Η θεωρία του μπαλκονιού

Κεφάλαιο 32

''Απλά είστε υπερευαίσθητοι στο κρύο'' σχολίασε εκείνη και πρόσθεσε λίγα δημητριακά στο γάλα της. Κοίταξε έξω από το παράθυρο για να παρατηρήσει τους ανθρώπους που πήγαιναν τέτοια ώρα στην δουλειά τους και εντόπισε ένα ξανθό κεφάλι να προχωράει προς το περίπτερο της γειτονιάς, ''Ο αδελφός σου είναι αυτός; Δεν έχει σχολείο;'' ρώτησε την Νάγια η οποία αμέσως πετάχτηκε πάνω και κρεμάστηκε από το περβάζι. 

''Βασιλάκη!'' ούρλιαξε και ακόμα και οι κουφές γιαγιάδες από το απέναντι μπαλκόνι γύρισαν να την κοιτάξουν. ''Τι κάνεις τέτοια ώρα ακόμα εδώ;'' τον ρώτησε. 

''Ο μαθηματικός με πέταξε έξω από την τάξη'' έδωσε απάντηση το μικρό αγόρι. 

''Άμα σε πετάξει η Νάσια έξω από το σπίτι θα σου πω εγώ'' του απάντησε η αδελφή του ''Δρόμο, πήγαινε πίσω στο σχολείο''. 

''Δύσκολοι καιροί για εφηβεία;'' ρώτησε η Μηλινόη καθώς η Νάγια κάθισε πάλι πίσω στην θέση της ξεφυσώντας. 

''Δεν μπορείς να φανταστείς'' μονολόγησε η Νάγια ''Γιατί το παιδί μας να μην ήταν σαν τον Ματέο; Εκείνος ούτε που το σκέφτεται να αντιμιλήσει στην Έσμε''. 

''Εγώ το χαίρομαι που είναι τόσο ζωηρός ο Βασίλης'' ομολόγησε η Μηλινόη ''Είναι...παιδί. Σκέψου πως ο Ματέο είναι πιο ήσυχος επειδή έχει περάσει άσχημα όταν ήταν πιο μικρός. Και εγώ σαν αυτόν ήμουν και κατά βάθος ευχόμουν να μπορούσα να είμαι τόσο ξέγνοιαστη όσο ο Βασίλης''. 

''Μακάρι να έχεις δίκιο'' ξεφύσησε η κοπέλα και χαμογέλασε στο μπολ με τα δημητριακά της που κοίταζε απελπισμένα τόση ώρα ''Μία φορά...-''. 

Πριν ολοκληρώσει την πρόταση της, φωνές από το διάδρομο ακούστηκαν πολύ γνώριμες και ανήσυχες για να τις αγνοήσουν. ''Ο Θεμιστοκλής είναι αυτός;'' ρώτησε με περιέργεια η Μηλινόη. 

''Με την...αδελφή μου;'' πρόσθεσε η Νάγια και αμέσως οι κοπέλες σηκώθηκαν και ακολούθησαν τις φωνές έξω από το διαμέρισμα όπου ήταν μαζεμένοι οι υπόλοιποι ένοικοι των διαμερισμάτων. Πιο συγκεκριμένα, ο Απελλής φώναζε με την Νάγια να προσπαθεί να τον ηρεμήσει και ο Θεμιστοκλής μιλούσε με δυσκολία πάνω από τις φωνές στο κινητό του. 

''Τι γίνεται ρε παιδιά πρωί πρωί;'' ρώτησε η Νάγια όμως κανένας δεν είχε συνειδητοποιήσει την ύπαρξη τους στο διάδρομο. 

''Νάσια! Νάσια!'' φώναξε η κοπέλα και μόνο τότε η αδελφή της γύρισε να την κοιτάξει και έκανε νόημα στα δύο αγόρια.