Yeni Hayat

•altı' seni seviyoruz•

Neredeyse 2 Bin olucaz! Bu bölümle birlikte oluruz diye düşünüyorum.
5 Bin okunma olduğunda küçük bir sürpriz yapmayı düşünüyorum.

Okuyan, oy veren ve yorum yapan herkese gönülden teşekkürler💗

Bu arada bölüm salı yada çarşamba gelir. Panomdan haber veririm duruma göre beni takip edenler görebilir.

...

Hep bir ağızdan konuşan aileye hayretle bakıyordum.

"Ne oluyor burda?" Sert sesi ile içeriye giren iki adama gözlerimi büyüttüm.

Bunlar resimdeki adamlardı.
Hani şu abim olduğunu düşündüğüm ikili.

Salondaki sesler kesilmişti anında.

Beni gören ikili oldukları yerde durmuş bana bakıyordu.

Olduğum durumdan canım yanıyordu.
Boğazımdaki yumru bir türlü geçmiyordu.

Kötü hissediyordum...yabancı gibi.

Bana sarılan bedenle irkildim.

Sarılan kişi çok sıkı sarılmıştı ama canımı acıtacak şekilde değil.
Hatta sanki bana karşı bir şey olacakmış korkusu varmış gibi kalkan oluşturmuştu.

Güven duygusu aldım bu abiden.

"Biliyordum, bir gün bize geleceğini biliyordum... Burdasın gerçekten buradasın."

Sözleriyle bende kollarımı sıkı olmayacak şekilde bedenine sardım.

Bana sarılan abi hala duran abiden biraz daha küçüktü sanırım.

Büyük ağabey şoktan çıkamamıştı herhalde.
Çünkü gözünü kırpmadan bana bakıyordu.

Sarılan abi yavaşça benden ayrıldığında önüne gelen saçı kulağımın arkasına götürdü.
Şakağımı öpüp yanımdaki diğer tekli koltuğa oturdu. Gözlerini benden hiç ayırmadan yapmıştı bunları.

Diğer herkes gibi.
Bıktım artık! Baka baka bitiremediler.

Ayakta kalan abi de boş koltuğa oturduğunda söze Meltem hanım başladı.

"Çok güzel olduk böyle ailemiz tamamlandı sonunda"

Söyledikleriyle onda olan bakışlarımı çektim.

Bu kadın fazla iyiydi.

Huzursuz olmuştum. Bir aileye ihtiyacım yoktu. Ya da ben öyle sanıyordum. Bilmiyorum. Kafam karışıktı fazlasıyla.

Tekrar sessizlik olmasıyla fırsat bilip konuşmaya başladım.

"Öncelikle sizleri sevdim. İyi insanlara benziyorsunuz..."

Aniden ayağa kalkan Can ile sözlerim kesildi.

"Gerçekten mi?"

Heyecanla konuştu. Onu hayal kırıklığına uğratıcak olmak canımı yakmıştı.

İsmini hala bilmediğim en büyük abi Can'ın omuzundan tutup koltuğa geri otutturdu anında.

"Devam et lütfen kızım."

Asaf bey uyarı dolu bakışlarını Can'ın üstünden çekip devam etmemi bekledi.

Kimseye bakmadan konuştum.

"Üvey ailemin öldüğünü biliyorsunuz yada artık biliyorsunuz. Biz dört kişilik kendi halinde yaşayan, komşuluk ilişkileri fazla olan küçük mahallemizde yaşayan, herkesin birbirini sevdiği, değer verdiği güzel bir aileydik. Onlar ölene kadar. Iki gün önce beni bırakıp cennete gittiler. Sizleri kabullenebilir miyim bilmiyorum. Kalabalık ailelerden pek hoşlanmıyorum. Belkide bu üvey ailemin az kişi olmasındandır bilmiyorum.
Ve görüyorum ki kalabalık bir ailesiniz... ben olmasam da olur. Bu zamana kadar nasıl olmadıysam bundan sonra olmam bir şeyi değiştirmez bu ailede. Bağlanmayın bana, sevmeyin be-..."