GRİTO [SOPE] (ARA VERİLDİ!)

1.4

Selamlarrr!!

Şuan yorgunluktan ölürken size yeni bölüm yazıyorum. Kıymetimi bilim ehehehehe

İyi okumalar!

"Matematiğim iyi olsaydı çıkarabilecek miydim seni hayatımdan..?"

×Hoseok'tan×

Yoongi bir hafta sonra gidecekti. Birlikte geçirdiğimiz muhteşem bir haftanın ardından bir hafta daha kalıp yola çıkacaktı. Her ne kadar Yoongi'nin gidiyor olmasına üzülsemde onun adına mutlu olmuş ve üzgün oluşumu asla ona göstermemeye çalışmıştım.

İlk arkadaşım, ilk dostum, ilk sevgim...

Gidiyordu ve ben... Ben hiçbir şey diyemezdim.

Söz hakkım yoktu. Yıllardır hayallerinde olan akedemiye gitme hakkı bulmuştu. Ama neden şimdi? Daha yeni birbirimizi tanımışken, daha yeni kavuşmuşken neden ayrılmak zorundayız ki?

Odamda oturmuş sabah güneşini izlerken  gözlerimden akan yaşları siliyordum. Yoongi'nin minik suratını iki hafta boyunca hep izlemiştim. Birlikte her yaptığımız etkinlik sırasında Yoongi'nin gülümseyen yüzünü izlemiş ve başka hiçbir şeyi önemsememiştim.

Kokruyordum. Ya yüzü aklımdan silinirse... Ya beni unutursa...

Düşüncelerim kalbimi sıkıştırırken gözümün önünde sallanan el ile bakışlarımı camdan çekmiştim. Elin sahibine baktığımda bu kişinin bir genç kız olduğunu görmek beni şaşırtmıştı. Kızın yüzüne dikkatle baktığımda bu kızın bizim sınıfta olan bir kız olduğunu hatırladım.

Çatık kaşlarımla kızı boydan aşağı süzmüştüm. Omzu hizasına elinde siyah saçları Yoongi gibi minicik suratı ve Yoongi gibi beyaz bir yeni vardı. Üzerine giydiğini mini eteği bacakları tamamen ortadayken hiçbir şekilde beni etkilemezken kızın neden burada olduğunu anlamış değildim.

Düz bakışlarımı kızın yüzüne çevirdiğimde saçlarını kulakları arkasına itiştirmiş ve bakışlarını kaçırmıştı.

"Merhaba Hoseok. Ben Yeri, sınıf arkadaşınım. Beni hatırladın mı?"

Düz bakışlarımka hiç cevap vermeden bakmaya devam ettiğimde gülen yüzü düşmüş ama sonra tekrar kendini toplayıp konuşmaya devam etmişti.

"Okulda pek konuşma fırsatımız olmadı. Yoongi yanından bir an bile gitmediğinden olsa gerek..." Yoongi'nin adı geçerken yüzünü buruşturduğunda istemsiz olarak kaşlarımı çatmıştım hafifçe.

"Herneyse, artık gidiyor sonuçta değil mi? Aramızda bir engel kalmadı. Tanışmamız için çok geç değil!"

Bakışlarımı tekrar cama çevirdiğimde kızı umursadığım söylenemezdi. Adı neydi? Şimdiden adını bile unutmuştum.