Έπλεξε μια θηλιά με απροσδόκητα ήρεμες και προμελετημένες κινήσεις. Κάθε θέληση για ζωή είχε εγκαταλείψει το σώμα και τον νου της.
Έφερε ένα σκονισμένο ξύλινο σκαμπό το οποίο βρίσκονταν στην άκρη του δωματίου κοντά της και ανέβηκε πάνω. Πέρασε τη θηλιά γύρω από τον λαιμό της και προσευχήθηκε το βάρος της να της σπάσει τον λαιμό πρωτού προλάβει να παλέψει για τη ζωή της.
Έκλαιγε ακόμα, τα δάκρυά της έκαναν ήχο από το ύψος που έπεφταν.
Δεν έπρεπε να το σκεφτεί. Το μυαλό της την πίεζε να το κάνει, να μην το σκεφτεί. Άμα το σκέφτονταν μόνο χρόνο θα έχανε. Δεν ήταν ανάγκη να το κάνει πιο βασανιστικό απ' ότι ήδη ήταν.
Το κλότσησε.
Το σώμα της αιωρήθηκε στον αέρα για λίγο, πρώτου το χτυπήσει κάτι απότομα.
Έχασε την όραση της, ένιωθε μονάχα έναν πολύ ισχυρό πόνο στο ισχύο και τα πλευρά. Όταν απέκτησε τον έλεγχο των βλεφάρων της ξανά, κατάλαβε πως βρίσκονταν στο πάτωμα. Ανέπνεε με σχετική ευκολία.
Άφησε ένα αναφυλλητό από την απελπισία και ξέσπασε σε κλάματα ξανά. Ήρθε στα γόνατα της και θρήνησε την χαμένη απόπειρα.
Ούτως η άλλως, ήταν εκείνη, και ο κόσμος απέναντι με γυρισμένη τη πλάτη
Ποιος θα προσέξει έναν άνθρωπο που ποτέ δεν υπήρξε;
