Τα μαλλιά της είχαν ανακατευτεί, είχε κραγιόν μουτζουρωμένο στο πρόσωπό της.
Άφησε το χέρι της να γλιστρήσει στον μηρό της, σήκωσε το ύφασμα που τον κάλυπτε.
Μέτρησε τα σημάδια με τα δάκτυλα της μέχρι να την σταματήσει ο πόνος.
Έφερε το κεφάλι ανάμεσα από τα γόνατα, θάφτηκε στην ζεστασιά του ίδιου της του εαυτού. Ήταν μόνη.
Εκείνη και ο κόσμος απέναντι, με γυρισμένη τη πλάτη.
Πονούσε τόσο πολύ το ότι κουβαλούσε το βάρος της ύπαρξής της μοναχή. Ήθελε να βάλει τέλος.
