de cinema gaan ofzo,' vraag ik hoopvol. Nu kijkt hij me wel aan. 'Waarom denkt elk meisje, dat wanneer jullie even plezier maken, je meteen verliefd bent op haar.'

'Sorry, wat?'

'Je hebt het goed begrepen.'

Mijn hele stem trilt terwijl ik spreek. 'Je hebt me aan het lijntje gehouden gewoon om met mij...'

Hij haalt zijn schouders op, en op dat moment besef ik dat hij nooit om mij heeft gegeven. Hij is nooit zijn bedoeling geweest om iets serieus met mij te krijgen, gewoon een pleziertje voor één nachtje en daarna niets meer. Ik voel tranen opkomen. 'Jij vuile...'

'Wil je de deur achter je dicht doen, wanneer je naar buiten gaat.' Ik heb zin om hem te slaan, maar deze gast verdiend niet nog een seconde van mijn tijd. Dus sla ik maar met de deur wanneer ik naar buiten loop. Eénmaal buiten komt het besef van wat ik juist heb gedaan en beginnen de tranen te lopen, zelf ren ik zo snel als ik kan weg van zijn huis, trillend over mijn hele lichaam. Wanneer ik enkele minuten heb gelopen stort ik helemaal in. Ik voel me vuil, het liefst wil ik zo snel mogelijk naar huis gaan en me douchen, maar nu durf ik mijn ouders al helemaal niet meer onder ogen te komen. Mijn moeder zou teleurgesteld zijn en mijn vader zou zijn gelijk krijgen. Frustreert roep ik het uit, hoe kon ik zo dom zijn, hoe kon ik zo blind zijn. Ik neem mijn telefoon uit mijn tasje en scroll door mijn contacten. Ik probeer Kiya, maar ze neemt niet op. Ik bekijk de lijst met namen, die een stuk langer is geworden sinds ik zo populair ben en ik begin nog harder te huilen, omdat ik besef dat ik helemaal niemand kan bellen. Al deze mensen zouden ofwel teleurgesteld in me zijn, ofwel me een watje vinden. Ik twijfel als haar naam zie, maar ik durf er niet op te duwen, dus ga ik wat meer naar boven, veeg mijn tranen weg en bel. Ik probeer niet te huilen, wanneer ik het adres door geef en vraag om me zo snel mogelijk te komen halen.