"Fazla vaktinizi almayacağım, direkt konuya gireceğim. Birçok şeyin farkındayım. Bana karşı beslediğiniz duygularınızın da, her görev emrinde dönüşümü beklediğinizin de, her yara aldığımda acı çektiğinizin de hepsinin farkındayım."
Gözlerini gözler...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oynat Bakalım Satır arası yorumlarda buluşalım.. ♥️
(Yayımlanma Tarihi; 21.08.21)
•••
Diyarbakır'a gelmemizin ardından bir buçuk saat geçmişti ve şu anda babam, Asım amca ve ben ev ve okul konusunda yapabileceklerimiz hakkında uzunca sohbet ediyorduk.
Okulun birçok eksiği ve alınması gereken ihtiyaçları vardı. Bunları bir ara okula gidip detaylıca araştırmam ve not edip istem yapmam gerekiyordu. Bu bile beni heyecanlandırıyor, her şey bir an önce tamamlansın ve minik dostlarımla buluşayım istiyordum.
Asım amca elindeki kahve fincanını masanın üzerine hafifçe bırakarak koyu mavi gözlerini bana doğru çevirdi.
"Aslında uzun zamandır lojmanlardan 2 tanesi boş kızım. Eve çıkmana bir süre gerek yok, burada yanımda kalabilirsin. Lojmanlar için başvuru yapıldığında seni bir eve yerleştiririm. Ne dersin? Eşyaları dizili, korunaklı ve okula yakın. Hem gözümün önünde de olursun. Benim arabamı da veririm okula rahatça gidip gelirsin."
Teklifine kibarca gülümseyerek cevap verdim. "Ev bulana kadar otelde kalırım diye düşünmüştüm Asım amca ama eğer mümkünse burada kalmayı çok isterim. Araba teklifin için de teşekkür ederim ama okula gelirken biraz bakındık, çok uzak değil. Sabahları biraz yürürüm hem uykum açılır hem de spor yapmış olurum."
Askeri lojman olduğu için kendimi burada daha güvende hissedecektim. Çok korktuğum söylenemezdi ama haberlerde neler neler görüyorduk. Tedbir her zaman için şarttı, elden bırakmamak en iyisiydi.
Babam ellerini dizlerini koyarak gülümsedi. "Sağol Asım, yine hızır gibi yetiştin yardımımıza. Efnan'ım burada yanında olursa içim daha rahat hissedeceğim."
Asım amca dostane bir tavırla babamın omzuna vurduğunda gülümsediler. "Bu gece sen de kal Tarık, yarın kahvaltıdan sonra seni yolcu ederim. Ne dersin?."
"Gideyim ben Asım, Asaf'ı biliyorsun uyumaz şimdi ben gitmeden. Ablasından çok zor ayrıldı biliyorsun aralarındaki bağı. Bir de ben gitmezsem huysuzlanır."
Asım amca başını salladığında Asaf'ın aklıma düşen son görüntüsüyle yutkunma ihtiyacı hissettim. Hemen de özlemiştim miniğimi..
"Bilmem mi? Asaf komutana selam götür o zaman. Yengemi de al gelin bir gün. Eymen sizi geleceğiniz zaman evinizden alır."
Asaf, Asım amca gibi asker, sözü geçen bir komutan olmak istiyordu. Asım amca ise Asaf'ı ne zaman görse onu mutlu etmek için asker selamı veriyor ardından da onu havaya sokup evi karargaha çevirmesini keyifle izliyordu.
