ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅

Porto

Het is 11 minuten rijden naar de camping die Lex geboekt heeft. Voor een eerste keer in een auto vind ik het lang zat. Natuurlijk had ik niet mee moeten gaan, ik heb het mijn moeder en mijn psycholoog gevraagd wat ik moest doen met mijn angst voor auto's en die zeiden allebei dat je je angsten onder ogen moet komen.

Nu is dat voor hun natuurlijk makkelijk praten. Het is nogal een ander soort bang zijn wanneer je bang bent dat je auto word opgeblazen of als je bang bent voor een spin. Maar ik heb er niks van gezegd. Ik heb ze me laten overhalen het geld te gebruiken dat ik heb en me hierheen laten lullen, want dat is precies wat ze gedaan hebben. Ze hebben me om geluld en nu zit ik hier in een auto. Een klein beetje verlamd door mijn angst

Mijn lichaam schiet in paniek wanneer de auto rammelt. Ik schiet omhoog en kijk met grote ogen rond me heen. Lex stopt de auto, doet zijn deur open en loopt weg. Roan kijkt in de spiegel naar me "gaat het wel?" vraagt hij. Ik probeer zo goed als ik kan mijn lichaam onder controle te krijgen "ja" zeg ik zacht. Ik weet dat hij me niet geloofd en dus kijk ik naar Morris. Mijn Morris zoals ik hem het liefste noem.

Morris zit met zijn neus in een boek waarvan ik zie dat het een schoolboek is. Zijn ogen scannen de bladzijde die hij voor zich heeft. Ik zie zijn knokkels wit worden wanneer hij het boek steviger vast houdt "kijk niet zo" zegt hij waardoor ik mijn ogen van hem af haal en door mijn raam naar buiten kijk. Ik zie Lex terug komen met een envelop in zijn hand. "Laten we maar eens gaan kijken hoe het eruit ziet" zegt hij. Roan pakt de spullen van hem aan en knikt naar Lex die de auto weer start

De caravan is groot. En ik bedoel echt groot. Dit is niks vergeleken bij die shit zooi die we in Amerika hadden. Dit is het echte werk. Er is een ruime woonkamer met keuken. 3 slaapkamers met 2 losse bedden. Een badkamer met douche en bad. Een apart toilet "dit is mooi" zegt Roan om zich heen kijkend. Ik knik "ja, dat kun je wel zeggen"

Ik leg mijn spullen op een bed neer en ga naar buiten. We hebben een houten veranda rond de caravan met lounge stoelen en een eet hoek. Ik ga op één van de lounge stoelen zitten en laat mijn ogen rond de omgeving gaan. Iets wat ik altijd al heb gedaan. Mijn vader heeft me geleerd dat als je weet wat er in je omgeving is dat je niet snel verrast zult worden. "Hou je ogen open" zei hij altijd

"Dakota lust je een biertje?" vraagt Lex "ja lekker" zeg ik. Ik heb al een jaar geen bier op. Al sinds we terug waren van onze reis. Na het ongeluk zat ik aan de pijnstillers dus toch mocht het niet. Ik heb er voor gezorgd daar zo min mogelijk van te nemen want ik wilde er geen verslaving boven op "alsjeblieft" zegt Lex die naast me komt zitten

"Wat was er net?" vraag hij "waarom stapte je niet in de auto?" ik neem een slok van mijn biertje "omdat ik niet aan die kant wilde zitten" zeg ik "er was geen probleem toen Morris op schoof" maak ik hem duidelijk "wat is er toch met je?" Mompelt hij "gaan jullie mee zwemmen?" vraagt Roan die met Morris naast zich staat. Ze dragen allebei alleen een zwembroek en slippers. Er hangt een handdoek over hun schouders

"Ja ik ga mee" zegt Lex. Opgelucht haal ik adem als ik weer ontsnapt ben aan zijn verhoor "ik blijf hier" zeg ik "waarom?" vraagt Roan "heb je het niet warm met al die kleren aan?" Ik schud mijn hoofd "nee, gaan jullie maar. Ik ben een beetje moe" lieg ik. Ik weet dat ze me niet geloven, maar ik kan ze mijn lichaam niet laten zien. Ze gaan vragen stellen als ze me zien. Vragen die ik niet wil beantwoorden

Alle drie lopen ze de trap van de veranda af op weg naar het zwembad. Ik zie hoe ze weg lopen en ik zie hoe Morris zijn hoofd naar me draait vlak voor ze een hoek om gaan. Heel even vinden zijn ogen de mijne. Voor mij een teken dat nog niet alle hoop voorbij is. Ik weet dat mijn gevoelens voor hem alleen maar sterker zijn geworden. Hij is niet meer alleen een tiener crush, hij sprak tegen me in mijn hoofd wanneer ik het moeilijk had. Hij heeft me gered van alle dingen die ik niet had mogen mee maken, maar hij sleepte me er door heen. Hij is mijn held

Ik besluit een joggingbroek aan te trekken en te gaan hardlopen. Ik leg nog even een briefje weg voor de andere zodat ze weten waar ik ben. Ik ren eerst een rondje over de camping. Zo kan ik de omgeving checken en kan ik zelf zien hoe het eruit ziet hier. De camping is groot. Ik ren langs een aantal caravans en tenten voor ik langs een stukje kom waar ik het strand op kan. Ik vind het heerlijk om door het zand te rennen. Het maakt me moe en het voelt alsof ik meer gedaan heb wanneer ik klaar ben

Ik ren tot mijn benen moe worden en ik me op het zand laat vallen. De zon voelt heet aan op mijn gezicht maar ik probeer ergens anders aan te denken. Ik kan niet meer genieten van de zon. Niet zoals andere mensen dat doen. Niemand wilt mijn lichaam zien. Het lichaam dat vol littekens zit. Het lichaam van een monster

Wanneer mijn benen niet meer protesteren sta ik op en loop ik terug. Mijn voeten gaan steeds sneller tot ik weer een fijn tempo te pakken heb. Ik loop met een flinke omweg terug naar onze caravan en laat me daar uitgeput op een stoel zakken. Mijn hele gezicht is nat van het zweet en ik weet zeker dat de rest er niet anders uit ziet. Ik ben een puinhoop van binnen en van buiten