Stay As You Are | °Kim Seungmin°

~38~

29.06.2021 | Kim Seungmin fanfic

Telefonumun ekranını açtığımda saatin gece 2'ye geldiğini görmüştüm.

Biraz sonra kapı çalmıştı fakat benim gram halim kalmadığı için yerimden kıpırdamamıştım.

Yattığım yatakta oturur pozisyona geçecek iken başımın dönmesi ile geri yatmıştım yerime.

Dizlerimi kendime çekip biraz daha uzanmıştım. Tişörtten gelen Seungmin'in kokusu ile gözlerim tekrar dolmaya başlamıştı.

Evet, beş gündür yaptığım gibi yine sadece ağlıyordum. Günümün yarısı kitap okuyarak diğer yarısı ise ağlayarak geçiyordu. Çok berbat bir durumdaydım fakat hiçbir şey yapmaya halim yoktu.

Bir ümit uyurum diyerek gözlerimi kapatmıştım. Yaklaşık yarım saat sonra , ben tam uyuyacak iken odamın kapısından gelen ses ile irkilmiştim.

Evdekilerin geldiğini düşünerek takmamış ve tekrar gözlerimi kapatmıştım.

Fakat birkaç saniye sonra yatağımın boş olan kısmına birinin oturduğunu hissetmiştim. Eli saçlarımda geziyordu.

Biraz sonra burnuma gelen kokunun fazlalığı ile beynim donmuştu.

Tanrım bu bir rüya mı?

Tişörtten bu kadar fazla koku gelemeyeceğini biliyordum.

Ben beyin fırtınası yaparken belimde hissettiğim eller ile donan beynim kendine gelmişti.

Hemen arkama dönmüş ve kaç gündür görüşmek için can attığım o surat ile karşılaşmıştım.

"Seungmin."demiştim titreyen sesimle.

Normalde şuanda kollarına atlamam lazımdı ama onu ne kadar özlemiş olsam da kalbim kırılmıştı, üzülmüştüm. Bu yüzden affetsem bile bir tarafım kırgın kalacaktı.

"Alice."demişti elini yanağıma koyarken.

"Ne kadar özür dilersem dileyeyim hemen affetmeyeceğini biliyorum ama üzgünüm, özür dilerim bitanem. Bile bile kalbini kırdığım için özür dilerim."demişti yanağımı okşarken.

"Neden?"demiştim elimle göğsüne vururken.

"Neden yaptın bunu? Ne diye kırdın kalbimi durduk yere? Neden durduk yere nefesimi kestin benim, neden?"demiştim hala vurmaya devam ederken.

Yumruk yaptığım elimi tutmuş ve vurmamı engellemişti.

"Bu şekilde yapmam hataydı, biliyorum. Ama yapmam lazımdı Alice. Mutlu olmamız için yapmam lazımdı."demişti.

"Mutlu olmamız için ayrılmamız mı gerekiyordu?"demiştim sorar tonda.

"Evet,bir süre ayrı kalmamız lazımdı. Benim harekete geçmem için senin yanımda olmaman lazımdı."demişti elimi serbest bırakırken.

"Harekete geçmek mi? Neyden bahsediyorsun sen?"demiştim kaşlarımı çatarak.

"Ben birşey yaptım galiba Alice."demişti.

"Ne yaptın?"demiştim gerilerek.

"Sakın bölme beni ama tamam mı? Bir kerede anlatamazsam bir daha anlatamam."demişti.

Onaylamış ve anlatmasını beklemiştim.

"... yanındaki boşluğa sıktığıma eminim ama alnından vuruldu ve yere düştü Soohyun. Sonra da yokuş olduğu için kaydı ve uçurumdan düştü, yakalayamadım. Etrafa baktığımda kimse yoktu, arkamdan gelen adam dahi yoktu. Başka silah sesi duyduğuma eminim ama kimse görünmüyordu etrafta. Düşerken uçurumun dibindeki kayalıklara düştüğünü gördüm bu yüzden birkaç gün boyunca oraya ulaşmaya çalıştım ve ulaştım da. Sabah akşam onu aradım orada. Ama yoktu, ufacık bir iz bile yoktu. Sonra da Changbin ile Jisung'a ulaştım. Onlarda aradılar ekipler ile ama bulamadılar, denizde de karada da yok."demiş ve anlatmanın verdiği rahatlık ile nefes vermişti.