Let's drive, Diva!

|25ο|

Κάποια στιγμή δονήθηκε το κινητό μου.

Το κοίταξα και ήταν ένας άγνωστος αριθμός.. Παρόλα αυτά το σήκωσα.

Εγώ: Παρακαλώ; ΤΙ!!!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Καθόμουν και περίμενα μαζί με τον Paul έξω από το χειρουργείο.

Έχω τρομερό άγχος. Κλαίω ασταμάτητα..

Paul: Σε παρακαλώ Evelyn ηρέμησε. Θα είναι καλά, πάω στοίχημα. Είναι δυνατός θα αντέξει.

Εγώ: Αχ Paul.. δεν μπορώ.. Δεν θέλω να τον χάσω. Έχω χάσει ήδη ένα πολύτιμο άτομο από την ζωή μου. Δεν θέλω να χάσω κι άλλο.

Paul: Δεν θα τον χάσεις.. θα δεις. Είναι καλά.

Εκείνη την στιγμή άνοιξε η πόρτα του χειρουργείου και δύο νοσοκόμες έτρεχαν. Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο και βγήκαν με κάτι μεγάλες φιάλες στα χέρια τους. Υποθέτω οξυγόνο.

Ξανά μπήκαν μέσα... Δεν πέρασε ένα λεπτό και ακούσαμε κάτι περίεργου ήχους από μέσα. Μηχανήματα ακουγόντουσαν από μέσα να χτυπάνε σαν τρελά...

Άρχισα να κλαίω πιο δυνατά..

Εγώ: Paul τι γίνετε;;

Paul: Δεν ξέρω... σσσσσσς, ηρέμησε. Είπε και με πήρε στην αγκαλιά του.

Ακούσαμε ένα μεγάλο μπάμ!

Τότε ο γιατρός βγήκε από μέσα. Η κάτασπρη στολή του δεν ήταν πια άσπρη. Την είχαν καλύψει τα κόκκινα αίματα. Δεν φαινόταν και πολύ χαρούμενος..

Συγνώμη, θέλετε να μάθετε τι έχει γίνει εε;;

Πάμε 4 ώρες πίσω.. Εκεί που ήμασταν στην καφετέρια.

Flashback, 4 hours before this..

Εγώ: Μάλιστα.. ναι, ναι έρχομαι... Είπα και έκλισα το τηλέφωνο.

Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου..

Mina: Τι έγινε;;;

Εγώ: Είναι από το νοσοκομείο της περιοχής. Τους ειδοποίησε η αστυνομία να ετοιμάσουν χειρουργείο για τον Bruno. Κάποιος τον τράκαρε με το αμάξι.

Mina & Paul: Τι πράγμα!! Είπαν και σηκώθηκαν από της θέσεις τους.

Εγώ: Αφήστε τα αυτά.. πρέπει να πάω..

Paul: Όχι δεν μπορείς να οδηγήσεις έτσι.. τι θες να χάσουμε και εσένα;; Θα σε πάω εγώ, θα κάτσω μαζί σου..

Mina: Και εγώ έρχομαι!

Εγώ: Όχι, εσύ πάρε το αμάξι μου και πήγαινε το σπίτι.. Και μην πεις τίποτα σε κανέναν. Μην το μάθουν οι γονείς του, θα τους το πω εγώ..