The Keepers [TKS#1]

22. Tenebris- The Wicked

LARA

They came so quickly. Arrows. Dark purple blazing arrows rained and almost all if them hit us. Masyadong mabilis ang mga pangyayari. Amber was not able to cast a spell because she received the flaming shot before she could wave her hand. Nabato ako, at hindi nakagalaw nang tatamaan na kami ng daan daang mga pana.

Silex lost balance because of the serious injury. Naramdaman kong nagkabali-bali ang katawan ko at tila isang toneladang bato ang humambalos sa buong katawan ko. Ruru was quite safe dahil yakap-yakap ko ito nang makita kong papalapit na ang mga naglalagablab na pana. I felt the strong gush of the icy wind as we fell down. Nakayakap ako kay ruru habang pabagsak sa lupa. Alam kong ilang sandali pa'y babagsak ang katawan ko't madudurog ang aking mga buto pagkatapos. Saglit lang ang momentum ng pagbagsak ko pero naihanda ko na ang katawan ko at isip ko sakaling humalik ako sa paa ni kamatayan.

"Ruuuu...ruuuu..." I hear ruru as if he was trying to move away from me. Tila gusto nitong kumawala sa mahigpit kong yakap.

Napansin kong ilang metro na lang ang taan ko mula sa lupa. Ruru was trying to flip hos wings. Pinagbigyan ko ito sa gusto niyang gawin at hinayaang ibuka nito ang mga maliliit na pakpak.

He fllipped it pero sadyang hindi nito kinaya ang bigat ko. He tried harder. Hanggang sa nawalan na rin ito ng lakas.

Then...

Suddenly...

Isang metro bago ako bumagsak sa lupa, naramdaman kong may sumalo saakin. Nakapikit ako nang mga oras na yun. Hindi ko kilala ang taong nagligtas saakin. Mabilis kong minulat ang aking mga mata. It's mix of excitement and curiousity of knowing who saved my life. Nagulat ako nang mamataan kong isang lalaking nakaitim na cloak ang sumalo saakin. Tanging ang bibig lamang nito ang nakita ko dala na rin ng madilim na kagubatan at sa suot nito. It took me a couple of seconds to grasp my memory. It's as if I have seen that pair of lips. Parang kinakalkal ng memorya ko ang nakaraan ko.

As the boy moved his head away from my gaze, I realized who he was. The poweful jawline and well defined chin. Ang kawangis ko simula pagkabata.

"C-cael?!" It sounded like a recognition. Sigurado akong ang kapatid ko ang nagligtas saakin. Kapatid ko ang ngayo'y buhat-buhat ako. "Cael." Sa basag na tinig, nasambit kong muli. Hindi ako maaring magkamali na siya iyon. Ilang araw ko ba siyang hinintay para makita? Ilang gabi ba akong umiyak dahil sa pangungulila sa kanya at sa aming mga magulang? Ngayo'y halos yakap ko na siya.

Masakit man ang aking katawan, tinangka ko siyang yakapin para maipadama ko kung gaano ko siya namiss. I hardly extended my left arm to reach for his right shoulder pero bago nangyari yun ay naibaba na ako nito sa lupa. Luhod-higa akong iniwan nito at naglakad palayo. Sinundan ko siya ng tingin. I was holding ruru. Ilang metro ang layo nito nang tawagin ko muli si Cael.

"Cael! Ako 'to. Ang ate mo!" Ate ang tawag nito saakin kahit na mas matanda lang ako sa kanya ng isang oras. Yun din ang nakagisnan namin simula pagkabata. I hoped he would recognize me. Tumigil lang ito. His back on me. At that sudden stop, surprisingly he was joined by other people wearing the same black ebony cloak like his. Mula sa malayo ay hindi ko matukoy kung sinu-sino ang mga ito. Nakatago ang kanilang mga mukha at ni walang isang lumalabas sa kanilang mga bibig. I started to get scared... for us. Tila mga tao sa ibang mundo ang kasama ni Cael.

Hindi kaya sila ang dumakip kay Cael nung gabing iyon? Isang tanong na matagal ko nang hinahanapan ng kasagutan. Pinilit kong bumangon habang karga-karga ko si ruru. Halos matumba ako nang tangkain kong makatayo pero naituwid kong makatayo. I was feeling the searing pain all over me. Ignoring all the wounds and aches I struggled to get near Cael. Ilang hakbang pa ay natumba ako at napaluhod. I bit my lower lip when I felt my left knee -intensely sore. My breathing was not constant.