Dünmedya

7.Bölüm: Olaylar Silsilesi

7.Bölüm: Olaylar Silsilesi
"Varsın onlar renksiz bir boncuk olsun, biz onları boyayıp kolyeye dönüştürmesini de biliriz..."

"Ve Ayaz... Ben, bu evrendeki tek deniz kızıyım..."

Maviye kaçan ela gözlerime bakarken kurduğu bu cümle, bana karmaşık duygular hissettirmişti. Sanırım bu duygular fazlasıyla çocuksu duygulardı. Çünkü soruyorum size, hangi yetişkin birey; isminin anlamı deniz kızı olduğu için mutlu olur, havalara uçardı ki? Deniz kızları, bizim için çocukluğumuzda birçok çizgi filmini izlediğimiz hayali bir varlıktan ötesi değildi belki ancak Eftelya, Eftelya için durum bambaşkaydı... Deniz kızı dediği anda gözlerindeki ışıltıyı karşıdaki dağlar, gökyüzündeki yıldızlar bile rahatlıkla görebiliyordu...

Ona afal afal bakmaya devam ettiğimden olsa gerek gözlerini benden çekerek ucu bucağı görünmeyen dalgalarla dolu denize odakladı. O anki huzurla gözlerini kapatarak derin bir nefes aldı, hatta öyle bir nefesti ki bu, adeta bütün deniz havasını kendine çekiyordu. Ben de onu taklit ederek gözlerimi usulca kapadım ve ellerimi iki yana açarak derin bir nefes aldım. Bu, 1 yıllık bir terapiden bile daha çok işe yarıyordu, inanın bana...

Gözlerimi yavaşça açarken beni izlediğini görmemle afalladım. Başımı ne yapacağımı bilemez bir halde kaşırken istemsizce dudaklarımı oynattım:

"Eee... Neden bana bakıyorsun?" Ama Eftelya, sanki bunu soracağımı önceden biliyormuşçasına bir tebessüm etti, ardından usulca dudaklarını oynattı:

"Deniz kızı..." Cevap vermediğimi ve meraklı bakışlarla cümlesini devam ettirmesini beklediğimi görünce büyük bir hayal kırıklığına uğradı. Ancak yine de bozuntuya vermeden gülümsemesini zorlukla büyüterek devam etti:

"İsmimin anlamı diyorum, çok güzel değil mi?" Bir saniye kadar bana baktı ancak hala hayal kırıklığıyla dolu gözleri ona konuşmaya devam etmesini söylemiş olmalı ki, bakışları denize kayarken hiç eksitmediği zoraki tebessümüyle sanki sorusuna bir cevap vermişim edasında konuşmasına hızlıca devam etti:

"Yani, bilmiyorum neden böyleyim ama hiç olmayan deniz kızları, büyük-küçük, her çeşitten balıklar, gizemli ve görkemli okyanuslar... Bunlar o kadar ilgimi çekiyor ki. Çoğu insan yıldızlara, aya, geceye, gündüze, gökyüzüne aşıktır, onlara şarkılar yazarlar, onlara bakarak huzuru bulurlar ancak gökyüzü hiçbir zaman benim ilgimi çekemedi. Bana yıldızlarla dolu bir geceye bakmaktansa insanoğlunun keşfetmeye cesaret dahi edemediği güzelliklerle dolu kapkaranlık bir okyanusu izlemek kesinlikle daha güzel ve huzur verici geliyor. İşte bu yüzden gerçek hayat denilen lanet olası bu yerde hiçbir deniz kızı olmaması çok kötü." Derin ve titrek bir nefes aldı, dudaklarını tekrardan oynatırken bu sefer söyleceği şeylerin onda derin bir iz bıraktığına emindim, gözünden bir damla yaş süzülürken buruk gülümsemesi büyüdü ve bana baktı:

"Küçükken denize girip her tarafım buruş buruş olana ve hava kararana kadar deniz kızı arardım. Onların gerçekte olmadıklarını öğrendiğim zaman günlerce ağlamıştım. Ama babam bana o gün ne demişti, biliyor musun? 'Hayır, deniz kızı diye bir şey artık var. Neden biliyor musun prensesim? Çünkü sen varsın, çünkü sen doğdun... Ve sen Eftelya, bu evrendeki tek deniz kızısın... Okyanuslar artık deniz kızlarından yoksun değil güzel kızım... Seni bekliyorlar, okyanuslar seni bekliyor çünkü keşfetmen gereken çok şey var derinlerde... Bir gün olur da ruhum bedenimden ayrılırsa Eftelya, bu dediklerimi hiçbir zaman unutmayacak ve okyanusu hayatının bir parçası yapacaksın miniğim, senden tek isteğim bu. Denizi çok sev deniz kızım... O, yanında ben yokken bile seni asla bırakmaz...' " Konuşması bittiğinde korkakça gözlerini benimkilerle buluşturdu. Gözlerim dolmuşken tek kelime dahi edemiyordum. Aklıma gelen tek şeyi yaptım o an, ellerimi her iki yana açarak bana sarılmasını bekledim. O ise, bana öyle korku dolu adımlar atıyordu ki, benimle yaşadığı bu garip duyguların onun için de benim için de ilk olduğuna fazlasıyla emindim. Gözleri ilk defa bir kimseye içini açtığını adeta haykırırken, titreyen dudakları yaptığının yanlış olduğunu vurgulamak istiyordu. Ama Eftelya'nın o an yaptığı tek şey, bütün varlıklara kulaklarını belki birkaç saniyeliğine kapatırken yavaşça elleriyle belimi sarmasıydı. Bunun üzerine ben de ellerimle başını göğsüme yaslarken acıyla gözlerimi kapamıştım. Acıyla...