Let's drive, Diva!

|5ο|

Bruno: Evelyn...

Εγώ: Μμμ..

Bruno: Θα μπορούσες ποτέ να με δεις σαν κάτι παραπάνω από έναν απλό φίλο;;

.................................................................................................................................................

Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Δεν θέλω να τον πληγώσω, ούτε να χαλάσω μια τόσο καλή φιλία. Αλλά δεν θέλω να λέω και ψέματα.

Εγώ: Γιατί ρωτάς κάτι τέτοιο.

Bruno: Από περιέργεια, υποθέτω.

Το τελευταίο το είπε αρκετά σιγά αλλά το άκουσα. Περίεργο...

Bruno: Λοιπόν;;

Εγώ: Εμμ υποθέτω πως ναι. Πολλές σχέσεις ξεκινάνε από μία απλή φιλία. Αλλά ίσος και να μην το έκανα. Ακόμα και αν το ήθελα.

Bruno: Γιατί;;

Εγώ: Γιατί φοβάμαι μην σε χάσω από μια βλακεία που μπορεί να κάνω. Είμαι απρόβλεπτη δεν μπορώ να εγγυηθώ κάτι.

Bruno: Καλά εξαρτάτε από το τι θα έκανες. Αν και πιστεύω θα σε συγχωρούσα. Ξέρεις ότι μόνο ένα πράγμα δεν μπορώ να συγχωρήσω.....

Μαζί: Την ΑΠΙΣΤΙΑ.

Εγώ: Το ξέρω, το έχουμε πει. Και συμφωνώ. Ούτε και εγώ δεν θα την συγχωρούσα. Μετά από λίγα λεπτά ξανά μίλησα. Ξέρεις, αρκετές φορές φοβάμαι μην τυχόν και φύγεις και μείνω μόνη.

Χαμογέλασε και ήρθε πιο κοντά μου. Με πείρε αγκαλιά και ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του.

Bruno: Δεν πρόκειται να φύγω.

Μείναμε αγκαλιά και για κάποια λεπτά κανείς μας δεν μιλούσε.

Μετά ο Bruno έβγαλε το κινητό του για να δει τι ώρα πήγε.

Bruno: Είναι 11:40. Θες να πάμε στο μπαρ;

Εγώ: Μπα δεν έχω όρεξη για κόντρες.

Bruno: Ούτε και εγώ. Αύριο όμως πρέπει να πάω, έχω αγώνα με τον Enrique. Θα έρθεις να με δεις;;

Εγώ: Μμμ, δεν ξέρω. Ξέρεις τι μέρα είναι αύριο;

Bruno:Εμμ, περίμενε αύριο ο μήνας έχει 28 οπότε.... Μμμμ άάάά ναι σωστά.

Εγώ: Θα προσπαθήσω να έρθω απλά..... καταλαβαίνεις.

Bruno: Εννοείτε, μην σε νοιάζει. Καταλαβαίνω απόλυτα.

Και με αυτό φύγαμε από εκεί. Με γύρισε στο σπίτι, τον καληνύχτισα και μπήκα μέσα στο σπίτι.