Έκανε μια σύντομη επίσκεψη στο διπλανό δωμάτιο και επέστρεψε με ένα ξεθωριασμένο, κόκκινο σχοινί και στάθηκε πλάι στον τοίχο.
Το κρέμασε στο χερούλι της πόρτας και έπιασε το κινητό της. Κάλεσε γοργά έναν αριθμό και τον έβαλε σε ανοικτή ακρόαση.
"Ο αριθμός που καλέσατε είναι κατειλημμένος, αφη..."
Το έκλεισε. Δοκίμασε μια δεύτερη φορά.
"Ο αριθμός που καλέσατε είναι κατειλημμένος, αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο"
Πήρε μια ανάσα.
"Άλέξη, δεν ξέρω πως να σου το εξηγήσω. Δεν νιώθω πως το ζω αυτό. Δεν...δεν...
Έχω χαθεί τελείως. Δεν είναι ανάγκη να με ξαναπάρεις απλά ήθελα να σου μιλήσω για λίγο. Νιώθω πως πρέπει να- "
Πνίγηκε, έκλεισε την ηχογράφηση χωρίς να την στείλει. Τα καυτά δάκρυα ξεκίνησαν να στάζουν στη μπλούζα της. Πλέον έκλαιγε με λυγμούς. Τα γόνατα της δεν την κρατούσαν, άρπαξε μονάχα το σχοινί και το κρέμασε από τον ανεμιστήρα στο ταβάνι με όση δύναμη της είχε μείνει.
