De eerste Jager

Hoofdstuk 10

Ik rijd nu al ongeveer 3 uur naar het zuiden en ik begin moe te worden. In de verte zie ik het kleine kasteel Kolwei al liggen en ik spoor mijn paard aan nog iets sneller te gaan. Na ongeveer drie kwartier kom ik aan bij het kasteel, het is niet groot, maar het is een kasteel dus hopelijk kan ik er overnachten.

Ik kom aan bij de poort die dicht zit. Ik stap af van mijn paard en loop naar de wachters toe. 'Goede nacht.' Zeg ik en besef dat dat eigenlijk heel stom klinkt omdat ik het nooit eerder heb gezegd. 'Wat komt u hier doen?' Vraagt een van de wachters. 'Ik hoopte dat ik hier de nacht kon doorbrengen.' Zeg ik tegen de wachter. 'Hoe heet je?' Vraagt de andere. Ik twijfel even. Zouden ze mijn naam herkennen? Nee vast niet. 'Ik heet Liam meneer.' Zeg ik en wacht af. De wachter denkt even na. 'En je achternaam?' Dat hoopte ik te voorkomen, mijn achternaam zullen ze waarschijnlijk wel herkennen, iedereen in de omgeving wist hoe de baron van Redmont heette. 'Nou?' Vraagt de wachter weer. 'Carter. Liam Carter is mijn naam.' Zeg ik en bedenk opeens dat ik een valse naam had moeten gebruiken. 'Carter? Dat is de naam van de baron van Redmont.' 'Ehh.... Ja ik ben zijn zoon.' Ik besluit gewoon de waarheid te spreken. 'Wat kom je hier dan doen? En ook nog eens midden in de nacht?' Toen besloot ik niet langer de waarheid te spreken, want ik denk dat zij niet weten dat ik eigenlijk nooit naar buiten mocht. 'Van mijn vader heb ik een missie gekregen. Het is geheim en mag het dus niet vertellen.' Zeg ik snel. De wachters kijken elkaar een tijdje aan. 'Nou goed dan. Kom maar mee.' Zegt een van de twee. Hij geeft een signaal dat de poort moet worden geopend en iets later is die open. Ik pak de teugels van mijn paard en loop achter de man aan. 'Laat je paard maar hier staan. Ik breng jou eerst naar je kamer en dan zet ik je paard in een stal.' Ik knik, laat de teugels los en aai het paard even over zijn neus. Ik volg de man naar de donjon. We gaan naar binnen en lopen de trap op. Als we bij de tweede verdieping zijn doet de man een deur open. 'Hier is je kamer.' Zegt hij kortaf. Ik knik als bedankt en loop naar binnen. Het is heel klein en waarschijnlijk word het ook alleen gebruikt voor reizigers die in het kasteel overnachten. In de kamer staat een bed en een tafeltje met twee stoeltjes. 'Het spijt me dat ik u nu geen eten aan kan bieden. Iedereen slaapt en ik kan niet zomaar midden in de nacht iets uit de keuken halen.' Zegt de wachter. Ik draai me om naar de man. 'Oh dat geeft niet hoor, ik heb zelf ook wel wat bij me.' Eigenlijk vond ik het wel jammer want ik had best wel trek. 'Zal ik voor u dan een kan met water en een doek halen zodat u zich een beetje kan opfrissen?' Ik knik. 'Ja graag. Kan ik morgenochtend hier wel iets te eten krijgen?' 'Ja ik denk het wel, maar u zult er wel voor moeten betalen.' Natuurlijk, alles kost geld. De man gaat weg en ik loop naar het bed toe. Ik ga even liggen en het is een lekker zacht bed. Voordat ik had bedacht had dat ik heel moe was val ik in slaap.

Ik schrik wakker. Ik keek verward om me heen. Op de gang hoor ik voetstappen en ik sta snel op. Er wordt geklopt en de wachter komt weer binnen met, zoals belooft, een kan met water en een doek. 'Dank u.' Zeg ik en ik pak de kan en doek aan. De man loopt weg en wil de deur achter zich dicht doen. Maar hij bedenkt zich en draait zich weer even om. 'Morgen begint het ontbijt om 7 uur en eindigt om 9. Het is in de herberg, als je het vraagt wil iemand je wel de weg wijzen.' Hij doet de deur achter zich dicht en ik hoor hem weglopen. Ik zet de kan en doek op tafel en ga weer op het bed zitten en denk even na over wat ik morgen zou gaan doen. Maar ik besluit om daar niet nu verder over na te denken en ik ga weer liggen. Na een paar minuten val ik in slaap.

Kort hoofdstukje en weer een tijd geleden. Ik hoop weer wat meer te gaan schrijven, maar weet niet zeker.