komorebi | taehyung

5 || kırık aynalar

Ruhsal ve bedensel bir çöküşü andırıyordu benim için o akşamdan sonrası. Meydanda bulunan onca insan için bu durum hiçbir şey ifade etmezken saygısızca bir duyguya kapılmıştım.

Tedirginlik ve öfke.

Nereden geldiklerini anlamadığım bu belirsiz duyguları ne için yaşadığımı kime karşı yaşadığımı kestiremiyordum. Onun evliliğini herkese duyuran yaşlı adama mıydı, yoksa bir ihtimal haberi olduğu halde beni en ön koltuktan kendisini seyrettiren Taehyung'a mıydı, yoksa daha da fenası içimi kaplayan hüznün kaynağını bulamayan kendime miydi tüm bu öfkem? Bilinçsizce uyuşan beynim, herkes çoktan kalkıp gitmişken ayağa kalkmam için komut veremiyor, imkansızı başarmaya çalışırcasına zamanı geri sarmak için debeleniyordu.

Kabulleniş asla söz konusu değildi, peki neden? Kim Taehyung kimdi ki benim gözümde? Yalnızca oyun arkadaşı olarak zaman geçirdiğim herhangi bir çocuk değil miydi? Ona verdiğim kıymetin kasabadaki diğer çocuklardan daha fazla oluşunun nedenini anne ve babamın beni ondan uzak tutması sonucu, ulaşamadığım şeyi daha çok arzulama olarak görüyordum. Kasabada yaşıtlarım olan diğerleriyle Taehyung ile geçirdiğimden kat ve kat daha fazla zaman geçirmiş olmama rağmen neden bana en yakın hissettiren oydu? Neden evlilik haberine karşı mideme giren krampları kontrol edemiyordum?

Taehyung'un ağzını bıçak açmıyor fakat kürsüden de inmiyordu, dağılan kalabalığın arkasında kalakalmış olan benim tek düşündüğüm burayı terk etmekti. Eve gidip başımı yastığa koymak istiyordum, sabah uyandığımda konusu hiç geçmesin, biz hayatımıza bu sabah nereden başladıysak oradan devam edelim isteğiyle yanıp tutuşuyordum. Taehyung da hareket etmiyordu, o kadar boş ve ifadesiz bakıyordu ki suratı neredeyse kendi evlilik haberini sindiremediğini düşünecektim. Temelsiz ve güvencesiz beklentiler iç dünyamı felce uğratmış gibiydi. "O da üzülüyor, o da korkuyor, onun da haberi yok, hayır o bunu biliyordu, haberi vardı, planlıydı..." Ardı arkası kesilmeyen ve birbirleriyle çelişen düşüncelerim beynimi kemiriyordu.

Daha fazla oturamayacağımı anlayıp ayaklandım, bir ihtimal arkamdan gelir her şeyi daha da zora sokar diye hızlı hızlı uzaklaştım. Aynı planladığım gibi kafamı yastığa koydum ancak uyandığımda her şey sil baştan değildi, hiç olmaması gerektiği kadar gerçekti. Yattığım yerden kalkıp sabah rutinime başlamam gerektiğini bildiğim halde kolumu kaldırmak istemiyor oluşumun nedenini sadece yorulmuş olmama bağlıyordum.

Taehyung'un evlilik haberi ilk başta beni şok edip her türlü tepki mekanizmamı uyuştursa da gün içerisinde toparlamış, kendime gelmiştim. Evliliğiyle ilgili tek düşündüğüm basit bir tebrikten ibaretti; fazlasını yapamaz, azıyla yetinemezdim. Gün içinde karşılaştığımızda onu tebrik etmeyi aklımın bir köşesine yazmıştım. O gün her zamanki gibi sabah ilk iş fırına gelmek olmuştu, yapmam gerekenleri aynı ivedilik ve özveriyle halledip kütüphaneye geçecek ve bir süreliğine gerçekliğin her türlü acısından uzaklaşacaktım.

Bugün diğer günlerden farkı hasır, yuvarlak bir şapka takıyor olmamdı. Sabah evden çıkarken annem beni görüp göz altlarımın mosmor olduğunu söylemesi üzerine şapka takıp insanların bakışlarından uzaklaşmaya karar vermiştim. Fırındaki işimi hallettiğimde günlük olarak aldığım parayı alıp omzumdan astığım bez çantaya koymuştum. Sıradaki mekan kütüphaneydi, oraya girip kitapların arasında kaybolup kokularında mayışmayı dört gözle bekliyordum. Benim için yalnızca çalışmak ve para kazanmak değildi orası. Yalnızken en az yalnız olduğum andı.

Öğle vakti olduğundan kalabalık sayılabilecek sokaklarda yürürken şişmiş gözlerimi gizlemek adına başımı hafifçe eğip hasır şapka ile yüzümün üst kısmını gizleyerek yürüdüğüm sırada ileriden gelen tanıdık kadın sesleri ile adımlarımı yavaşlatıp kafamı ileriyi görmek için kaldırdığımda Taehyung'u, annesini ve onların evinden çıkan kasabadan bir kadın ve kızını görmüştüm. Evlilik, çok farklı bir boyuttu. Ne kendim için ne de herhangi bir yakınım için asla alışamayacağımı düşündüğüm yeni bir hayatın kapısını aralamak demekti. Kim Taehyung'un kapısı artık aralandığına göre kimse vakit kaybetmeyecekti.