႐ႊယ့္တုန္ထင္းက ၾကက္ေသေသသြားၿပီး စုန႔္ယြီမင္ကေတာ့ တုန္လႈပ္သြားသည္။ စုန႔္ယြီမင္က အကၤ်ီအျမန္ဝတ္လိုက္ၿပီး အိပ္ယာထဲမွ ထြက္သြားလိုက္သည္။ ႐ႊယ့္တုန္ထင္းမွာမူ ကတိုက္ကရိုက္ပင္ သူမ၏ အကၤ်ီတို႔ကို သပ္ရပ္ေအာင္ ျပင္လိုက္၏။ သူမ၏ဆံပင္မွာရႈပ္ပြလ်က္ရွိေနေသးေသာ္လည္း သူမကဂ႐ုစိုက္မေနဘဲ စုန႔္ယြီမင္ေနာက္သို႔ လိုက္သြားၿပီး ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုသည္ကို သြားၾကည့္သည္။
ၿခံဝင္းတံခါးမွာ ပြင့္ရက္ရွိေနၿပီး ခပ္ပုပုလူတစ္ေယာက္က ေခ်ာင္းအဆက္မျပတ္ဆိုးေနေသာ ခုနစ္ႏွစ္ရွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ေကာင္ေလးကို ခ်ီထားသည္။ ထိုလူက အလြန္စိတ္ပူေနပုံရ၏။ "အစ္ကိုစုန႔္ရယ္၊ က်ဳပ္က်ဳပ္သားေလးကြမ္းအာက ဖ်ားေနတယ္။ ျမစ္ကို ကူးဖို႔ က်ဳပ္ အစ္ကိုစုန႔္ကိုပဲ ဒုကၡေပးရေတာ့မွာပဲဗ်ာ။ ၿမိဳ႕ကိုသြားၿပီး သမားေတာ္သြားျပခ်င္လို႔ဗ်။ က်ဳပ္က်ဳပ္စိုးရိမ္တာက သားေလးတစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာကို"
ထိုကေလးမွာ နာတာရွည္ေခ်ာင္းဆိုးေရာဂါျဖစ္ေနၿပီး အသက္ရႉရန္ အခက္အခဲျဖစ္ေနသည္ကို ႐ႊယ့္တုန္ထင္းေျပာနိုင္ေပသည္။
အရင္ဘဝကဆိုလွ်င္ သူမ၏ ပရိယာယ္မ်ားေသာ လုပ္ႀကံမႈမ်ားတြင္ အေထာက္အကူရေစရန္ ေဆးပညာကို အထူးျပဳသင္ယူခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေကာင္ေလးမွာ အသက္ရႉခက္ခဲမႈျဖစ္ေပၚေနသည္ကို သူမသိသည္။ သူမက အႏြေးဓာတ္ရေစရန္ လက္ကိုပြတ္လိုက္ၿပီး ေကာင္ေလးရဲ႕ လည္ပင္းေနာက္ဘက္နားက ပန္းနာရင္က်ပ္ကို ရပ္ေစမည့္ အေၾကာကို ညင္ညင္သာသာႏွိပ္လိုက္သည္။ မၾကာခင္တြင္ပင္ ထိုေကာင္ေလး၏ အသက္ရႉသံက ပိုမိုေကာင္းမြန္လာသည္။ သူမက စုန႔္ယြီမင္ကို ေျပာလိုက္သည္။ "သူက သမားေတာ္ဆီသြားျပဖို႔ လိုေနတုန္းပဲေနာ္"
စုန႔္ယြီမင္က အံ့အားသင့္သြားသည္။ ႐ႊယ့္တုန္ထင္းက ဤသို႔ေသာ အရယမ်ားတြင္ ကြၽမ္းက်င္ေနမည္ဟု သူ စိတ္ေတာင္မကူးဖူးေပ။ သူ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။ "အခ်ိန္ဆြဲလို႔မျဖစ္ဘူး။ သြားရေအာင္!"
"ကြၽန္မလည္း လိုက္ခဲ့မယ္" သူမကလည္း အျမန္ေျပာလိုက္သည္။ "သမားေတာ္ဆီ မေရာက္ခင္အထိ ကြၽန္မသူ႕ကို ၾကည့္ေနေပးလို႔ရပါတယ္"
YOU ARE READING
❄︎Completed❄︎နှင်းပွင့်လေးများလှပါစေ(ဘာသာပြန်)
RomanceThis is not my own creation. Just translation. Both Unicode and Zawgyi. Eng name က ကိုယ့်ရဲ့ message board မှာ ရှိပါတယ်နော်။
Chapter 11
Start from the beginning
