ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅

3

"Hoe gaat het vandaag met je?" vraagt de vrouw me. Ik zit op een bank in een kantoor. De vrouw zit tegenover me op een stuk papier te schrijven zoals ze altijd doet "goed, denk ik" zeg ik "en de nachtmerries?" vraagt ze "die zijn er nog" zeg ik "hoe vaak?" Ze kijkt me aan "elke nacht" reageer ik zoals altijd. De psychologe bekijkt me aandachtig "slaap je wel?" Ik knik

Het is een 6 maanden geleden dat ik in die auto zat. Een paar maanden geleden dat ik mijn vrienden verloor. Elke keer als ik mijn ogen dicht doe zie ik ze voor me. Julian die het stuur vast heeft en Fabian die onder het bloed zit.

Lorenzo had het ook overleefd. Van ons alle vier was hij degene die er het beste vanaf is gekomen. Tot de nachtmerries begonnen en hij last kreeg van PTSS. Hij liep net als ik bij een psycholoog, maar die heeft hem uiteindelijk niet kunnen helpen. 3 maanden na het ongeluk heeft hij zichzelf opgehangen. Er zat een briefje in zijn broekzak waarop stond dat hij er niet mee kan leven dat hij niet is gestorven die dag

"Waar denk je aan?" vraagt ze "aan de jongens" zeg ik zacht "heb je angst dat het nog eens gebeurd als je in een auto zit?" vraagt ze waarop ik knik "kun je me vandaag vertellen wat er is gebeurd?" vraagt ze. Ze vraagt me dit al maanden maar steeds heb ik haar afgepoeierd omdat ik het er niet over wil hebben.

"Ik weet het niet precies" zeg ik "we moesten naar de andere kant van de stad en toen we terug gingen naar de basis waren er grapjes aan het maken in de auto. De auto begon ineens te schudden en toen lag ik op z'n kop. Ik keek naar de andere en besloot toen mijn ogen dicht te doen omdat ik het niet wilde zien" zeg ik "ik droomde over Morris en dat is het laatste dat ik me herinner" zeg ik "wie is Morris?" vraagt ze "een oude vriend"

Achteraf hoorde ik dat er vanaf een berg een eind verderop iemand met een raketwerper op ons geschoten heeft. Een vijand van Amerika die op ons Nederlanders schoot. Ik weet dat ze de man geëxecuteerd hebben. Mijn commandant kwam het vertellen een maand na het ongeluk, maar dat hij dood is brengt me mijn vrienden niet terug dus deed het me niets

De wekker van de vrouw gaat af wat betekend dat mijn uur voorbij is en dus sta ik op en steek mijn hand naar haar uit die ze schud "volgende week zelfde tijd" zegt ze waarop ik knik "tot ziens" zegt ze wanneer ik naar de deur loop "doei" mompel ik terug als ik naar buiten stap.

Ik stap in een lange broek het gebouw uit terwijl het buiten bijna 30 graden is. Door het ongeluk is mijn lichaam niet meer wat het was. Ik had glas scherven in mijn hoofd en borst. Mijn linker arm en been waren gebroken. 8 van de 12 ribben waren gebroken, alle andere zwaar gekneusd. Een deel van mijn arm was zwaar verbrand waardoor ze met huid van mijn andere been mijn arm hebben 'gemaakt'

Ik loop niet meer zonder kleren. Ik bedek me van top tot teen. Overal zitten lelijke littekens die me er elke dag aan herinneren wat ik ben verloren. Ik had ook moeten sterven die dag. Ik was dood en ik was gelukkig met Morris, maar ze hebben me terug gehaald. Ze hebben me terug een leven in gezogen wat ik niet meer wilde. Niet zonder hem. Niet zonder mijn Morris

Ik loop de keuken binnen en zie mijn ouders aan tafel zitten "hallo Dakota" zegt mijn moeder "hoe was het?" vraagt ze "zoals altijd" zeg ik haar. Mijn vader kijkt naar me op en glimlacht klein. Een glimlach die ik niet terug geef. Hij heeft me dit aangedaan en ik weet niet of ik het hem ooit zal vergeven

"Er is post voor je" zegt ze dan als ze een envelop naar me uit steekt. Ik pak hem aan en loop ermee de keuken uit. Pas op mijn kamer maak ik hem open en ga op mijn bureaustoel zitten met mijn onderarmen op mijn bureau geleund. Mijn ogen scannen het handschrift en zien dat het van Lex is

Dakota,

Ik had je al een paar keer gemaild, maar op de één of andere manier komen mijn berichten niet meer aan.

Het is al een paar maanden geleden dat we elkaar hebben gesproken en ik wil heel graag weten hoe het met je gaat. Daarom schrijf ik een brief voor je en stuur ik deze naar je ouders zodat zij hem naar je toe kunnen sturen.

Ik hoop dat je veilig bent waar je dan ook bent en dat je niet elke vrouw die je tegen komt mee je bed in sleept ;-)

Roan en ik gaan over 3 weken een roadtrip maken door Portugal en wij willen heel graag dat je mee gaat. Ik weet dat je misschien geen vrij kunt krijgen zo vroeg van te voren, maar wij vragen je het te proberen zodat je met ons mee kunt.

We vertrekken vrijdag 15 april.

Laat alsjeblieft iets van je horen Dakota,
Ik mis je

Lex.

Een roadtrip door Portugal. Dat lijkt me leuk, maar ik denk niet dat het voor me weg gelegd is nu. Ik ben pas net weer een beetje de oude. Lichamelijk dan. Emotioneel ben ik er nog lang niet. Niet zolang de nachtmerries blijven en ik niet kan slapen. Ik lees de brief nog een keer door en loop er daarna mee naar mijn ouders

"Hij is van Lex" zeg ik tegen mijn moeder wanneer ik haar de brief geef. Mijn vader zit er nog steeds naast maar die negeer ik. "Ik heb zijn mailtje wel gezien een aantal maanden geleden, maar toen hadden ze nog geen idee wanneer ze wilde gaan" zeg ik. Natuurlijk zou ik verlof aanvragen en met ze mee gaan. En hopelijk zou Morris dat dan ook doen zodat we samen konden zijn

"Je moet mee gaan Dakota" zegt mijn moeder. Ze glimlacht naar me "die jongens hebben je al meer dan een jaar niet gezien. Ze hebben geen idee van wat er gebeurd is" zegt ze "maar ik ben niet hersteld mam, wat nou als er daar iets gebeurd en ik gek word?" vraag ik haar "je word niet gek lieverd. Ik denk dat het goed voor je zou zijn als je met ze mee gaat"