Drag Thirty One

14 0 0
                                    


"Here. What else do you want?" sinalubong ko ng smile si Natasha nang makita kong papalapit na siya sa akin.

I raised my hand to stop Senjean from talking. May inilahad kasi siyang handkerchief sa akin. Hindi ko alam kung para saan 'yun but these handkerchief is so cute.

Natasha give me a hug and so do I. I laughed a bit when she slightly touched my stomach. May kiliti ako doon.

Kumalas siya ng yakap kaya kumalas na rin ako.

"Oh? What brings you here Natasha? Your mother might find you" saad ko. She just pouted and umupo sa tabi ko. Napaayos na rin ako ng upo para mabigyan siya ng space.

"Naah! I don't want to hear all about her!" pagkatapos ay umirap pa ito sa kawalan. I chuckled.

"You should take a rest Natasha-" naputol na naman ang sasabihin ni Senjean when Natasha raised her hand in the air to stop her. Napatigil naman kaming sabay ni Senjean.

"My rest time is to play. So, I did take a rest" she said proudly. I smiled and take a breath.

"Senjean is right, Natasha. You should take a bit of rest" paalala ko. She only smiled and pinaglaruan niya ang dulo ng mga buhok ko. Tumitig lang ako sa kanya habang ginagawa 'yun.

It makes my heart calm.

Nakarinig ako ng pagtunog ng wheelchair ko sa tapat ko kaya napatingin ako roon. Senjean is pushing the wheelchair lightly towards me.

I blinked. Senjean is eyeing me tightly.

"Where are we going?" 'yun ang gusto kong sabihin ngunit naunahan ako ni Natasha.

Senjean looked at us. Nakapameywang na siya sa harapan namin.

"Someone wants to meet you, Miss Ava" she answered. I was about to speak when Natasha spoke up first.

"Eh? Right now?" takang tanong ni Natasha.

Napatingin naman ulit ako kay Senjean nang magsalita siya.

"Yes. Right now. So you should go back to your room Natasha. It is something urgent" she stated.

I was shocked when Natasha jumped off from sitting on the bed. Napatingin ako sa kanya.

"I will go with you Senjean" she said. Tumingin kaming dalawa ni Senjean sa isa't-isa. She shrugged her shoulders. Ipinapahiwatig na hindi na niya kayang makipagdebate sa bata.

"Let's get going!" Natasha exclaimed. Senjean sighed in defeat. Natawa naman ako sa ginawa niya.

Dahan-dahan akong kinarga ni Senjean para makaupo ako sa wheelchair. Natasha assists naman to make the work easier. Kaya lang ay ayaw ko naman siyang mapagod because her leukemia might triggered in no time.

Nakalabas kaming tatlo sa room. Hindi naman sinabi sa amin ni Senjean kung saan kami tutungo but she just said that it's something important.

I gulped.

May naramdaman akong kakaiba sa dinadaanan namin. I don't know but it's some deja vu? Hindi ko naman ito napaniginipan eh.

"Senjean? Why are we heading at the owner's office?" nasagot ni Natasha ang katanungan sa mind ko.

Office ng owner?

Why are we doing here?

I lifted my gaze at her to see her expressions. Tumingin naman sa akin si Senjean and she gave me an assurance smile. She tap my shoulder and rub it gently.

Ano bang meron?

My forehead creased when we stopped at the door. May idinukot si Senjean sa kanyang bulsa ng blouse niya. Pagtingin namin ay ang tumutunog niyang cellphone.

Drag me Down (Flower Crown Series Two)Dove le storie prendono vita. Scoprilo ora