ROADTRIP 2 (Op weg naar jou) 18+ ✅

Lissabon

Pov Morris.

Shit, kut, verdomme waarom moet ze nou weer hier zijn. Ik loop met de man naar buiten waar de rest staat te wachten. Ik kijk naar Dakota die al naar mij kijkt. Hij is zo verdomd mooi. Waarom moest hij nou met die meid het hok in duiken. Ik voel me weer alsof ik 16 ben en op school zit. Het meisje komt naar buiten en begint meteen te glimlachen als ze hem ziet staan.

De rit duurt veel te lang. Dakota houd me in de gaten en ik word er niet goed van. Ik word niet goed van het gevoel dat het me geeft. Ik heb zolang geprobeerd niet aan hem te denken en dan gaat hij ineens mee op reis. Ik wist wel dat ze zoiets zouden proberen, maar ik had gehoopt dat Roan nog een beetje moraal had en Lex zou tegen houden. Zit ik er even flink naast

Na de rit staan ze nog even te kletsen met elkaar totdat Lex hem roept en hij met een glimlach afscheid van haar neemt "dat werd tijd" mompel ik. Hij geeft me zijn verpletterende glimlach en een knipoog waardoor ik mijn wangen voel kleuren. Het is wel duidelijk dat ik niet over hem heen ben. Ik ga voor hem naast Lex lopen zodat ik hem niet meer zie.

In het appartement gaat Dakota naar onze slaapkamer omdat hij moe is zegt hij. Ik denk dat hij serieuze slaapproblemen heeft. En dat snap ik wel, want het is niet niks wat hij heeft meegemaakt. Zo jong en dan nu al met zulke gedachten moeten leven. Hij zou moeten studeren en gelukkig moeten zijn. Hij zou niet moeten willen dat ze hem niet gered zouden hebben. Hij hoort hier te zijn. Bij mij

Lex ligt in het zwembad te dobberen op een luchtbed als we ineens gegil horen. Roan en ik springen allebei op om naar binnen te rennen en komen er achter dat het van Dakota af komt "ik denk dat hij een nachtmerrie heeft" zegt Roan "no shit Sherlock" mompel ik terug. Ik doe de deur open en zie hem in zijn bed liggen.

De deken is van zijn lichaam af waardoor ik zijn huid kan zien. Ik schrik van wat ik zie. Zijn huid die ooit strak glad was zit nu vol met littekens. Ik begrijp nu waarom hij zich bedekt. Ondanks zijn littekens is hij nog steeds de mooiste die ik ooit heb gezien. Het maakt me niets uit of hij ze heeft of niet. Het maakt hem tot wie hij nu is. De nieuwe Dakota met trauma's waar iedereen bang van zou zijn

Ik zie hoe hij wakker schrikt van zijn bed spring en tegen de muur gaat zitten. Hij maakt zich klein en mompelt tegen zichzelf "kom terug, laat me niet alleen. Help me dan toch. Kom alsjeblieft terug. Ik heb je nodig. Toe nou laat me niet alleen" snikt hij. Ik sta verstijft in de deur opening tot Roan me opzij duwt. "Doe maar rustig. Ik ben bij je oke" zegt hij. Dakota zit nog steeds te huilen "hij is dood. Hij is dood" blijft hij herhalen "wie?" vraagt Roan "Lorenzo" zegt hij "hij is ook dood"

"Dat vind ik heel erg voor je" zegt Roan "mag ik je aanraken?" vraagt hij. Ik kan niet zien of Dakota knikt of schud omdat Roan ervoor staat, maar ik denk dat het goed is aangezien hij ernaast gaat zitten en zijn armen er omheen slaat. "Ze lieten me alleen. Ze hebben me achtergelaten. Ze hebben beloofd dat ze zouden blijven" zegt Dakota "ze lieten me alleen. Ik ben alleen, ik ben alleen, ik ben alleen"

Op dat moment loop ik de kamer uit. Ik kan hier niet naar kijken. Mijn emoties lopen zo hoog op dat ik het ook niet droog hou. Ik loop langs de keuken om een glas water te pakken en loop daarna door naar buiten waar Lex op een stoel zit. "Gaat het?" vraagt hij "ik weet niet of ik ermee om kan gaan Lex" zeg ik "we weten allemaal dat ik nooit van mijn leven over hem heen zal komen, maar ik weet niet of ik hier mee kan leven"

Lex kleed zich snel aan zodat we samen wat eten kunnen halen ergens. We vinden verderop in de straat een klein restaurant waar we gelukkig ook kunnen afhalen. We bestellen van alles en hopen maar dat het lekker smaakt. Het duurt even voor het klaar is omdat we niet van te voren gebeld hebben, maar zodra ik de zakken krijg gaan we terug naar het appartement

"Zeg jij ze dat er eten is?" vraag ik waarop hij knikt. Hij loopt weg terwijl ik wat borden en bestek pak. Ik haal de doosjes uit de zakken en kijk wat er allemaal in zit. Ik schep voor mezelf een bord vol met rijst, vlees en een salade. Voor Dakota leg ik vlees, aardappelen en wat sla op een bord en zet die naast de mijne. Lex komt terug lopen en schept voor zichzelf ook een bord vol.

Ik hoor voetstappen dichterbij komen wat betekend dat de andere er ook aan komen. Roan gaat naast Lex zitten en bedankt hem voor het vol scheppen van zijn bord, maar Lex kijkt naar Dakota die in de deuropening is gestopt. Mijn ogen worden groot wanneer ik naar hem kijk. Hij staat in niets meer dan zijn boxer en hij is prachtig.

De littekens maken hem niet lelijker dan hij was. Integendeel het maakt hem mooier. Mooier omdat ze van hem zijn, omdat het laat zien dat hij gestreden heeft voor zijn land. Dakota draait zich vlug om en rent terug zijn kamer in. Na een paar minuten staat Lex op om hem te halen en komt hij samen met dakota terug. Dakota gaat naast me zitten. Hij begint te eten en zegt niks.

Misschien is het goed dat we er niks over zeggen zodat hij weet dat het ons niet stoort. Tenminste mij niet. Hij is nog steeds mijn Dakota en ik besluit bij deze dat ik ga vechten voor hem. Ik ga vechten voor alles waarvan ik het heb weggegooid. Ik wil mijn man terug en daar ga ik mijn best voor doen.