Zuster!

Hoofdstuk 3

Emma pov
Het was 10u en de laatste patient was verzorgd. Ik was moe. Net als ik me wou zetten in de verpleegpost ging er weer een bel. Het is een soort van ongesproken regel dat de studenten de bellen doen. Ik vind dit niet erg hoor, daar leer  je het meeste uit. Ik leg mijn appel neer en ga naar de bel. Ik klop op de deur en loop binnen "Hallo, u heeft gebeld?" Een verwarde oude dame kijkt naar mij en zegt "Nee ik heb niet gebeld hoor". Ze glimlachte vriendelijk. Ik zet de bel uit en glimlach vriendelijk terug "Oh is niet erg hoor, kan gebeuren. Als je nog iets nodig hebt belt u maar hoor!"

Ik loop terug naar de verpleegpost. Stef vraagt waarom ze had gebelt en ik zeg dat het perongeluk was. "Ja die bellen zijn er spijtig genoeg ook. Achja, dan ben je wel bezig he" zei ze al lachend.
Op 10u30 komt de arts langs en begint met haar toer. Stef stuurt mij mee met Sharon en de arts, daar kan ik veel bijleren zegt ze. Ik haast mij naar Sharon haar zijde en stel me voor aan de arts: "Hallo ik ben Emma student verpleegkunde ". De arts lacht vrienderlijk terug "Ik ben dokter Deherdt hoofdarts van de afdeling en dit is mijn assistent dokter Morjel"
De arts begint aan de ronde. Mevrouw Stukjes op kamer 72 lijd aan anemie, de arts legt uit aan mij dat het macro anemie is en dat dit komt doordat de rode bloedcellen te groot zijn en niet goed worden opgenomen. Stef had gelijk ik kan hier veel uit leren. Hij stelt voor vandaag nog 2 bloedtransfusies te doen en dan een labo.

De volgende is mevrouw Parkijn, zij is de verwarde dame die vaak belt. Uit een urine cultuur blijkt dat ze een urineweg infectie heeft en daarom zo verward is. Hij schrijft een antibioticum voor en na 1 week terug een urineultuur te nemen voor te zien of de kuur werkt. Sharon volgt allemaal goed op en noteerd dit. Zo kan dit worden doorgebrieft aan de late.
Na 10 minuten is de dokter bijna rond met zijn tour. Er zijn een paar labos voorgeschreven, 5 onderzoeken en dan de bloedtransfusies. Sharon gaat deze direct uitwerken. "Kan ik helpen met deze uit te werken?" Vraag ik. "Ja hoor, jij mag ze in de agenda schrijven en er een sticker op kleven. Ik nlteer ze op het briefingblad". Al glimlachend begin ik hier aan. Ik neem een post-it, schrijf hierop of ze 2 labos apart willen houden voor mij en plak deze op de agenda zodat de nachtverpleging hem kan lezen.

Stef kijkt goedkeurend toe. Ik denk dat ze het initiatief zeer apprecieert. Ik kijk naar de klok: 12u, ik zit bij de 1ste ploeg voor te gaan eten. Tijd voor wat middag eten, alsof het getimed is knort mijn maag.

Tijdens de middagpauze ga ik naar de cafetaria beneden. Daar hebben ze volgens het personeel lekker eten.
Ik neem een plateau en schuif aan in de rij. De menu is duidelijk: frietjes met stoofvlees, groentenlasagna of een salade. Hhmm klinkt allemaal wel lekker. "Volgende!" Roept de dame van de cafetaria. "Voor mij graag stoofvlees met frietjes" zei ik al glimlachend. De dame schept me een bord vol met stoofvlees en frietjes. " Smakelijk!" Riep ze me nog na. Ik reken mijn eten af en zoek een plekje om te zitten.

Na 2 minuten zoeken zie ik ergens een lege 4 zit. Ik zit 10 minuten rustig te eten wanneer er plots een extra plateau op de tafel verschijnd. Ik kijk op om te zien wie het is. 'He? Dat is raar ik ken die jongen helemaal niet.' Een jongeman tussen de 20 en 30 jaar zet zich neer.

Ik bestudeer hem is goed. Zwart haar, 1 blauw oog en 1 bruin. Een bleek gelaat met wat sproetjes als je goed van dichtbij bekijkt. Ik schat hem ongeveer 1m85 groot. Hij ziet er verzorgd uit. Hij draagt een outfit voor een OK verpleegkundige. 'Zou hij daar werken?'

" Hallo, ik ben Toon, ik zag zou hier zo alleen zitten, en een mooi meisje mag nooit alleen zitten" zei hij al flirtend?
Met mij? Nee dat kan niet! Hoe cliché ook! Toch betrapte ik mezelf op een kleine glimlach. Ik stel mezelf voor en we praten de rest van onze pauze.

Wat zou deze plek nog meer voor mij in petto hebben?