De boot vaart langs een aantal gebouwen die ik niet ken. Ik geniet van het uitzicht met Morris. Hij zit dicht tegen me aan met zijn hand nog steeds stevig in de mijne. Samen kijken we uit over de prachtige zonsondergang die je vlak boven Lissabon ziet. "Het spijt me" zegt hij ineens "het spijt me dat ik er niet voor je was"
"Dat geeft niet Morris. Je bent er nu. Ik wilde je nog bedanken voor wat je deed bij die karretjes" zeg ik. Ik haal mijn blik van de zonsondergang af en kijk naar Morris. Zijn ogen zijn ook op mij gericht "ik wist niet wat ik moest doen" zegt hij "ik dacht dat als ik je vast hou het dan genoeg moest zijn" ik knik "dat was het ook. Het hielp me te kalmeren" zeg ik
We zitten heel dicht bij elkaar. Onze neuzen raken elkaar bijna als we naar elkaar kijken. Ik wil niets liever dan de afstand tussen ons overbruggen en hem kussen, maar ik doe het niet. Niet zolang hij me niet wilt. "Hoe was het bij jou?" vraag ik tenslotte. "Moeizaam vooral de eerste weken ben ik het huis niet uit geweest" zegt hij "ik ben eerder naar Leiden gegaan omdat ik geen bekende wilde zien. Het kwam veel zwaarder aan dan ik gedacht had"
Hij zucht diep wanneer hij zijn hoofd weer op mijn schouder legt "ik heb al onze foto's op mijn muur geplakt. Daar hebben ze gehangen tot een paar maanden geleden" hij stopt met praten om een slok van zijn drinken te nemen "mijn moeder heeft ze eraf gehaald omdat ze het niet meer aan kon om mij verdrietig te zien" zegt hij "dat was 7 maanden geleden"
Hij kijkt nog eens naar me op. Zijn ogen kijken van de mijne naar mijn lippen en weer terug. Ik staar terug in die prachtige groene ogen van hem. "Ik kan gewoon niet geloven dat je na zo'n lange tijd nog steeds zo diep in mijn lichaam zit. Mijn hart is ook nooit van iemand anders geweest" zegt hij zachtjes "je wist dat het om jou ging?" vraag ik "ja"
Hij doet wat ik niet deed en overbrugt de afstand wel. Hij plaatst zijn lippen op de mijne en drukt er een zachte kus op. De elektriciteit schiet door me heen als een warme vloed van vlinders. Ik was vergeten hoe zacht zijn lippen voelen. Hij begint zich terug te trekken en meteen breng ik mijn hoofd verder naar voor zodat onze lippen nog iets langer van elkaar kunnen genieten
Hij grinnikt door mijn actie en knijpt in mijn hand. Ik lach zacht met hem mee en kijk weer voor me. De lucht is donker nu "we hebben de hele zonsondergang gemist" zeg ik teleurgesteld "dan gaan we morgen nog een keer" zegt hij "oke" ik knik blij "dat zou ik leuk vinden" zeg ik waardoor hij naar me glimlacht
Lex en Roan komen ook bij ons zitten en zien dat onze handen in elkaar zitten. Roan trekt een wenkbrauw op en probeert zijn nieuwsgierigheid te onderdrukken. "Would you like something to drink?" vraagt de kapitein ons waarop we allemaal ons glas omhoog houden. Hij schenkt ons bij en gaat weer naar zijn hut om de boot te besturen
"Op oude vrienden" zegt Lex die zijn glas omhoog houd "op verloren vrienden" zegt Morris met een glimlach "op nieuwe kansen" zegt Roan "op ons" proost ik mee voor ik het glas naar mijn mond breng en een slok neem. Ik zie de andere allemaal hetzelfde doen. Morris leunt tegen me aan en kijkt tevreden naar Lex en Roan
De tocht zit er veel te snel op. Al veel te snel zijn we weer bij de steiger en stappen we van de boot af "can we do it again tomorrow? We missed the sunset" zegt Morris tegen de kapitein "yes, I will book you in advance" zegt hij als hij Morris zijn hand schud en terug naar zijn hut loopt. Ik loop achter de andere aan de steiger af als Morris ineens mijn hand vast pakt.
Ik trek een wenkbrauw naar hem op. Sinds wanneer is hij zo plakkerig "ik wil je gewoon vasthouden" zegt hij alsof hij zich niet verklaren. Ik knijp in zijn hand en zeg niks. Ik vind het allemaal wel prima zo. Hij mag me zoveel aanraken als hij wilt. Hij mag alles met me doen, want dat ik wat ik voor hem voel. Al vanaf onze eerste zoen is het nooit genoeg geweest. Het maakt me niet uit hoeveel hij geeft ik wil altijd meer.
Het appartement ligt er donker en verlaten bij als we terug komen. "Zullen we nog een drankje doen?" vraagt Roan "ik wil nog even zwemmen" zeg ik ze. Ik loop naar buiten en trek mijn shirt uit. Het is nu donker dus ze kunnen toch niks zien. Roan begint zich ook uit te kleden en automatisch gaan mijn ogen over hem heen. Zijn lichaam is nog steeds hetzelfde als de laatste keer dat ik hem zag. Net zoals de mijne nu is
Hij lacht naar me en kijkt op zijn beurt naar mij "je ziet er goed uit Dakota" zegt hij. Ik weet dat hij eerlijk is want hij liegt nooit. Ik weet niet waar ik kijken moet nu hij me een compliment geeft over iets waar ik niet meer van hou. Ik loop naar het water en trek mijn broek uit zodat ik in mijn boxer sta. Ik hoor meer kleding vallen vlak voor ik in het water spring. Het is wat afgekoeld vergeleken met vanmiddag, maar het is nog steeds lekker
Ik pak het luchtbed en ga er op liggen. Roan zwemt baantjes tot Lex erin komt en hem tegen houd verder te zwemmen. Lex pakt zijn gezicht vast en kust hem. Er schiet een steek van jaloezie door me heen omdat ik dat niet heb, maar ik ga mijn goede bui er niet door laten verpesten. Ik sluit mijn ogen en geniet van het rustgevende gevoel dat rond me heen is
आप पढ़ रहे हैं
ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅
रोमांसDakota heeft een carrière bij de marechaussee wanneer hij een brief krijgt van zijn beste vriend Lex. Hij word gevraagd mee te gaan op een roadtrip door Portugal, maar is het wel een goed idee? Na alles wat hij heeft mee gemaakt is het misschien wel...
