" ဦးဝတုတ်...ပိုပိုတို့ကို ကော်ဖီနှစ်ခွက်ရယ်...
ကိတ်မုန့်နှစ်ခုရယ် ချပေး..."

ဆိုင်ထဲသို့ဝင်လာလာချင်း အသံစာစာလေး
ကြောင့် လူတွေအကုန်လှည့်ကြည့်ကြသည်။

" အေး...ရမယ် ပိုပိုရေ...ခဏစောင့်...ဒီနေ့စ
သွားရပြီလား..."

" ဟုတ်..."

" ဒါကြောင့် နှစ်ယောက်လုံးလှနေကြတာ..."

" သိတယ် သိတယ်...ကိုယ့်ကိုကိုယ်လှမှန်း..."

ပြောရင်းရယ်လိုက်တော့ စံပယ်တင်မှဲ့လေးက
ပါးမို့မို့ထက်မှာ အထင်အရှား..။
အင်္ကျီကခါးတို့မို့ တစ်ချက်တစ်ချက်လှုပ်ရှားလိုက်
တိုင်း ခါးစပ်လေးကလှစ်ကနဲပေါ်တတ်၏။
လူတွေဝိုင်းကြည့်နေတာမြင်တော့ သူရိန်မျက်
မှောင်တစ်ချက်ကြုတ်သွားသည်။

" ဟိတ္​...အပိုမ..."

ရုတ်တရက် စိုးမိုးကလှမ်းခေါ်သဖြင့် ပိုပိုလှည့်
ကြည့်လိုက်သည်။

" ကိုကြီးစိုးမိုးတို့ပဲ...လာ မြယွန်း...အဲ့မှာသွား
ထိုင်ကြမယ်..."

" ဖြစ်ပါ့မလားဟယ်..."

မြယွန်းက ဟိုကသိမှာလည်းစိုးကာ လေသံတိုး
တိုးနှင့်ပြော၏။

" ဘာလို့လဲ..."

" နင့်အကိုတွေကို မခင်လို့မဟုတ်ပါဘူး...ဟို
တစ်ယောက်ကိုတော့ ကြောက်တယ်..."

တကယ်ပါ...ကြာဇံချက်ဝယ်တုန်းက အကိုလေး
တစ်ခါလေးပွဲကြမ်းမိတာကိုတောင် မြယွန်း
ကြောက်လို့မဆုံးဖြစ်နေသဖြင့် ပိုပိုပြုံးလိုက်မိ၏။
တကယ်ဆို ပိုပိုလည်း ဟိုနေ့ညနေကအဖြစ်အ
တွက် အကိုလေးကိုရင်ဆိုင်ရမှာ မျက်နှာပူသလို
လိုဖြစ်မိသည်။
သူ့ဘာသာ အင်္ကျီယူတာကို ကိုယ်ကတစ်မျိုးတွေ
ထင်ခဲ့တာကို ပြန်တွေးလိုက်တိုင်း ရှက်လဲရှက်မိ
ပါသည်။
အကိုလေးဆိုတာ ကိုယ့်ကို ဘယ်တုန်းက ရှိတယ်တောင်ထင်ခဲ့ဖူးလို့လဲ...။
သူ့အမြင်မှာကိုယ်ဆိုတာ လူရာတောင်ဝင်မှာ
မဟုတ်..။
ဒါကြောင့် ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို နေလိုက်တာပဲ
ကောင်းမည်။

" ဘာမဖြစ်ပါဘူး မြယွန်းရဲ့...တော်ကြာ ငါတို့
မသွားရင် မာနကြီးတယ် ဘာညာဖြစ်နေပါအုံး
မယ်...ငါက အရင်က သူတို့နဲ့အရမ်းရင်းနှီးတာ "

''အချစ်ရေး..အချစ်ရာ''Donde viven las historias. Descúbrelo ahora