Λευκό και Κόκκινο #WCBC2324

~ Οικογενειακές υποθέσεις

Ο Ανατόλι Ντόροχοφ, αφού προσπέρασε και το τελευταίο σκαλί στον δρόμο για το καθιστικό στο πρώτο πάτωμα, κοντοστάθηκε για μια στιγμή και έψαξε με τα μάτια στους καλεσμένους που ήταν καθισμένοι εκεί. Τώρα που είχαν κατέβει η Άννα κι ο Μαξίμ, δεν έλειπε κανένας, με την εξαίρεση του Σάιμον Χαρτ, ο οποίος είχε σταματήσει κι είχε κρυφτεί πίσω από την κουπαστή της σκάλας και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί δήθεν τυχαία. Είχε διαλέξει ένα σημείο βολικό τόσο για να βλέπει όσο και για να ακούει καθαρά όσα έμελλε να διαδραματιστούν τώρα, κι έβγαινε κερδισμένος αν ίσχυε το ότι και οι έξι ήταν συνεργοί και ένοχοι, γιατί σίγουρα θα συμπεριφέρονταν διαφορετικά αν νόμιζαν ότι απουσίαζε. Και περίμενε, με την καρδιά του να χτυπά στα μηνίγγια του από την αγωνία.

Ο κόμης έβγαλε ένα επιφώνημα και κατευθύνθηκε αμέσως προς την μεριά όπου κάθονταν η Βαλεντίνα και η Πελαγία. Η πρώτη τον κοίταξε με ιδιαίτερη ελπίδα, νομίζοντας πως ερχόταν σ’ αυτήν για να της δώσει ίσως μια εξήγηση για τον μυστήριο τρόπο με τον οποίο της φερόταν τελευταία και για να σμίξουν ξανά, ωστόσο στα μάτια της ζωγραφίστηκε η απογοήτευση όταν τον είδε να την προσπερνάει και να βάζει πλώρη κατευθείαν για την πολυθρόνα της αδερφής του, δίπλα της.
«Πελαγία» της απευθύνθηκε, με τόνο που φανέρωνε πως ήταν ταραγμένος• ωστόσο εκείνη τον κοίταξε με το εντελώς αντίθετο ύφος: ολότελα ατάραχη.
«Τι είναι, αδερφέ μου;» ρώτησε και αχνογέλασε. «Τι συμβαίνει;» επέμεινε αλλάζοντας όψη και σμίγοντας τα φρύδια της, με το πρόσωπό της να γίνεται αμέσως σοβαρό. Η Βαλεντίνα δεν πήρε το θάρρος να επέμβει, παρ’όλο που στριφογύριζε νευρικά στο κάθισμά της και προσπαθούσε να κοιτάξει καλύτερα τον άντρα της και να διαπιστώσει η ίδια αν έτρεχε κάτι.
Ο κόμης Ντόροχοφ καθάρισε τον λαιμό του, ενώ έπαιζε νευρικά με τη γραβάτα του. Έμοιαζε να προσπαθεί να βρει το κουράγιο και τις λέξεις για να ξεστομίσει κάτι τρομερό.
«Μπορούμε να μιλήσουμε για λίγο ιδιαιτέρως;» ρώτησε. Η κόμισσα ανασήκωσε τους ώμους της.
«Για ποιο πράγμα;» απόρησε ανέμελα. Ο κόμης ξεφύσηξε.
«Δε θα σου ζητούσα να μιλήσουμε μόνοι αν γινόταν να απαντήσω μπροστά σε όλους σ’ αυτήν την ερώτηση, Πελαγία» είπε. «Πάμε, σε παρακαλώ, μια στιγμή στο δωμάτιό μου»
Η Πελαγία σήκωσε το χέρι της διακόπτοντάς τον.
«Ανατόλι, για μισό λεπτό. Πού είναι ο ντετέκτιβ Χαρτ; Τον άφησες ολομόναχο;» ρώτησε έκπληκτη και ανήσυχη.

Ενώ ο Σάιμον Χαρτ αναρωτιόταν τι ήταν αυτό που προκαλούσε στην Πελαγία τέτοια έγνοια απέναντί του, είδε το βλέμμα του Μαξίμ να πλανάται τριγύρω στο καθιστικό, στον διάδρομο που οδηγούσε στο υπόγειο, στα παράθυρα κι έπειτα στη σκάλα, όπου και τον εντόπισε στην κρυψώνα του. Ο Σάιμον του έγνεψε με το δάχτυλο στα χείλη να σωπάσει γιατί ήταν έτοιμος να αναφωνήσει ότι τον είχε βρει, κι ο νεαρός κούνησε υπάκουα το κεφάλι του και γύρισε ξανά στους άλλους, παριστάνοντας πως δεν τον είχε δει.
«Δεν είδα σχεδόν καθόλου τον ντετέκτιβ Χαρτ σήμερα και δεν γνωρίζω πού βρισκόταν και πού βρίσκεται. Αυτό δεν είναι της παρούσης. Σε παρακαλώ, είναι πολύ σημαντικό αυτό που πρέπει να σου πω. Έλα μαζί μου»
Ο Σάιμον αναρωτήθηκε μήπως η κόμισσα απλώς προσπαθούσε να αποφύγει τον αδερφό της κι αυτό που ήθελε να της πει με την δικαιολογία ότι φοβόταν γι’αυτόν• άλλωστε ακόμα και όταν ο Ανατόλι της ζήτησε να ξεχάσει τον ντετέκτιβ και να συγκεντρωθεί σ’ εκείνον, δίσταζε να τον ακολουθήσει. Δεν είχε κουνηθεί ακόμα ούτε χιλιοστό από τη θέση της.
«Ανατόλι, το ξέρεις ότι δεν μου αρέσει να ανακατεύομαι στον γάμο σου» είπε αυστηρά. Η Βαλεντίνα την κοίταξε με γουρλωμένα μάτια και ο Κοπέικιν έπνιξε έναν ξερό βήχα.
«Για όνομα του Θεού, Πελαγία!» αποκρίθηκε ο κόμης. «Δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι! Σου λέω, είναι πολύ σημαντικό!»
«Εντάξει, αφού είναι τόσο πια σημαντικό, έρχομαι!» υποχώρησε η Πελαγία. Σηκώθηκε προσέχοντας να μην τσαλακώσει το φόρεμά της και ακολούθησε τον αξιοπρόσεκτα βιαστικό αδερφό της προς την σκάλα, με τα μάτια της Βαλεντίνας καρφωμένα πάνω της και προφανώς πάνω στον σύζυγό της επίσης.