Λευκό και Κόκκινο #WCBC2324

~ Δύο θλιβερές ιστορίες

Βλέποντας τον ντετέκτιβ να μπαίνει στο σαλόνι, η Βαλεντίνα, που ακόμα φλυαρούσε ακούραστα με τον Κοπέικιν, περί ενός άλλου θέματος βέβαια, σταμάτησε να μιλάει και τον κοίταξε απορημένη. Ύστερα στράφηκαν προς το μέρος του η Άννα και ο πρεσβευτής, ενώ ο Σάιμον Χαρτ προχωρούσε προς τα μέσα και σκεφτόταν με τι λέξεις να απευθυνθεί στους καλεσμένους.
«Ντετέκτιβ Χαρτ» είπε ο Κοπέικιν με ενδιαφέρον, «δε μας είπατε αν προχωράει η έρευνά σας. Πώς εξελίσσονται τα πράγματα;»
Ο Σάιμον, που το μόνο που ήθελε εκείνη τη στιγμή ήταν να βάλει στην θέση της Πελαγίας πριν δυό μέρες αυτούς που τόσο ύποπτα έκρυβαν τον ρόλο τους στην Επανάσταση, σταμάτησε κοντά στην Άννα, τον Βάνια και τον Μαξίμ.
«Εξελίσσονται παράξενα, κύριε Κοπέικιν, και με αιφνιδιαστικό τρόπο, θα έλεγα» είπε με νόημα. «Νιώθω ότι κανένας εδώ μέσα δεν είναι απολύτως ειλικρινής, και αντιθέτως πρέπει εγώ μόνος μου να ανακαλύπτω κομμάτι κομμάτι πράγματα τα οποία μου κρατούν κρυφά χωρίς λόγο»
Κοίταξε τον έναν από τους δύο νεαρούς έντονα.
«Δεν είναι έτσι, κύριε Στεπάνοφ;» ρώτησε.

Ο Βάνια σήκωσε τα μάτια του στα δικά του και για λίγη ώρα απλά τον κοιτούσε χωρίς να μιλάει, σαν να προσπαθούσε να καταλάβει από το βλέμμα του ντετέκτιβ τι ζητούσε από εκείνον. Στο μεταξύ, όλοι οι υπόλοιποι τους κοιτούσαν σαν χαμένοι, εκτός φυσικά από τον Μαξίμ, που για άλλη μια φορά έμοιαζε να ξέρει τα πάντα. Η Βαλεντίνα γύριζε το κεφάλι της από τον έναν στον άλλον, πάντα με το κουδούνισμα των κοσμημάτων για μουσική υπόκρουση.
«Τι συμβαίνει, ντετέκτιβ;» ρώτησε ο Κοπέικιν και σηκώθηκε από τη θέση του, όμως ο Σάιμον δεν του απάντησε.
«Ακούσατε» του είπε με βεβαιότητα ο Βάνια.
«Και δεν έπρεπε, έτσι δεν είναι;» ρώτησε ο Σάιμον σηκώνοντας τα φρύδια του, με διάθεση να τον παγιδέψει.
«Κρυφακούγατε τη συζήτησή μας;» πέταξε η Βαλεντίνα θυμωμένα κατακεραυνώνοντας τον Σάιμον Χαρτ με το βλέμμα της.
«Και ορθώς έπραξα, όπως φαίνεται» απάντησε ο Σάιμον Χαρτ. «Να που άρχισα τώρα να καταλαβαίνω τι γίνεται ανάμεσά μας!»
Ο Κοπέικιν κοντανάσανε.
«Είναι απίστευτο» έκανε αινιγματικά κοιτώντας τα αγόρια.

Πάνω στην φορτισμένη στιγμή κατέφθασε ο κόμης Ντόροχοφ από τις σκάλες. Έμοιαζε ευδιάθετος και πιο ξεκούραστος απ’ ό,τι ήταν τις μέρες που είχαν προηγηθεί, σαν να είχαν καταλαγιάσει τα μαύρα σύννεφα που τον τύλιγαν από τότε που η αδερφή του είχε βρεθεί ένοχη για την δολοφονία• με άλλα λόγια, δεν ταίριαζε καθόλου στο κλίμα που επικρατούσε εκείνη τη στιγμή στο σαλόνι και είχε βρεθεί στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Ακούγοντας τα βήματά του να πλησιάζουν, όλοι τους ξεχάστηκαν για μια στιγμή και γύρισαν να τον κοιτάξουν, τόσο συνεπαρμένοι από την ένταση του σκηνικού που με την άφιξη του Ανατόλι είχε διακοπεί, που ο κόμης σάστισε και το χαμόγελό του έσβησε, ενώ ο χαιρετισμός που ετοιμαζόταν να τους απευθύνει πάγωσε στα χείλη του.
«Μα τι πάθατε;» απόρησε μπερδεμένος. «Βαλεντίνα;» στράφηκε στη γυναίκα του ελπίζοντας σε εξηγήσεις.
Η τραγουδίστρια όμως δεν είπε τίποτα. Ο Ανατόλι Ντόροχοφ, χωρίς να επιμείνει, πήγε και στάθηκε δίπλα της και εξέτασε τα πρόσωπα όλων σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσει αυτό που έβλεπε μπροστά του. Ο Βάνια σηκώθηκε όρθιος απότομα και πλησίασε τον Σάιμον Χαρτ.
«Ξέρω πώς μπορεί να σας ακούστηκε» είπε, «αλλά δεν είναι αυτό που νομίζετε. Εγώ δεν...»
«Η βιβλιοθήκη στο δεύτερο πάτωμα» τον έκοψε ο Σάιμον, «είναι ένας εξαιρετικός χώρος για μεγάλες συζητήσεις, σαν αυτήν που είμαι σίγουρος ότι θα ανοίξουμε τώρα. Είναι προτιμότερο να μην μιλήσουμε εδώ»
Ο Βάνια έγνεψε καταφατικά, ενώ ο Σάιμον Χαρτ έψαχνε με τα μάτια του τον Μαξίμ.
«Επίσης» συνέχισε, «είναι προτιμότερο να ανακρίνονται οι μάρτυρες ή οι ύποπτοι ένας ένας, ωστόσο εσείς οι δύο φτιάχνετε ένα πολύ ενδιαφέρον δίδυμο, οπότε μπορείτε να ακολουθήσετε κι εσείς, κύριε Πετρένκο. Να κάνουμε και οικονομία χρόνου, μιας και κλεισμένοι μέσα σε αυτό το μέρος έχουμε άπλετο»